واکنشها به گزارش رزمنده نورآبادی فرصتی بود برای لمس نگاه ویژه برخی مسئولان به مشکلات جامعه ایثارگران کشور که هنوز هم این مردان بی ادعا مورد احترام و توجه ویژه هستند و هر گاه مشکلی آنها را بیازارد بسیاری هستند که برای رفع مشکلات پیشقدم می شوند.

چند روز بعد از انتشار گزارش تماسها شروع شد و اولین کسانی که تماس گرفتند برادران بی ادعای سپاه بودند که از ابتدای گزارش از ما می خواستند که نامی از آنها در مطالب منتشر نشود. چند روز بعد از تماس بود که یکی از این عزیزان برای بررسی موضوع به صورت سر زده از خانه رزمنده نورآبادی بازدید کرد و برای کمک به این ایثارگر لرستانی به این شهرستان آمد.

حتی برای رفع مشکل این رزمنده لرستانی این عزیزان درنگ نکردند تا ماه مبارک رمضان تمام شود و بعد کار را آغاز کنند و اینگونه بود که فردی که برای بررسی موضوع و آغاز احداث خانه برای این رزمنده آمده بود قصد 10 روزه کرد و کار احداث خانه را آغاز کرد.

در اولین گام مسئولان شهرستان نورآباد هم پای کار آمدند تا جلسه ای در فرمانداری با حضور برخی از مسئولان تشکیل شود. کمیته امداد امام خمینی شهرستان دلفان و شهرداری نورآباد از نخستین دستگاههایی بودند که برای رفع مشکل این رزمنده لرستانی اعلام آمادگی کردند.

شهرداری در زمینه صدور پروانه ساخت و معافیت عوارض برای ساخت خانه مسکونی این رزمنده کمک کرد و کمیته امداد نیز برای حل مشکلات معیشتی این رزمنده اعلام آمادگی کرد.

عملیات ساخت خانه برای رزمنده نورآبادی به همت و با هزینه قرارگاه سازندگی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اواسط ماه مبارک رمضان شروع شد و در حال حاضر عملیات سفت کاری این واحد مسکونی در حال پایان است. هرچند که عکس های منتشر شده در این گزارش مربوط به گزارش اولیه است ولی به زودی خبرگزاری مهر عکس های پایان ساخت این خانه را نیز منتشر خواهد کرد.

بنیاد شهید و امور ایثارگران استان لرستان نیز از دیگر دستگاههایی بود که به موضوع واکنش نشان داد و علی رغم اینکه جانبازی "هوشنگ سواری" به تایید این نهاد نرسیده بود ولی مصطفی اسکندری مدیرکل بنیاد شهید استان برای هرگونه کمک به این رزمنده لرستانی اعلام آمادگی کرد.

به هر روی آنچه بیش از هر چیزی قابل تقدیر است نگاه ویژه برادران سپاه به مشکل این رزمنده لرستانی بود و به واقع به فرموده بنیانگذار انقلاب اسلامی "نهاد مقدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی‌، به حق از بزرگترین سنگرهای دفاع از ارزشهای الهی نظام ما بوده و خواهد بود."

شاید آن روزی که برای نوشتن سرگذشت رزمنده نورآبادی راهی جاده خرم آباد به شهرستان دلفان شدیم فکر نمی کردیم به این زودی برای کمک به این رزمنده و مادر نابینایش دستی دراز شود و این صدای خاموش را فریادرسی باشد.

عملیات ساخت خانه برای رزمنده نورآبادی

امروز که به همت قرارگاه سازندگی سپاه عملیات احداث خانه برای این رزمنده و رهایی هوشنگ سواری از خرابه نشینی را شاهد هستیم بر خود می بالیمبه وجود چنین رادمردانی که همت شان را در این راه صرف کرده اند.

بارها خواستیم در طول روزهای گذشته از حضور خوب قرارگاه سازندگی در رفع مشکل این رزمنده مطالبی بنگاریم ولی آنها معتقد بودند تا کار به اتمام نرسیده بهتر است مطلبی منتشر نشود. حتی کسانی که برای آغاز کار ساخت خانه رزمنده نورآبادی به این شهرستان آمده بودند هم نخواستند که در گزارش نامی از آنها آورده شوند و به واقع این نوع نگاه خیرخواهانه جای تقدیر دارد.

شاید مادر نابینای رزمنده نورآبادی رمضان امسال را هرگز از خاطر نبرد؛ امسال سفره افطار و سحر "حاج خانوم" رنگین بود و چیزی بر آن می توانستی پیدا کنی چرا که اولین قدمی که برادران سپاه برای کمک به این خانواده برداشتند کمک های مالی بود که برای تامین معاش این خانواده صورت گرفت.

حرفهایی را که پیرزن در اولین برخوردش با ما گفته بود را در ذهنم مرور می کنم: از دردهای مادر یک رزمنده؛ از اینکه در این خرابه هراس تابستان و زمستان دارد؛ از اینکه شبها که تنش نسیم خنک شهر سردسیر نورآباد را دوام نمی آورد و هنوز پهلوهایش درد می کند...از اینکه پیش آمده که چند هفته ای گرسنه باشد و چشم به راه همسایه ای که برایشان نان بیاورد و کمی غذا...

امروز رزمنده نورآبادی و مادرش هم خانه دارند و هم سرپناه و این مرهون نگاهی است که از عمق باور سرچشمه گرفته است؛ باور به این سخن بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی ایران که می فرمود:"نگذارید پیشکسوتان شهادت و خون در پیچ و خم زندگی روزمره خود به فراموشی سپرده شوند."

خرم آباد - روایت تلخ هوشنگ سواری روایتی از جاده اهواز - خرمشهر است و شیمیایی و گاز اعصاب تا خرابه های نورآباد؛ روایتی از مردی که روزی معاون سردار شهید رسول نادری بود و حالا در کنج خرابه ای روزگارش شده قرصهای اعصاب و حسرت شهادت.

به گزارش خبرنگار مهر، برای دیدن "هوشنگ سواری" که این روزها همرزم هایش هم او را به سختی می شناسند باید مرد راه بود و جاده ای که ما را به نورآباد می برد، جایی است که همه از جنگ یادگاری دارند تا بلوار وسط شهرشان پر باشد از عطر لاله های پرپر شده ای که این روزها کسی سراغشان را نمی گیرد.

قرار نبود که برویم؛ ولی نمی دانم چطور شد که راهی جاده شدیم. با خودم فکر می کردم که گفتن از این همه درد و رنج رزمنده ای که مدال افتخار دهها ماه جبهه را دارد جز تلخکامی و ناباوری چه می تواند در خود داشته باشد ولی دیدیم که آنچه گفتنی است را باید گفت هرچند گوشی برای شنیدن نباشد.

خانه ای که خانه ای نیست ما را فرامی خواند...

کوچه های پیچ در پیچ نورآباد را پشت سر می گذاریم؛ جایی شبیه ته خط یا ته کوچه به جایی می رسیم که قرار بود برسیم. خانه ای که خانه ای نیست ما را فرا می خواند؛ برای وارد شدن به خرابه ای که آن را خانه رزمنده و جانباز نورآبادی می خوانند اجازه می گیریم و وارد می شویم.

حیاط خانه را خاک و علف های هرز گرفته است؛ آخر اینجا خانه نیست که بخواهیم از آن سراغ موزائیک و سنگ و باغچه بگیریم! اینجا دیوارهای آجری و کاه گلی زمینی را احاطه کرده اند تا شاید خرابه ای شوند برای زندگی رزمنده و مادر نابینایش.

دروغ چرا؟! اولش کمی از وارد شدن در این خرابه و هم صحبتی با ساکنان آن حالمان گرفته شد. گفته بودند که چه چیزی ما را انتظار می کشد ولی فکر نمی کردیم آنچه گفته بودند اینقدر تلخ و سیاه باشد.

و چقدر دلم برای این دعاهای خالصانه می گیرد...

ادامه مطلب...