جوانان فعال در دانشگاه پر نمایند، در مواقع لزوم نیز قادر باشند به توسعه منویات سیاسی شان بیش از بیش اهتمام بورزند.
دور شدن از آرمانها و تکیه ناآگاهانه و یا آگاهانه بر تامین منافع احزاب و گروهها به جای کشف حقایق، از جمله بحران هایی است که دامن گیر برخی تشکل های دانشجویی در سالهای گذشته از جمله گروهک غیرقانونی موسوم به تحکیم علامه شده است.
تلاش برای به تعطیلی کشاندن دانشگاهها، ایجاد درگیریهای تصنعی یا واقعی از سوی تندروهای ساختارشکن ، بر هم زدن جو دانشگاهها و… همگی حکایت از جریان پنهانی دارد که می کوشد بار دیگر به منظور قدرت نمایی در معادلات سیاسی ، حرکات دانشجویی را در لوای دو قطبی نمودن های کاذب در آستانه دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، هزینه اهداف و منافع خود کند.
آنچه که بر جنبش دانشجویی ایران گذشته و آنچه فراروی اوست این حقیقت را به خوبی نشان می دهد تا زمانی که «جنبش دانشجویی» به «بیداری دانشجویی» بدل نگردد علی رغم قدرت تاثیر گذاری اش بر تحولات در هر زمان، امکان انحراف و بازیچه قرار گرفتن آن از سوی سیاست بازان وجود دارد.
با بررسی سوابق اکثریت قریب به اتفاق کسانی که به عضویت در شاخه های دانشجویی برخی احزاب خاص در آمده اند به خوبی می توان به سیاست یارگیری اینگونه احزاب از میان فعالان دانشجویی پی برد.
نگارنده بر آن است با نگاهی آسیب شناسانه به آشکار ساختن رگه های حیاتی جریان وابسته گرایی بپردازد که از دیرباز تا کنون در جغرافیای سیاسی ایران تحت عناوینی چون "جبهه دموکراسی خواهی و حقوق بشر" دست و پا می زند و در میان جوانان و دانشگاهیان این سرزمین استقلال طلب به دنبال احیاء آبروی نداشته خود می گردد.
بررسی نظرات برخی از کسانی که تاثیرگذاری قابل توجهی در میان وابسته گرایان داشته و دارند می تواند ابعاد روشنی از وجود جریان وابسته گرای غرب زده را در میان داعیه داران جامعه مدنی آشکار نماید. اسد الله کیان ارثی از اعضای ارشد مجمع روحانیون مبارز در گفتگو با روزنامه اعتماد ملی به انتقاد جدی از ساختارشکنان مدعی اصلاحات می پردازد و عنوان می دارد: « اصل قضیه این است که بنده اصلاح طلبان پیشرو را اصلاح طلب واقعی نمی دانم چون اولا بنا شد اصلاح طلبی را بر مبنای خط امام(ره)، اصول انقلاب، عقلانیت، نظام و قانون اساسی متمرکز کنیم، آقایان هر فکری و هر عملی را با یک مبنایی می سنجند، اگر اصلاح طلبی را با اصول گفته شده بسنجیم؛ خواهیم دید بسیاری از اصلاح طلبان پیشرو هیچ سنخیتی با این اصلاحات ندارند.»1
رضا حجتی از اعضای سابق شورای مرکزی حزب اعتماد ملی و از حامیان پیشین سید محمد خاتمی در جریان انتخابات دوم خرداد 76 ضمن انتقاد از شخص محوری در احزاب اصلاح طلب چنین عنوان می دارد: « روی آوردن به شخص محوری، تا حدود زیادی فرصت طلبی است و اگر بخواهیم با تکیه بر اشخاص، بخش هایی از قدرت را به تصاحب دربیاوریم، سوءاستفاده از موقعیتی است که جامعه در آن گرفتار است»2
این عضو اسبق شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت درباره نفوذ برخی گروه ها و احزاب اصلاح طلب همچون "حزب مشارکت" و"سازمان مجاهدین" و "نهضت آزادی" به دفتر تحکیم وحدت اینگونه اظهار می دارد: « بعد از دوم خرداد فضا تغییر کرد. یک جریان اپوزیسیون شکل گرفت که این جریان اساسا گفتمان انقلابی را برنمی تابید و یک گفتمان مبتنی بر آزادیخواهی را ترویج می کرد البته با رویکرد غربگرایانه و جریان دیگر، جریان تحکیم وحدت و انجمن های اسلامی بود با پیشینه و سابقه انقلابی که با همان پیشینه انتقادات خود را مطرح می کرد و جریان دیگر، خود دولت آقای خاتمی بود که به عنوان یک مولفه و مطرح بود. این عوامل دفتر تحکیم وحدت را تحت تاثیر قرار می داد. جریان مبتنی بر نوع غربگرایانه چون نمی توانست با یک تابلوی مشخص حرکت کند و به دلیل تهدیداتی که برعلیه اش وجود داشت آمده بود که در تحکیم خوش نشینی کند که البته تا حدود زیادی هم موفق شد و همین موجب انشقاق تحکیم وحدت شد. دولت آقای خاتمی توان مدیریت فضا را نداشت بلکه به نوعی در برابر فضای موجود منفعل بود بخصوص در برابر گفتمان غربگرایانه و همین امر موجب شد که بعدها شعار عبور از خاتمی را همین جریان سر بدهند. دفتر تحکیم وحدت که با اهداف آرمانی و انقلابی تشکیل شده بود و براساس این آرمان ها فعالیت می کرد در این دوره تقریبا شبیه به کنسرسیوم درآمد. یعنی تقریبا همه گروه ها از نهضت آزادی، مشارکت و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و سنتی ها و راست ها در آن سهام داشتند و همین موجب انشقاق شد»
نهایتا جهل و پایین‌بودن فهم سیاسی برخی مدیران دولت هشتم و البته بدلیل عملکرد قیم مابانه احزاب منتسب به آنان، در عصر موسوم به اصلاحات در فضای دانشگاه شاهد ظهور جریانی بودیم که حوزه سیاست را با میدان نبرد اشتباه گرفت و حرکتش را از حرکت دین ورزان جامعه جدا نمود و با پیاده نظام شدن برای احزاب تجدیدنظرطلب و دولت ساخته ، به اشتباهی تاریخی دست زد و برای همیشه مورد رویگردانی استقلال خواهان کشور قرار گرفت.
1- روزنامه اعتماد ملی(16/8/1386)
2- روزنامه اعتماد ملی(25/4/1387)
3- روزنامه اعتماد ملی (3/3/1386)