استفاده از نمادهای رنگی برای مقاصد سیاسی محدود به دوره تاریخی کنونی نیست. بررسی های تاریخی نشان می دهد استفاده از نمادهای رنگی در صدر اسلام نیز رایج بوده است.
یکی از این رنگ‌ها که در تاریخ اسلام توسط دوست و دشمن از آن استفاده شده است، رنگ سبز می‌باشد. در تاریخ اسلام معاویه اولین کسی است که از این نماد رنگی استفاده کرد. او در جنگ صفین به 4000 نفر از سربازانش دستور داد تا لباس سبز بپوشند و از پشت به سپاه امام علی(ع) حمله کنند، و سپاه اصلی از رو به رو حمله نهایی را آغاز کند.
اما مالک اشتر، فرمانده غیور سپاه امام(ع) نیز به قبیله ربیعه و همدان گفت تا به مقابله «سبزجامگان» برخاسته و توطئه این گروه را خنثی کنند. شاید دلیل استفاده از این رنگ،‌ تمایز آن‌ها از سربازان امام علی(ع) است تا در حمله اصلی سربازان معاویه به اشتباه نیفتاده و سپاهیان خود را نکشند (فرمانده سپاه سبز اموی، عبیدا... بن عمر پسر خلیفه دوم بود که به جرم قتل دو نفر انسان بی‌گناه محکوم به قصاص شده بود و برای فرار از قصاص به معاویه پناهنده شده بود.) نصربن مزاحم نویسنده کتاب معروف «پیکارصفین» در ص 452 آن ماجرا را این‌چنین توصیف می‌کند:
«آن شب معاویه چهارهزار سوار و پیاده سبز جامه آماده کرد و به آن‌ها فرمان داد که از پشت به علی علیه السلام حمله کنند،‌ ولی همدانیان دریافتند و با آنان روبه‌رو شدند و در برابر آن‌ها استوار ایستادند،‌ و آن شب تا صبحدم به پاسداری و نگهبانی در ایستادند، و علی علیه السلام ضمن رفت و آمدهایی که در میان سپاه خود می‌کرد، گذرش به منطقه اردوگاه ربیعه افتاد و در میان آن قبیله ماند.»
او در صفحه 621 همان کتاب به رجزهایی که سپاه سبزپوش معاویه در مقابل سپاه موج آسا و زره‌پوش علی(ع) می‌کردند اشاره می‌کند و می‌نویسد:
«یک بار که نجاشی نیز با ایشان بود برخوردی چنین روی داد و وی رجراجه (سپاه موج آسا)ی علی، و خضریه (سپاه سبزینه پوش) معاویه را مقایسه کرد و هر یک از دو طرف به سپاه خود افتخار می‌نمود. شامیان گفتند: (نیروی) خضریه نیز همچون (نیروی) رجراجه (یا موج آسا) خوانده می‌شدند و فرماندهی آن‌ها را که همگی دارای سلاح و شمشیر و زره بودند سعید بن قیس برعهده داشت، و خضریه (یا سبزینه پوشان) نیز چهارهزار تن به فرماندهی عبیدا... بن عمر بن خطاب بودند که نشانه سبز داشتند.»
پی‌نوشت‌:
یه چند وقت توفیق قلم زدن تو فصل انتظار رو نداشتم ولی اگه خدا بخواد سعی میکنم مستمر فعالیت کنم.
این ایام برا فرج آقا(عج)، سلامتی رهبر و برا همدیگه دعاااااااا فراموش نشه...

پس از اراجیف و لجن پراکنی مخمل باف!! در حمله سازماندهی شده به مقام مقدس ولایت که با توهین فتنه گران در روز عاشورا همراه بود بد نیست مراجعه ای به زندگی ....بار این عنصر خود فروخته داشته باشیم.
 مخملباف پس از تازیدن بر اخلاق و انسانیت و اعتبار ایران و ایرانی در خارج از کشور ، اکنون ماموریت حمله به رهبر معظم انقلاب را نیز به عهده گرفته است.
می توان امیدوار بود تا زمانی که کارگزار حمله به رهبر معظم انقلاب اینچنین افرادی باشند دشمن راه به جایی نبرد.
اما نگاهی به سوابق مخملباف بعنوان مسئول ستاد تبلیغاتی موسوی در خارج از کشور و البته مجری طرح های هنری ستاد مخملی ها میتواند راهگشا باشد.
بنا بر اعتراف خود مخملباف، پدرش شخصی دائم الخمر بوده که در محل زندگی به عنوان فردی میگسار شهرت داشته است. پس طبیعتا وی حامل برخی از مشکلات و عقده های شخصی است که بخوبی می توان آنرا در اثارش مشاهده کرد.

همسر وی بصورت مشکوکی که هنوز هم ابهامات زیادی در آن موجود است بر اثر خودسوزی فوت می کند که برخی بر این باورند که مخملباف در مرگ وی دخالت مستقیم داشته است.ارتباط نامشروع و غیر اخلاقی مخملباف با همسر فعلی اش در زمان حیات همسر اولش هم میتواند در ترسیم چهره واقعی این روشنفکر و فیلسوف و سکسولوژیست در سینمای ایران مفید به فایده باشد.
وی کارنامه آشفته ای هم در سینما دارد و البته فرزندانش نیز در ارتباط با بنیادهای شبه روشنفکری در خارج از کشور و حمایت و هدایت بی درغی سازمان های جاسوسی و فرهنگی دست به تولید اثار متعددی با موضوع حمله به جامعه ایران زده اند.ادامه مطلب...

کار به جای جالبی رسیده است. عده ای برای هجویات سیاسی اصلاح طلبانی مانند «مهدی کروبی» فلسفه می بافند و نظریه های جامعه شناختی سرهم می کنند که آخرین مدل آن، آراء آقای «عماد افروغ» در روزنامه «اعتماد ملی» است. ایشان نوشته که قدرت های خارجی هیچ گونه توطئه ای را برای «کودتای مخملی» در ایران برنامه ریزی و اجرا نکرده اند و در نوشتاری دیگر نیز، از مردم خواست تا مسئولانی را که زمینه محاکمه «محمدعلی ابطحی» و «محمد عطریانفر» را فراهم کرده اند، مجازات کنند! این گفتارها از سوی رسانه های اپوزیسیون با عنوان «دیدگاه های یک اصول گرا» و «جامعه شناس» بازتاب یافت، اما آقای افروغ نه ریشه در «اصول گرایی» دارد و نه گفتارهایش مستند به «رهیافت های علمی» است. چرا چنین قضاوت می کنیم؟!
نقد آراء سیاسی آقای افروغ نه مهم است و نه جذاب، اما ضرورت دستیابی به یک «الگوی آسیب شناسانه» درباره این چهره ها که دعوی «اصول گرایی» نیز دارند، سبب ورود به چنین حیطه ای است. این کار البته دشوار است؛ چه اینکه طی 20 سال گذشته آن قدر «مرام فکری» آقای افروغ دستخوش «دگرگونی های بنیادین» گشته که بدون بازخوانی کارنامه ایشان، نمی توان به قضاوت درباره عقایدش نشست. دهه 1360، آقای افروغ از اعضاء «دفتر سیاسی سپاه پاسداران» در شیراز به شمار می رفت و در زمره منتقدان سیاست های «میرحسین موسوی» جای داشت، اما پایان این دهه، آغاز نقل مکان او به «اردوگاه موسوم به چپ» بود. افروغ، شیفته تحلیل های «احمد اشرف» (نظریه پرداز مجله «ایران نامه» و بنیاد اشرف پهلوی» شد و به ترجمه و تبلیغ آراء سیاسی وی پرداخت، چنانچه واکنش انتقادی نشریه دفتر سیاسی سپاه را برانگیخت. در امتداد همین روند، به «سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی» نزدیک شد و در هفته نامه «عصر ما» آغاز به کار کرد. از رهگذر این ارتباط، سال 1372 با مدرک فوق لیسانس جامعه شناسی، به جایگاه مدیریت گروه اجتماعی «مرکز بررسی های استراتژیک ریاست جمهوری» رسید! افروغ با حمایت «محمد موسوی خوئینی ها» در کنار «بهزاد نبوی»، «حسین بشیریه» و ... فعالیتش را روی پروژه اصلاحات و جامعه مدنی متمرکز ساخت و سپس، سر از روزنامه «سلام» درآورد. تا ابتدای دهه 1380 را در «اردوگاه اصلاحات» به سر برد، اما در بهمن 1382 نام «عماد افروغ» ناگهان در لیست نامزدهای اصول گرای مجلس هفتم ظاهر شد و به پارلمان راه یافت؛ در حالی که سیر گذار او از «اصلاح طلبی» به «اصول گرایی» آغشته به انواع ابهامات و اقسام سوالاتی بود که همواره بی جواب ماندند. با تشکیل دولت نهم، افروغ می پنداشت که باید او را بر صدر وزارت فرهنگ یا وزارت علوم بنشانند. وقتی «رویای وزارت» را بر باد رفته دید و هنگامی که اسمش از لیست اصول گرایان برای انتخابات مجلس هشتم خط خورد، هوس رجعت به همان «اردوگاه خودی»! را کرد؛ گرچه زمان حضورش در مجلس هفتم، به بهانه کار آکادمیک با اصلاح طلبانی مانند «هاشم آغاجری»، «حاتم قادری»، «علی محمد حاضری» و «غلامعباس توسلی» در تعامل بود. سرانجام سال 1387، افروغ با پیوستن به حامیان «میرحسین موسوی» برای سومین بار تغییر اردوگاه سیاسی اش را اعلام کرد.ادامه مطلب...