تاریخ نشان می دهد، هیچ قشری به اندازه روحانیت نسبت به نوامیس فردی و جامعه مسلمین حساس نبوده است. نوامیس روزی زنان گرجی در سفارت روس بوده اند تا میرزا مسیح مجتهدی، روابط تحمیلی ابرقدرت شمالی را به هیچ انگارد و مردم را برای کوتاه کردن دست اجنبی از زنان مسلمان بشوراند.

روزی خرید و فروش تنباکو بوده است و فتوای تحریم میرزای شیرازی و الخ

روزی نخریدن پارچه(کفن)، قند و امتعه خارجی از سوی آیت الله آقای نجفی اصفهانی مرز خروج از اسلام معرفی می شود.

روزی آیت الله آخوند خراسانی و سیدعبدالله مازندارانی می نویسند: ان‌شاء‌الله تعالی عموم آقایان علما و امراء و تجار محترم و طبقات غیرتمند اسلام تمام این مفاسد را نصب‏العین خود فرموده، به همان فطرت پاک ایمانی و به شرافت طبع اسلام‌پرستی از این امتعه خبیثه و فصول عیش که موجب ذهاب دین مبین و استیلای کفر بر ممالک اسلامیه است، به‌کلی اغماض، در فوز به فیض این جهاد اقتصادی که به منزله جهد و شهادت در رکاب امام زمان ارواحنا فداه است، مسارعت و بر همدیگر مسابقت خواهند فرمود.(+)

شهید علی خلیلی هم در ادامه همین آخوندهاست وقتی از او سوال می کنند که نام کار خود را چه می گذارید؟ امر به معروف؟ می گوید: اسم این کارم را دفاع از ناموس می گذارم. (+)

این روزها شاهد تصویرسازی معوجی از روحانیت هستیم که صحبت از غیرت و استقامت در برابر دشمن را بی فایده و مهمل می داند.

آقایان کنار هم جمع شده اند که برای دولت مانیفست بتراشند که «ناسیونالیسم عظمت طلب» مهمل است. گویی ایران، امپراتوری فرانس، پروس و بریتانیا است که ولع کشورگشایی و استعمارگری دارد، که حالا رئیس جمهور از چنین امری منصرف هستند.

اینجا ایران است، خانه اسلام. پرچم عزّت اسلام در این کشور برافراشته شده است و هیچ کس حق ندارد در پرچمداری ایران سرافراز اختلال ایجاد کند، در هر لباسی که می خواهد باشد.

اسلام هم ناموس این کشور است هم حافظ ناموس کشور. لازم باشد شاهرگمان را هم می دهیم.