بازار تبلیغات انتخاباتی چند وقتی ست که داغ شده و نامزدهای دهمین دوره ریاست جمهوری همواره به دنبال معرفی خویش هستند. اما بد نیست دوباره تاریخ را بازنگری کنیم و ببینیم کسانی که امروز آمده اند چه سابقه ای دارند.
مهندس میرحسین موسوی پس از بیست سال تصمیم بر حضور در صحنه های اجرایی کشور گرفته اند که هم جای خوشحالی دارد و هم ناراحتی. خوشحالی از ان جهت که ایشان خود را دلسوز این کشور معرفی می کنند و برای نجات این کشور گام برداشته اند و ناراحتی از این جهت که با عقبه ای مسئله دار همچون نهضت آزادی و سازمان نامشروع مجاهدین انقلاب اسلامی و جبهه مشارکت آمده است.
در این روزها مهندس موسوی و هوادارانش بر روی مدیریت ایشان در زمان جنگ و حمایت های امام خمینی از ایشان در آن زمان مانور می دهند و این تاییدات حضرت امام را به منزله عملکرد مثبت ایشان می گذارند.
اگر از حق نگذریم مهندس موسوی در زمان خدمات شایسته ای انجام دادند اما باید دید این خدمات در چه شرایطی انجام شد. نادیده نباید گرفت در آن زمان هر چند رئیس جمهور عملا مسئول اجرایی نبود اما همان حضور بسیار تاثیر گذار بود و مهندس موسوی ایده ها و تئوری های رئیس جمهور وقت را پیاده می کردند و به نوعی می توان گفت مغز متفکر دستگاه اجرایی رئیس جمهور و بازوی اجرایی آن نخست وزیر یعنی مهندس موسوی بود.
در شرایط بحرانی جنگ، همان زمانی که تمام دنیا در برابر ایران اسلامی ایستاده بودند و کمر به نابودی آن بسته بودند مهندس موسوی که خود را خادم ملت می دانست تصمیم به استعفا می گیرد و بدون هیچ صحبت قبلی حتی با امام خمینی استعفای خود را نوشته و از مقام خود کناره گیری می کند.
امام خمینی در پاسخ به استعفای مهندس موسوی نامه ای تهیه و تنظیم می کنند و در آن این حرکت مهندس موسوی را با توجه به شرایط موجود حر کتی غیر عقلانی می دانند و در آخر نامه نیز به مهندس موسوی ابراز علاقه می کنند.
با نگاه دقیق به این مقطع زمانی از تاریخ به خوبی می توان دریافت که مهندس موسوی بدلیل منافع حزبی و گروهی خویش منافع ملی را نا دیده گرفت و استعفای نخست وزیر بعنوان بازوی اجرایی کشور در زمان جنگ یعنی نابودی ایران.
نامه امام به ایشان در پاسخ به استعفای میرحسین موسوی و حمایت از ایشان بدلیل رفع فتنه ای بود که سهم خواهان انقلاب تدارک دیده بودند و به فضل پروردگار فتنه آنان با هوشیاری رهبر کبیر انقلاب اسلامی خنثی شد.
و امروز بیست سال از آن جریان می گذرد و مهندس موسوی قصد حضور در انتخابات ریاست جمهوری را دارد. اما سئوال اینجاست از کجا معلوم اگر دوباره منافع حزبی مهندس موسوی تامین نشود و بین منفعت ملی و حزبی یکی را بخواهد انتخاب کند مهندس موسوی دوباره سمت منافع حزبی نرود؟
میرحسین موسوی در آغاز سخنرانی های خود از نازی آباد تهران شروع کرد و این یعنی الگو گیری از فعالیت های مردمی احمدی نژاد. اگر قرار همان کارهای احمدی نژاد صورت گیرد که چه دلیلی برای حضور میرحسین است؟ مگر احمدی نژاد نیست؟ مگر او از کارهای مردمی خود عقب نشسته است؟
جناب آقای مهندس میرحسین موسوی! شمایی که ادعای کار در کنار امام خمینی و تاییدات ایشان را دارید چرا اکنون با کسانی که با گستاخی و بی شرمی تمام می گفتند امام را باید به موزه تاریخ سپرد یک کاسه شده اید؟
کسانی که به هردلیلی از مهندس موسوی حمایت می کنند بدانند نسل جوان و فداییان رهبر دیگر نخواهند گذاشت گرگ صفتانی که قصد دارند اسلام آمریکایی و لیبرال در ایران اسلامی اجرا کنند بر اریکه قدرت سوار شوند و همچون سگان برای اربابان غربی خود دم تکان دهند. همانند همان دوران اصلاحات که بارها نامه از سر ذلت برای سران دول غربی نوشتند و اظهار نوکری کردند.
این نسل جوان هوشیار است و هرگز فریب حرکات عوام فریبی مهندس موسوی و هوادارانش را نخواهد خورد.
نوشته شده توسط :::نظرات دیگران [ نظر]