با حرکت تدریجی جریان‌های سیاسی کشور به سوی انتخابات، تصمیمی گیری در مورد چگونگی حضور در صحنه رقابت‌هاتی سیاسی به مهمترین مساله احزاب و گروههای سیاسی کشور مبدل گردیده است. و اخبار مختلفی در مورد همگرایی‌ها و واگرایی‌ها شنیده می‌شود. در این میان اردوگاه اصلاح طلبان با توجه به حوادث 4 سال گذشته و حتی پیشینه قدیمی‌تر خود دچار تعارضات متعددی هستند که مانع از رسیدن به وحدت رویه در این جریان گشته است.
مساله از آنجایی آغاز می شود که جریان اصلاح طلب که در دولت هفتم و هشتم را در اختیار داشت، با بازی در سناریوی طرحریزی شده دشمن در انتخابات سال 88، و مشارکت در کودتای مخملین و ایجاد بلوا و آشوب در کشور، مشروعیت سیاسی خود را از دست داده و بخشی از فعالین سیاسی آن به جرم اقدام علیه امنیت ملی به زندان افتاده و احزاب فعال آن چون مشارکت و سازمان مجاهدین غیرقانونی اعلام شدند. در این بین اصلاح طلبان در اقدامی بی‌سابقه به سمت همگرایی با اپوزیسیون خارج رفته و اردوگاه فراگیر فتنه سبز را با حضور ضدانقلاب فراری شکل دادند تا فتنه ای عمیق را علیه نظام اسلامی مدیریت کنند.
اما خیلی زود مشخص شد که مسیر پیش رو و حرکت در بازی ضدانقلاب راه بی نتیجه است که جز خسران اخروی و دنیوی برای اصلاح طلبان به همراه نخواهد داشت و حماسه بزرگ 9 دی پایانی بر انتخار سیاسی اصلاح طلبانی بود که پیرو ضدانقلاب برانداز شده بود.
جریان مصلحت اندیش اصلاح طلب تلاش فراوانی کرد تا در انتخابات مجلس نهم زمینه بازگشت به درون نظام را فراهم آورد، اما هژمونی ضدانقلاب بر اردوگاه این جریان مانع از بازگشت شد و آنها را مجبور به حمایت از "خط تحریم" نمود! این جریان خیلی زود فهمید که خط تحریم انتخابات با شکست فاحشی همراه خواهد شد، لذا راس این جریان ترجیح داد تا در بعدازظهر روز رای گیری بدور از دوربین خبرنگاران در شهری کوچک در پای صندوق رای حاضر شده و در حرکتی نمادین جدایی خود از افراطیون را اعلام نماید! این عمل خاتمی با واکنشهای تندی از جانب ضدانقلابیون اردوگاه فتنه همراه بود و وی را به خیانت به هواداران و مجرمین دربند فتنه متهم کردند. اما مشخص بود که این اقدام حرکتی جدید برای بازگشت به درون حاکمیت می‌تواند قلمداد شود.
این بازگشت البته برای اپوزیسیون هشداری بود که می‌تواند به فراموشی مجدد ایشان منجر گردد. ضدانقلاب که شکل گیری آن همزاد با انقلاب است در طول قریب به سه دهه نتوانسته بود کمترین تاثیر بر روند حرکت انقلاب اسلامی داشته باشد، با همپیمانی اصلاح طلبان و اپوزیسیون در قالب فتنه سبز جان دیگری گرفته و برای ادامه حیات امیدوار شده بود. این جدایی بار دیگر اردوگاه ضدانقلاب را به وضعیت قبل از فتنه 88 بازخواهد گرداند. وضعیتی که می‌تواند به خاموشی همیشگی چراغ اردوگاه ضدانقلاب بینجامد و بقایای اردوگاه فتنه سبز را نیز تعطیل نماید.
این احساس نگرانی کافی است که این روزها شاهد مقالات تندی علیه حرکت جدید اصلاح طلبان و سران آن باشیم و که در آن از تفرقه افکنی و خیانت به سبزها سخن به میان آمده و نقدها علیه دوران اصلاحات و جریان اصلاح طلبی و ضرورت مرزبندی بین آن و جریان سبز افزایش یافته است.
به عنوان نمونه حسین باقرزاده، ضدانقلاب پیر با گرایش چپ در یادداشتی با عنوان " تفرقه‌افکنی در صفوف جنبش سبز" به انتقاد از حرکت جدید می‌پردازد و آن را اقدامی ناکام و بی ثمر توصیف می‌کند.
مجیدمحمدی نیز در یادداشتی با عنوان "پرسش‌هایی درباره اپوزیسیون خارج از کشور" با دلخوری از این اقدام جریان اصلاح طلبی از دوستان خود چنین می پرسد: «این تصور که مخالفان خارج کشور باید دنباله روی مخالفان داخل کشور باشند چه منطقی دارد؟ چرا باید کسانی که عاقل و بالغ هستند از گروهی دیگر پیروی کنند؟ مگر در عالم سیاست گروهی دارای مرجعیت سیاسی است؟ اگر آنها ایدئولوژی و باورها و تاکتیک‌ها و سلیقه‌های متفاوتی نسبت به مخالفان داخل کشور داشته باشند چه مشکلی دارد؟ اگر استدلال این باشد که گروه‌هایی که قدرت بسیج کمتری دارند باید از گروه‌هایی که قدرت بسیج بیشتری دارند دنباله روی کنند (معلوم نیست چرا) از کجا می‌دانیم که اپوزیسیون داخل بالقوه قدرت بسیج بیشتری دارد؟»
این وضعیت متشنج ادامه خواهد داشت، مگر آنکه ضدانقلاب در تصمیم تاکتیکی در تلاش برآید که آنچه همینک به تهدیدی برای این اردوگاه مبدل شده را به فرصتی برای بهره برداری تبدیل نماید. که این مساله نیز نباید از چشمان تیزبین دستگاه‌های امنیتی نظام دور ماند.
وضعیت نابسامان اردوگاه ضدانقلاب چیزی از خیانت بزرگ اصلاح طلبان در فتنه 88 و انتخابات دهم ریاست جمهوری نمی‌کاهد. نظام اسلامی و اقشار مختلف ملت در انتخابات مجلس نهم به خوبی نشان دادند که ایران اسلامی از آنچنان ظرفیتی برای برگزاری انتخابات‌های مختلف برخوردار است که با کناره گیری قانون شکنان از صحنه رقابت سیاسی نیز می‌توان حماسه 65 درصدی مشارکت ملت را خلق نمود. لذا این جریان‌های سیاسی هستند که به تبعیت و حرکت در چارچوب قانون برای حفظ حیات سیاسی خود محتاجند. ضمن آنکه بازگشت مجدد به صحنه سیاسی کشور، بعد از خیانت بزرگ انجام شده، نیازمند ارائه تعهدات محکم و مردم پسندی است که در صورت ارائه آن می‌توان انتظار فراهم آمدن فعالیت سیاسی رسمی را داشت.
ضمن آنکه بازی جدید اصلاح طلبان نباید به فرصتی مجدد برای فعالیت ضدانقلاب بدل گردد، لذا یکی دیگر از پیش‌شرط‌های فعالیت مجدد برائت جستن از ضدانقلاب و فتنه گران و ارائه تضمین‌هایی است که راه هرگونه نفوذ و بهره برداری ضدانقلاب از اصلاح طلبان را بسته نگه دارد.
نوشته شده توسط :مهدی سعیدی::نظرات دیگران [ نظر]