با هزاران تأسف بايد گفت که فاصله‌ي ميان حرف تا عمل شيخ حسن روحاني، بسيار زياد و باورنکردني است! چگونه مي‌شود که شخصي از بستن دهان منتقدان، به خدا پناه ببرد ولي درعمل و براي بستن دهان آنها از برچسب‌هايي مثل «کم‌سواد» و «افراطي» استفاده کند؟ وقتي بالاترين مقام اجرايي کشور، منتقدين را «بزدل» مي‌نامد و براي آنها «رفتن به جهنم» را تجويز مي‌کند آيا در چنين شرايطي، سخن از بازگذاشتن فضاي نقد -حتي براي دانش‌آموزان- ادعايي گزاف و مضحک نيست؟ تعجب و تاسف‌آور اينکه آقاي روحاني در توصيف جنايتکاري مثل اوباما از لفظ «مودب» و «باهوش» استفاده مي‌کند ولي منتقدين دلسوز داخلي را بزدل و کم‌سواد مي‌نامد!
رييس‌جمهور و دوستانش در اين يک‌‌سالي که از عمر دولت يازدهم مي‌گذرد به بدترين شيوه، مخالفان خود را نوازش کرده‌اند که يک نمونه‌ي آن مربوط مي‌شود به اظهارات مشاور آقاي روحاني و مرد چندشغله‌ي دولت يازدهم که گفته بود: تمام کساني که به روحاني رأي ندادند حامي بي‌قانوني هستند! در همين راستا معاون اول رييس‌جمهور، منتقدين را حسود مي‌خواند و يکي ديگر از مسئولين مي‌گويد که منتقدين توافق هسته‌اي، «کوردل» هستند!