1. آبادانی ها... باشو غریبه ی کوچک... گل پامچال... وضعیت سفید؛ قصه هایی در حاشیه ی جنگ و درباره زندگی هایی که اجباراً بهم ریخته اند. مدتی است می خواهم برای «وضعیت سفید» چیزکی بنویسم. البته از آنرو که محمدرضا شفیعی تهیه کننده سریال از سلسله ی رفقاست من هم تا به حال چند بار مرام گذاشته ام و  گاه و بی گاه وقت تیتراژ پایان با پیامک دست مریزادی به او گفته ام. اما این نوشته فقط دست مریزاد و تحسین نیست. یعنی برای آدمی مثل من که کودکی و بخشی از نوجوانی ام را به عنوان جنگ زده در اردوگاه های جنگی حاشیه شهر سپری کرده ام، سریالی مثل وضعیت سفید یک اتفاق معمولی بحساب نمی آید، باید درباره اش چیزی بگویم، حرفی بزنم.
2. دزفول به شهر موشک ها معروف است. شهر موشکهای 12 متری در کوچه های 7 متری! شهری که به دیدن زلزله های ناگهانی موشک و رد سفید شکاری های بعثی عادت کرده بود. دزفولی ها شهر را ترک نکردند. بعد از فتح المبین که شرّ شوم توپ های ویرانگر کم شد، دزفولی ها به موشک باران و بمباران های مداوم عراق قناعت کردند و در شهر ماندند. در حاشیه شهر با تیرچه بلوک های سیمانی و صفحه های ایرانیتی، خانه های کوچک و شتاب زده ای درست شده که نه آب داشت و نه برق و نه هیچ چیز دیگر. در زمین هایی خاکی که پر از عقرب و کژدم بود و از همه مهمتر پر از نگرانی از آنچه در شهر میگذرد. چشم های مردم رد سفید میگ ها و میراژهای عراقی را تا شهر دنبال می کرد و در دود سیاه و سفید صدها بمب و راکت به اشک می نشست.  در شهر نه جان پناهی بود و سنگری. از باغ و سبزه زار و سیززده بدر هم خبری نبود. حتی سریال ها و کارتون ها را هم چند تا در میان می دیدیم. ماجرا خیلی فرق داشت با تهران... روزهای پایان جنگ انگار دزفولی ها می دانستند که جنگ تمام می شود؛ می گفتند پای موشک های صدام به تهران رسیده است و شهر پرشده از جان پناه؛ می گفتند تهرانی ها جنگ را تمام خواهند کرد!

ادامه مطلب...

دل آشوب زده در آغوش پدر شهیدان حمّود آرام گرفت

لبنان بودیم. رفته بودیم مثلا مستند سیاسی بسازیم... بگذریم.
در مسیر تصویر برداری گذرمان افتاد به شهر کوچک جبشیت... پایینتر از نبطیه. جایی که کانون درگیری های حزب الله با ارتش رژیم صهیونیستی... جایی در نزدیکی مرزهای فلسطین اشغالی.
جبشیت مدینة الشهدا بود. سر هر کوچه ای عکسی از یک شهید دیده می شد. به همراه تصاویر متعددی از امام راحل(ره)، حضرت آقا، سید حسن نصرالله، شهید سید عباس موسوی و شهید راغب حرب. شهر به طور کاملا آشکاری متمایز از سایر شهرهای لبنان بود. یک شهر کاملا جهادی در پستی و بلندی های تپه های اقلیم التفاح... سرزمین سیب.
از قلب شهر که گذر کردیم، لابلای درختهای زیتون خانه پیرمردی بود که در عرض یکسال دو جوان را به اسلام هدیه کرده بود: شهید عمّار حمّود و شهید محمد حمّود. درباره این دو شهید گفتنی ها بسیار است. عمّار، آخرین شهید استشهادی لبنان در در گیری های قبل از 2000 است. عملیاتی که تیر آخر بود بر رویاپردازی های حیوانی اسرائیل. عملیاتی که نهایتا آنها را در اوج ذلت و درماندگی مجبور به فرار از لبنان کرد. دوربین را کاشتیم و پدر شهیدان را زیر عکس بزرگی از امام بر روی صندلی ساده ای نشاندیم. زبان که به صحبت گشود سوالاتمان یادمان رفت. بیش از نیم ساعت با هبجان سخن گفت. از رابطه ی خاص این دو برادر، عبادت هایشان، خوابهای صادقه ای که عمار پیش از شهادت دیده بود تا شیوه عملیات و... .
لابلای صحبت هایش چندین بار مرتبط و غیر مرتبط به «سیدنا القائد» اشاره کرد و هربار بیشتر از پیش اوج ارادت و دلدادگی اش به حضرت آقا نمایان می شد. دو شهید داده بود ولی میگفت خودم و کل خانواده ام فدای رهبر معظم هستیم. پیرمردی که عصای دستش را در اوج نیاز به دریا انداخته بود و حالا بدون عصا به دریا زده بود. سبزی هایش را خودش می کاشت و زیتون هایش را خودش می تکاند... یاد جمله ی عباس در آژانس افتادم... جنگ که شد سر زمین کار میکردم با تراکتور... جنگ که تمام شد برگشتم سر همان زمین، ولی بدون تراکتور!
دل آشوب زده مان را دستمان گرفتیم تا به برکت لمس شانه های این پیرمرد محل نزول سکینه الهی شود... هو الذی انزل السکینه فی قلوب المومنین لیزدادوا ایمانا مع ایمانهم.
عمّار حمود در پنجشنبه شب(شب جمعه آخر ماه رمضان مصادف با روز قدس)، شب بیست و یکم ماه رمضان دقیقا مصادف با شب تحویل سال 2000 میلادی با زبان روزه در وقت افطار به شهادت رسید.

الشهید الإستشهادی عمار حسین حمود
العمر: 20 سنة
تاریخ الإستشهاد: 30-12-1999

بعد از تحریر:
جزئیات این دیدار و همچنین اتفاقات دیگری مثل دیدار با خانواده شهید صلاح غندور در این مستند ان شاءالله بعد از تدوین روانه بازار فرهنگی خواهد شد.

یکسال است دلم آشوب است...

ذیقعده است... سفر حج پارسال، با همه خاطرات و اتفاقاتش، یک یادگار برایم گذاشت که یکسال است گرفتارش هستم...

ایام تشریق برای انجام طواف تمتع با مشقت بسیار از منا خودمان را به مسجد الحرام رسانده بودیم. فشار جمعیت آدم را از پامیانداخت، به هر ترتیب اعمال تمام شد. روبروی رکن حجر روی زمین ولو شدم و به دیواره ی سفید روبروی کعبه تکیه زدم. کمی آنطرف تر دو خانم ایرانی -که بعدا معلوم شد خواهرند- با دیدن من مشغول پچ پچ شدند. فهمیدم که احتمالا دوباره باید درباره دیروز، امروز، فردا اظهار نظر بشنوم... با این حال و حوصله!

کمی بغ کردم و خودم را بی توجه نشان دادم؛ دو خانم ایرانی زودتر از آنچه فکر میکردم جلوی صورتم قرار گرفتند و سر صحبت را باز کردند. گفتند که برادری داشته اند که در سن و سال من به شهادت رسیده  و از نظر چهره شباهت بسیاری به من داشته است. مادر پیری دارند که هر وقت برنامه ما شروع میشده جلوی تلویزیون می نشسته و خیره خیره اشک می ریخته است. میگفتند در تمام این ماهها کارشان این بوده که وقتی برنامه شروع می شده با اعلام مادر خانه ساکت می شود تا مراسم گریه برای دلتنگی ها 25 ساله شان آغاز شود.

من بهت زده بودم. حرفی برای گفتن نداشتم. گفتم به مادر سلام برسانید. چند ثانیه بیشتر طول نکشید که به ذهنم رسید آدرس بگیرم و برای دست بوسی خدمت آن مادر شهید برسم. دیر جنبیدم. دو خواهد میان انبوه جمعیت طواف کننده ناپدید شدند.

یکسال است که مکررا این خاطره در ذهنم زنده می شود و هربار از دفعه قبل بیشتر بهم میریزم. ما که عرضه هیچ خدمتی به خانواده شهدا را نداشته ایم، شاید با زیارت این مادر شهید، دست کم دل او را شاد کرده  و عنایت شهید بزرگوارشان را جلب کرده باشیم.

یکسال است که دلم آشوب است. دیشب بی مقدمه و بی بهانه نیمه های شب دوباره پریشان این خاطره شدم. گفتم شاید این وبلاگ راهی برای پیدا کردن آن مادر شهید پیدا کند...