یکی از دوستان که در دانشگاه امیر کبیر تحصیل می کند جریان هتاکی نشریات ضد دانشجویی امیر کبیر را برایم تعریف کرد. طبق آنچه که  گفت  سخافت و هرزگی این نشریه از حد گذشته بود. بعد از حرفهای آن دوست نشریه را دیدم و خواندم.  فهمیدم تازه آنچه دوستم برایم تعریف کرده در ادب و غیرت و حیای او تلطیف شده است و نتوانسته است حتی بی شرمی آن نشریه را نقل قول کند. به نظر اولین توهینی که در این قضیه اتفاق افتاد توهین به دانشجو و نشریات دانشجویی بود.

آنچه در این باصطلاح نشریه امده است حرفهای نویی نیست. تکرار حرفهای دکتر سروش و دکتر کدیور و اغاجری و گنجی و این دست ادمهاست. فقط این بار قلم دست اراذل افتاده است و کت وشلوار به تن ندارد. اتو کشیده نیست. همان حرفهاست از زبان نوچه هایی که بلد نیستند چطور حرفهای خود را همچون استاد لای زر ورق بپیچند. دموکراسی ناب  اصلا یعنی همین. یعنی چشم را ییندی و دهان را باز کنی. قلم را با قداره برابر بدانی. غرب وحشی که داعیه دموکراسی ناب دارد و استاد اساتید این اراذل است نیز این چنین است و بار ها دیده ایم.

نمی خواهم وارد نقد مطالب سخیف ملیجکهای غرب شوم اما همانها که داعیه دموکراسی دارند مشاهده کنند در همین جریان چگونه دانشجویان هم نفس فریاد دفاع از حریم دین و ولایت سردادند. اینان که سینه چاک دموکراسی و آزادی هستند چگونه دختران محجوب و با عفت مسلمان را که آزادنه حجاب برتر را برگزیده اند به سخره میگیرند؟ در ذهن این هتاکان می توان به همه چیز و همه کس تاخت و حمله کرد و چیز ی مقدس نیست اما خودشان چنان دموکراسی را می پرستند که کمتر بنده ای مولا را !!!

اما عکس العمل دانشجویان در برابر این حرکت نخ نما شده و پوسیده بسیار عاقلانه و مدبرانه بود. در سالی که اتحاد ملی نام گرفته است دانشجویان نشان دادند اگر احزاب اجازه دهند خودشان می توانند در شرایط مختلف تصمیم مناسب بگیرند. یادمان هست سالهای گذشته را که نفوذ برخی احزاب در دانشگاه چگونه دانشگاه را با کمترین چالش سیاسی به اشوب میکشید. رفتار عاقلانه دانشجویان در این حرکت ضد دانشجویی نشان از این داشت که بر خلاف آنچه برخی دانشجویان خواستار بودند نه تنها نیازی به انقلاب فرهنگی در دانشگاه نیست بلکه باید به این دانشگاه و دانشجوی بصیر افتخار کرد. البته در این بین به خاطر توطئه هایی از خارج دانشگاه و بلکه کشور همیشه نام دانشگاه امیر کبیر خدشه دار می شود چنانچه در زمان  حضور دکتر احمدی نژاد نیز چند نفر به  ظاهر دانشجو دست به اقداماتی زدند که مطابق با انچه که در میان اکثریت دانشجویان می گذشت نبود. از این رو نباید  چنین توهینهایی را به نام دانشگاه و دانشجو وبخصوص امیر کبیر ثبت کرد. و مسئولین دانشگاه نیز باید  چنانچه دانشجویان نیز مطالبه کردند باید  تدبیری مناسب برای این امر بیاندیشند.

«بگذار مسلمان بامسلمان بجنگد.» این راهکاری است که دشمنان اسلام برای رهایی از باتلاق سقوط انتخاب کرده اند علمای اسلام چه شیعه و چه سنی با درک صحیح رفتار دشمنان، نیت آنان را هدف قرار داده و در طول تاریخ، مسلمین را به اتحاد وانسجام اسلامی فراخوانده اند. در بین علمای شیعه سیدجمال الدین اسدآبادی از زمره اولین کسانی است که در این راه قدم گذاشت و«نتیجه اتحاد را برتری و نیرومندی اهل اسلام» می دانست. آیت ا... کاشف الغطا از مراجع عراق در زمان خویش حکم برحرمت بروز اختلاف گذاشت واعلام کرد:« در حالی که دشمن ما را احاطه کرده است، مسلمین نباید با بیان اختلافات سبب تضعیف جبهه اسلام شوند و اگر دست به دست هم بدهند شکست نخواهند خورد.»
آیت ا... بروجردی نیز در راه وحدت مسلمین مکاتباتی باسران علمای اهل تسنن نمود و بابیان اینکه «تقریب مسلمین خدمتی بزرگ است» سازمان تقریب بین مذاهب را تقویت نمود. شهید محمدباقر صدر نیز دراعلامیه خود به مسلمین عراق نوشت:«پیام من به شما فرزندان علی و حسین و فرزندان ابوبکر وعمراین است که مبارزه میان حکومت شیعه و سنی نیست. حکومت سنی که خلفای راشدین راهبران آن بودند سبب شد که امام علی شمشیر بردارد و تحت رهبری ابوبکر بامرتدین بجنگد.» در اعتقاد شهید صدر مبارزه اصلی با سران شرک و کفر است.
آنچه علمای شیعه را برآن داشت تا این چنین به مسئله انسجام اسلامی توجه کنند، سیره عملی ائمه اطهار بود. ائمه بزرگوار شیعه در اعصار گوناگون برای آنکه نور اسلام برای همیشه خاموش نشود امر به مدارا با فرق اسلامی کرده اند. در روایتی از امام صادق (علیه السلام) آمده است.«هرکس با آنان : اهل تسنن- در صف اول نماز بخواند مانند کسی است که پشت سر رسول اکرم (ص) در صف اول نماز خوانده است( وسائل الشیعه ،کتاب الصلاه الجماعه باب 5) ودر کلامی دیگر چنین نمازگزاری را به شمشیرزن در راه خدا تشبیه کرده است و در ادامه شیعیان را به عیادت از بیماران و تشییع اموات آنان ترغیب می نماید. از این دست روایات چنین برمی آید که در جامعه اسلامی برای آنکه از شر دشمن مشترکی که از اساس باخدا و قرآن و پیامبر اعظم مخالف است، باید از افتراق و هرآنچه باعث اختلاف است دوری گزید. بروز وحدت میان امت اسلام باید به گونه ای برجسته باشد که در صف اول نماز، اتحاد را به رخ دشمن بکشد.
حضرت امام خمینی «ره» نیز براساس همین اصل در دروس خارج فقه خود تقیه را به اضطراری ومداراتی تقسیم نموده و در تبیین قسم دوم آن بیان می دارند که«تقیه مداراتی، مدارا نمودن با برادران اهل تسنن است بدون اینکه حتی ترس و بیمی در کارباشد.» علامه طباطبایی نیز با تاکید برحفظ انسجام مسلمین اعتقاد داشت:«تردیدی بر رجحان آن از نظر عقل و منطق نیست.» درمیان علمای اهل تسنن نیز شیخ شلتوت، محمد عبده، شیخ سلیم، محمدفحام و ... گام های موثری در مبارزه با تشتت مسلمین برداشتند. حضرت امام خمینی«وحدت کلمه» را لزوم پیروزی بر دشمن می دانست و اعلام نمادین «هفته وحدت» در ایام ولادت حضرت رسول نشان از این امر دارد. به اعتقاد بنیانگذار بیداری اسلامی،«اختلاف راس همه فسادها است» که ازخودپرستی و تکبر سرچشمه می گیرد.
نمایان است سخن از اتحاد مسلمین به معنای یکی شدن همه مذاهب نیست چه آنکه این امری ناممکن است واختلافات جزیی حتی در میان یک فرقه هم یافت می شود منتهی سخن آن است که اختلافاتی که عمدتا در جزئیات و فروعات جلوه می کند نباید منجر به فراموشی اصول شود، چرا که چشمان دشمنان شکافها را به خوبی می یابد و از آنها برای فربگی خود تغذیه می کند. در اوضاع کنونی جهان اسلام نیز لزوم یکپارچگی و انسجام اسلامی از هر زمانی بیشتر احساس می شود که تاکیدات مقام معظم رهبری در ماههای اخیر و آغاز سال نو گواه آن است.
در این میان بسیجیان که پشتیبان فرمان برداری از امام و ولایت قرار دارند باید در تحکیم اتحاد مسلمین بارزترین نقش را داشته باشند و برای تحقق این مهم ابتدا باید درتجمعات کوچک تر اتحاد و وحدت را به نمایش بگذارند. هنگامی که یک پایگاه با هیات امنا یا امام جماعت مسجد و یا پایگاه دیگری دچار اختلاف است و نتواندیک تعامل پایدار برقرار کند چگونه می توان از بسیجیان توقع «تشکیل بسیج جهانی اسلام» را داشت؟ به فرموده امام«اگر بنا باشد یک وقت خدای نخواسته ارتش بگوید «من»، سپاه هم بگوید «من» بسیج هم بگوید «من» آن روز فاتحه همه تان خوانده است» (صحیفه امام،ج 19، ص 237)از این رو باید این حس را در خود تقویت کنیم که «... ما همه یک هستیم و ... دائما در صدد این باشید که اخوت خودتان را حفظ کنید.» (همان)
نهایت اینکه اگر در جوامع کوچک توانستیم وحدت رویه ایجاد کنیم و بر مشترکات تکیه کنیم آنگاه در سطح بزرگتری به فکر تشکیل «بسیج جهانی اسلام» خواهیم افتاد.
 منبع : هفته نامه صبح صادق 27/1/86