بسم الله الرحمن الرحیم

فرارسیدن سالروز ولادت *مولود کعبه* *اولین مسلمان و وصی پیامبر* *شهید محراب* *ابوالایتام* *فاتح خیبر* *اسد الله الغالب* *حیدر کرار* *امیر المومنین* *زاده فاطمه بنت اسد*

حضرت علی بن ابی طالب 

را به حضرت ولیعصر(عج) و تمامی شعیان و مریدان این حضرت تبریک عرض میکنم.

از کعبه ی حق بانگ جلی می آید

آوای خوش لم یزلی می آید

بشنو که سروش وحی حق می گوید

آغوش گشایید علی می آید

هر کس که شود داخل حصن حیدر
ایمن بود از عذاب روز محشر
جز مهر علی و آل چیزی نبود
سرمایه ی طوبا و بهشت و کوثر

زد عشق تو خیمه در دل ما
حل شد زتو جمله مشکل ما
با مهر علی و آل بسرشت
از روز ازل خدا دل ما
---
ولادت باسعادت مولای عاشقان، امیر مؤمنان، علی علیه السلام، مبارک باد

آیت الله علی پناه اشتهاردی، استاد اخلاق حوزه علمیه قم  بین نماز مغرب و عشا بر اثر عارضه قلبی به ملکوت اعلی پیوست.

رهبر معظم انقلاب در پیام تسلیتی؛
شیوه‌ زندگی و رفتار آیت الله اشتهاردی آموزنده‌ تقوا و پارسایی بود

حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب با صدور پیامی ضمن تسلیت درگذشت آیت الله شیخ علی پناه اشتهاردی، وی را از بندگان صالح خداوند و عالمی مهذّب و پاک و برخوردار از سجایای اخلاقی و صلاح و سداد عملی معرفی کردند.
متن کامل پیام تسلیت رهبر معظم انقلاب بدین شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
با تأسف و تأثر خبر درگذشت عالم پارسا و پرهیزگار مرحوم آیت الله آقای حاج شیخ علی‌پناه اشتهاردی را دریافت کردم. ایشان از بندگان صالح خداوند و عالمی مهذّب و پاک و برخوردار از سجایای اخلاقی و صلاح و سداد عملی بودند و نه تنها درس اخلاق ایشان در حوزه‌ی علمیه، که شیوه‌ زندگی و رفتار ایشان نیز آموزنده‌ تقوا و پارسایی محسوب می گشت.
اینجانب فقدان آن عالم ربانی را به علمای اعلام و مراجع عظام و به عموم فضلا و طلاب و ارادتمندان و شاگردان آن مرحوم تسلیت میگویم و رحمت و غفران و فضل الهی را برای وی از خداوند متعال مسألت میکنم.
سیّدعلی خامنه‌ای
19/تیر/1387

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

خواجه اى غلامش را میوه اى داد . غلام میوه را گرفت و با رغبت تمام مى خورد. خواجه ، خوردن غلام را مى دید و پیش خود گفت : کاشکى نیمه اى از آن میوه را خود مى خوردم . بدین رغبت و خوشى که غلام ، میوه را مى خورد، باید که شیرین و مرغوب باشد . پس به غلام گفت : یک نیمه از آن به من ده که بس خوش مى خورى.

غلام نیمه اى از آن میوه را به خواجه داد؛ اما چون خواجه قدرى از آن میوه خورد، آن را بسیار تلخ یافت . روى در هم کشید و غلام را عتاب کرد که چنین میوه اى را بدین تلخى ، چون خوش مى خورى . غلام گفت : اى خواجه !بس میوه شیرین که از دست تو گرفته ام و خورده ام . اکنون که میوه اى تلخ از دست تو به من رسیده است ، چگونه روى در هم کشم و باز پس دهم که شرط جوانمردى و بندگى این نیست . صبر بر این تلخى اندک ، سپاس شیرینى هاى بسیارى است که از تو دیده ام و خواهم دی

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

محدّثین و مورّخین به نقل از امام جعفر علیه السلام آورده اند:

روزى هشام بن عبدالملک ، پدرم امام محمّد باقر علیه السلام را نزد خود احضار کرد.

و چون حضرت به مجلس هشام وارد شد، پس از مذاکراتى در مسائل مختلف ، هشام ما را به همراه چند ماءمور مرخّص ‍ کرد.

از مجلس هشام بن عبدالملک خارج و راهى منزل شدیم ، در بین راه به میدان شهر برخوردیم که عدّه بسیارى در آن میدان تجمّع کرده بودند، پدرم از مامورین هشام - که همراه ما بودند - سؤ ال نمود: این ها چه کسانى هستند؟ و براى چه این جا جمع شده اند؟

یکى از مأ مورین گفت : این ها علماء و رُهبانان یهود هستند، که سالى یک بار در همین مکان تجمّع مى کنند و پرسش و پاسخ دارند؛ و آن که در وسط جمعیّت نشسته ، از همه بزرگ تر و عالم تر مى باشد.

آن گاه پدرم حضرت باقرالعلوم علیه السلام صورت خود را پوشاند و در میان آن جمعیّت نشست ؛ و من هم نیز صورت خود را پوشاندم و کنار پدرم نشستم .

مأ مورین نیز در اطراف ما شاهد کارهاى ما بودند، در همین بین عالم یهودى از جایش بلند شد و نگاهى به اطراف انداخت و سپس به پدرم حضرت باقرالعلوم علیه السلام خطاب کرد و گفت : آیا تو از ما هستى ، یا از امتّ محمدی ؟

پدرم اظهار داشت : از امّت محمد هستم .

پرسید: از علماء هستى یا از جاهلان ؟

پدرم فرمود: از جاهلان نیستم .

عالم یهودى مضطرب شد و گفت : سؤ الى دارم ؟

امام فرمود: سؤ الت را مطرح کن ،

گفت : دلیل شما چیست که مى گوئید: اهل بهشت مى خورند و مى آشامند بدون آن که موادّ زائدى از آنها خارج گردد؟

فرمود: شاهد و دلیل آن ، جنین در شکم و رحم مادر است ، آنچه را تناول نماید جذب بدنش مى شود و موادّ زائدى خارج نمى شود.

عالم یهودى گفت : مگر نگفتى که من از علماء نیستم ؟

پدرم فرمود: گفتم که من از جاهلان نیستم .

سپس آن عالم یهودى گفت :: کدام ساعتى است که نه از ساعات شب محسوب مى شود و نه از ساعات روز؟

فرمود: آن ساعت ، بین طلوع فجر و طلوع خورشید است .

عالم یهودى اظهار داشت : سؤ ال دیگرى باقیمانده است که بر جواب آن قادر نخواهى بود؛ و آن این که کدام دو برادر دوقلو بودند که هم زمان به دنیا آمدند و همزمان هلاک شدند، در حالتى که یکى از آن دو، پنجاه سال و دیگرى صد و پنجاه سال عُمْر داشت ؟

پدرم فرمود: آن دو برادر دوقلو به نام عزیز و عُزیر بودند، که در یک روز به دنیا آمدند؛ و چون عمر آنها به بیست و پنج سال رسید، عُزَیر سوار الاغى بود و از روستائى به نام أ نطاکیه گذر کرد، در حالتى که تمامى درخت ها خشکیده و ساختمان ها خراب و اهالى آن در زمین مدفون بودند، گفت : خدایا! چگونه آن ها را زنده مى نمائى ؟

در همان لحظه خداوند جانش را گرفت و الاغ هم مُرد و اجسادشان مدّت یک صد سال در همان مکان ماند و سپس ‍ زنده شد و الاغ هم زنده شد و به منزل خود بازگشت ولى برادرش عزیز او را نمى شناخت و به عنوان میهمان او را به منزل راه داد و خاطره هاى برادرش را تعریف کرد و سپس افزود: بر این که او صد سال قبل از منزل بیرون رفت و برنگشت .

سپس عُزیر که جوانى بیست و پنج ساله بود خود را به برادرش عزیز که پیرمردى صد و بیست و پنج ساله بود معرّفى کرد و با یکدیگر بیست پنج سال دیگر زندگى کرده و یکى در سنّ پنجاه سالگى و دیگرى در سنّ صد و پنجاه سالگى وفات یافت .

عالم یهودى ناراحت و غضبناک شد و از جاى خود برخاست و گفت : تا این شخص در میان شما باشد من با شماها سخن نمى گویم ، مأ مورین هشام این خبر را براى هشام گزارش دادند و هشام دستور داد که هر چه سریع تر ما را به سوى مدینه منوّره حرکت دهند.