مدت ها بود می خواستم راجع به برخی روحانیون سکولار که ژست اپوزسیون میگیرند و فقط نق میزنند و از زیر بار هر مسوولیتی شانه خالی میکنند چیزی بنویسم؛ ولی انصافا جرأت نمیکردم. راستش اگر هم میخواستم بنویسم تندتر و شدیداللحن تر از رهبری نمیتوانستم بگویم. بخصوص وقتی مشکلات بیشتر می شود - مثل الان - انتظار داریم روحانیت عزیز بیشتر در صحنه باشد و به مردم دلداری بدهد و امیدوارشان کند نه اینکه گوشه ای بنشیند و آه تاسف بکشد. حالا خودتان بخوانید ببینید:

رهبر معظم انقلاب:
«اینکه یه آقایی در یک گوشه ای عبایش را بکشد به کول خودش و بگوید من به کارهای کشور کار ندارم من به نظام کار ندارم، این افتخار نیست این ننگ است. بهانه هم اینست که فلان انتقاد را ما داریم... خیلی خب صدتا انتقاد هم داشته باش... دویست هایش به خود ما عمامه ای ها وارد است. وجود انتقاد و عیب در یک مجموعه مگر موجب میشود انسان اینهمه محسنات و نقاط قوت را در آن مجموعه نبیند؟... مگر می توانیم خودمان را کنار بگیریم؟»

پ ن: البته انصافا بخش عظیمی از روحانیت عزیز همچنان وسط معرکه است. بخصوص طلبه های جوان. شاید ما نمی فهمیم آنها چه فشاری را تحمل میکنند.
پ ن2: ما ازاون بابت که خودمون آخوند مخفی هستیم به خودمون حق میدیم از این حرفا هم بزنیم. بالاخره دانش آموخته جامعه الصادق علیه السلام ایم!