بر گرقته از وبلاگ حاج رضا

هوالمحبوب

به یاد حاج احمد متوسلیان

با ذکر این خاطره  فقط یادی می کنم از این فرمانده شجاع

یادش بخیر قرار بود یک عملیات بزرگ روی پاسگاه توتمان عراق انجام شود البته این عملیات یک عملیات فریب بود که بعدها مشخص شد هدف عملیات گرفتن دزلی بود دو سه هفته بود بچه ها را تمرین می داد من توی واحد اطلاعات و بررسی ها بودم تازه 17 سالم شده بود حاج احمد می گفت تو نمی تونی پا به پای بچه ها بیایی اما من به خودم خیلی مطمعن بودم تقریبا دو سه سالی بود که کونگ فو کار می کردم برای خودم یک رزمی کار خوب بودم هر روز صبح تو مریوان پا می شدم می رفتم تو ارتفاعات تمرین می دویدم بالاخره سعی می کردم خودمو برای عملیات اماده کنم شب عملیات رسید من اسلحه ژ3 خودم را دستم گرفتم لباس رزم رو پوشیدم و مهمات کافی هم دور کمرم ردیف کردمو رفتم پشت یک وانت تویوتای شاسی بلند گوشه گوشه نشستم تا حاجی منو نبینه فقط شهید محمد توسلی معاون حاجی منو دید خندید و رفت حاجی همه نیروها را سوار خودروها و کامیونها کرد خدا خدا می کردم منو نبینه و عازم عملیات بشم هوا تاریک بود اصلا فکر نمی کردم حاجی متوجه من بشه یکدفعه دیدم یکی از پشت یخه پیراهن منو گرفت گفت بیا پایین ببینم اشکم دراومده بود حاج احمد بود گفتم حاجی به خدا اماده هستم تمرین کردم حاجی با اون عصبانیت همیشگی که توش محبت هم دیده می شد گفت نه برادر علیرضا نمی تونی بیایی راه خیلی طولانی است خیلی پیاده روی داریم نمی تونی و دست و پاگیر می شی هر چی گفتم حاجی من تمرین کردم گوش نداد و خداحافظی کرد و رفت اون شب با یک حال زاری به ساختمان خودمون برگشتم حالم خیلی بد بود حسابی گریه کردم بعدا وقتی بچه ها از عملیات برگشتند و مسافتی را که رفته بودند را برایم گفتند واقعا فهمیدم من تحمل این راه را نداشتم و حاج احمد کار درستی را کرده بود که منو نبرده بود اون برای اون عملیات بهترین و زبده ترین نیروها را برده بود از زیر پای دمکراتهای ایرانی با کمک دمکراتهای عراقی عبور کرده بود در مرحله دوم عملیات بود که دزلی دز تسخیر ناپذیر ضدانقلاب با کمترین تلفات به تصرف سپاه در امد یادش همیشه در ذهنم زنده است و امیدوارم روزی حاج احمد این فرمانده شجاع به سلامت به ایران اسلامی بازگردد.