بنام خداوند مهربان


سلام علیکم
این روزها دعوتنامه ای از سوی خدا برای همه ما ارسال شده.
دعوتنامه‌‌ای برای میهمانی بزرگ رمضان
چقدر به فکر ما بوده که دعوتنامه را زود فرستاده تا به اندازه کافی مهلت برای آماده شدن داشته باشیم
و چقدر حکیم بوده که خودش راه و روش آمادگی برای ضیافت بزرگ را به آموخته
برای اینکه شرایط میهمانی را کسب کنیم و در این ضیافت بزرگ با نگاه‌های نا مأنوس میهمانهای دیگر روبرو نشویم به ما می آموزد که چطور و با چه تیپی وارد مجلس شویم
می‌گوید در ماه رجب با استغفار خودت را شستشو ده، خودت را از رنگ و بوی دشمنان ما پاک کن
و در ماه شعبان با صلوات خودت را معطر کن تا رنگ و بوی دوستان ما را بگیری و بعد از آن وارد ضیافت شو . پس دو ماه باید به شستشسو و نظافت و معطر کردن خانه دل بپردازم تا در ضیافت رنگ و بوی خدا بدهم و مرا از میهمانان ویژه به حساب آورند.
اما چه مهربان است این خدا که تاب صبر در این دو ماه را ندارد
این شبها ملکی به نام ملک داعی به راه افتاده و ندا می‌دهد که خدا فراخوان زده تا در این شبها خود را پاک کنید، ملک داعی از سوی خدا می‌گوید: «ماه ماه من،‌ بنده بنده من، رحمت رحمت من است»
پس باید بسوی او شتافت که جز از دست او از دست کسی کار برنیاید.
ای یک دله و صد دله دل یک دله کن                   مهر دگران را ز دل خود یله کن
اما مهربانی‌اش اینجا ثابت می‌شود که می‌فرماید: « أنا جَلیسُ مَن ذَکَرَنی» « من همنشین کسی هستم که در این شبها مرا یاد کند» می‌فرماید تو مرا یاد کن من خودم به همنشینی‌ات می‌آیم، آیا نه این است که نماز و قرآن و ذکر گفتن یاد خدا محسوب می‌شود و همه ما نیز بلدیم؟
آیا از کودکی نشنیده‌ایم که بزرگان می گفتند « کمال همنشین در من اثر کرد»؟ پس چه مهربان است که صبر نمی‌کند ما دو ماه به شستشو بپردازیم تا بتوانیم رنگ وبویش را بگیریم بلکه می‌گوید همین که یاد من کنی همنشینت می‌شوم تا رنگ و بویم بگیری
نکند ماه رجب تمام شود و رنگ و بوی خدا نگیریم!
نکند ماه رجب تمام شود و برای افسوس یک ذکر بماند!
نکند یاد همه چیز باشیم به غیر از آن مهربانی که ما را خلق کرده وهرلحظه به یاد ماست!

برخیز که عاشقان به شب راز کنند
گِرد در و بام دوست پرواز کنند
هرجا که بود دری به شب در بندند
الا در دوست را که شب باز کنند