جهاد و شهادت حضرت على اکبر علیه السّلام// آن شبیه رسول ، قدم شجاعت در میدان سعادت نهاد و با آن گروه بى باک به جنگ پرداخت و خاطره ها را اندوهناک گردانید و نونهال بوستان امامت جنگى کرد به غایت سخت و جمعى کثیر از آن اَشْقیاء نگونبخت را به خاک هلاک انداخت . سپس به خدمت پدربزرگوار آمد و گفت : اى پدر! تشنگى مرا کشت و سنگینى اسلحه آهنین مرا به تَعَب افکند، آیا راهى به سوى حصول شربتى از آب هست

حضرت سیّدالشهداء علیه السّلام هم به گریه افتاد و فریاد وا غَوْثاهُ برآورد و فرمود: اى فرزند عزیزم ! اندکى دیگر به کار جنگ باش که به زودى جدّت حضرت محمد صلّى اللّه علیه و آله را ملاقات خواهى نمود و ایشان از جام سرشار کوثر شربتى به تو خواهد داد که پس از آن هرگز روى تشنگى نبینى و احساس ‍ عطش ننمایى
 حضرت على اکبر به سوى میدان برگشت و جنگى عظیم نمود که بالاتر از آن تصوّر نتوان کرد و داد شجاعت بداد در آن حال ((مُنْقذ بن مُرّه عبدى )) تیرى به جانب آن فرزند رشید سیّدالشهداء، افکند که از صدمه آن تیر بر روى زمین افتاد و فریاد برآورد: ((یا اَبَتاهُ! عَلَیْکَ...))؛ یعنى پدر جان ، سلام من بر تو باد! اینک جدّم رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله است که به تو سلام مى رساند و مى فرماید: زود به نزد ما بیا
 على اکبر این بگفت و فریاد زد و جان برجان آفرین تسلیم نمود. چون آن جوان این دنیاى فانى را مشتاقانه وداع نمود،حضرت سیّدالشهداء علیه السّلام بربالین ایشان آمدوگونه صورت خود را برگونه صورت او گذارد و فرمود: خدا بکُشد آن کسانى را که تو را کشتند، چه بسیار جراءت و گستاخى نمودند برخداى متعال و بر شکستن حرمت رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله ، ((عَلَى الدُّنیا بَعْدَکَ الْعَفا))؛ پس از تو، خاک بر سر این دنیا
 پس از آن یکایک مردان اهل بیت رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله یکى بعد از دیگرى روانه میدان گردیدند تا آنکه جماعتى از ایشان به دست آن بدکیشان به درجه رفیع شهادت رسیدند. پس حضرت سیدالشهداء علیه السّلام آواز به صیحه و فریاد بلند نمود و فرمود: اى عموزادگان من ! و اى اهل بیت من ! صبورى و شکیبایى را شعار خود سازید و متحمّل بار محنت، باشید؛ به خدا سوگند که پس از این روز هرگز روى خوارى به خود نخواهید دید.
راوى گوید: در این هنگام جوانى بیرون خرامید که در حُسن صورت و درخشندگى منظر به مثابه پاره ماه بود، با آن گروه بدخواه و بى دین ، به کار جنگ پرداخت . ابن فضیل اَزْدى مَیْشوم ضربتى بر فرق آن مظلوم ، زد که فرق او راشکافت و آن جوان از مرکب به صورت ، روى زمین افتاد و فریاد یا عَمّاهُ برآورد
راوى گوید: در این هنگام جوانى بیرون خرامید که در حُسن صورت و درخشندگى منظر به مثابه پاره ماه بود، با آن گروه بدخواه و بى دین ، به کار جنگ پرداخت . ابن فضیل اَزْدى مَیْشوم ضربتى بر فرق آن مظلوم ، زد که فرق او راشکافت و آن جوان از مرکب به صورت ، روى زمین افتاد و فریاد یا عَمّاهُ برآورد
کوفیان بى دین بر امام مبین ، حمله آوردند تا آن لعین را از چنگال شیر بیشه هیجا رها نمایند ولى آن ملعون پایمال سُمّ اسبان گردید و روح نحس اش به جانب نیران دوید. راوى گوید: چون غبار فرو نشست دیدم که حسین علیه السّلام بر بالاى سر آن جوان ایستاده و او پاهاى خود را بر زمین مى مالید
پس امام علیه السّلام مانند باز شکارى ، خود را به میدان رسانید و همچون شیر خشمناک بر آن لعین بى باک ، حمله نمود و با شمشیر، ضربتى بر اَّن ناپاک ، فرود آورد و آن وَلَدُالزّنا بازوى خود را سپر شمشیر امام علیه السّلام نموده و دست نحس اش از مِرْفق قطع گردید و آن لعین فریاد بلندى برآورد که همه لشکر فریاد او را شنیدند
و امام مى فرمود: از رحمت خدا دور باشند آن گروهى که تو را کشتند و آنان که در روز قیامت جدّ و پدر تو با ایشان دشمنى خواهند نمود. سپس فرمود: به خدا قسم ! گران است بر عموى تو که او را بخوانى و او نتواند تو را جواب دهد و هرگاه بخواهد جواب دهد دیگر دیر شده و فایده اى نبخشد
به خدا قسم که امروز آن روزى است که خون ریزى در آن بسیار و فریاد رسى ، اندک است . سپس حضرت سیّدالشهداء علیه السّلام جنازه آن جوان را بر سینه خود گرفت و در میان شهداى بنى هاشم بر روى زمین قرار داد
راوى گوید: چون امام مظلومان قتلگاه جوانان و دوستان خود را مشاهده فرمود که همه بر روى خاک افتاده اند و جان به جان آفرین سپرده اند تصمیم عزم فرمود که با نفس نفیس با گروه بد نهاد، جهاد نماید و نداى بى کسى در داد که آیا کسى هست که از حرم رسول پروردگار عالمیان ، دفع شرّ یاغیان و ظالمان نماید؟ آیا خداپرستى هست که در یارى ما اهل بیت از خداى متعال بترسد و ما را تنها نگذارد؟
 آیا فریادرسى هست ک به فریادرسى ما امید لقاى پروردگار را داشته باشد؟ آیا اعانت کننده اى هست که به واسطه یارى ما، به ما امیدوار شود به ثوابها و اجرى که در نزد خداى تعالى موجود است