اگر مشاور رسانه ای روحانی بودم بطور جدی جلوی تلویزیونی شدن او را می گرفتم. و اگر رقیب او بودم حتما او را بطور دایم به برنامه های زنده ی تلویزیونی دعوت می کردم. نمایش های تلویزیونی تمام خصلت های یک ابرمرد را از او میگیرد و او را به مثابه یک شیء دم دستی فرومی کاهد. تلویزیون با عوام الناس مواجه است وباید بتواند با مانورهای رسانه ای آنها را سرگرم کند بنابراین ابعاد فرهمند و جدی شخصیتها را به جاذبه های سرگرم کننده تنزل می دهد. این درحالیست که حسن روحانی برخلاف احمدی نژاد علاقه دارد که خصلتهای فرهمند و جدی خود را حفظ کند. 
مک لوهان جایی گفته بود اگر تلویزیون پیش از هیتلر همه گیر میشد شاید اصلا هیتلری ظهور نمی کرد. مک لوهان در باب علت شکست نیکسون دربرابر کندی هم به همین منطق استناد میکند.
تلویزیون حتی به مراجع تقلید هم رحم نکرده، معتقدم حضور این بزرگان در آیتمهایی پیش از شروع سریالهای ماه رمضان آنها را در چشم مخاطبان بسان انسانهای عادی فروکاسته و سخنان ارزشمندشان را برای مخاطبانی که منتظر تفریح کردن هستند، چون یک آگهی بازرگانی بی ارزش میکند.
این حرفها ربطی به مدیریت رسانه ندارد بلکه سخنی درباب ماهیت ارتباطات جمعی است.