اشتغال زنان منافی با سبک زندگی ایرانی-اسلامی است

 تحقیقات نشان می دهد:

از طرفی احساس وفاداری مرد به خانواده و احساس فداکاری او برای همسرش با میزان وابستگی همسر به او نسبت مستقیم دارد. یعنی هرچه زن به مرد بیشتر اتکا کند، احساس وفاداری شوهر و فداکاری او برای خانواده بیشتر می شود و بالعکس.

البته نگران کننده ترین بخش ماجرا طلاق های توافقی(29 درصد) است که اتفاقا بیشتر در خانواده های تحصیل کرده و زنان شاغل جریان دارد. به نظر می رسد این نمونه از طلاق های که ناشی از تحول ادراک هویتی است با اشتغال زنان نسبت مستقیم دارد.

شاید برخی تصور کنند اشتغال زن او را در موقعیتی مساوی با مرد قرار می دهد، این در حالیست که بجای تساوی، "تشابه" اتفاق می افتد. تشابه موقعیت زن و مرد نتیجه ای جز فشار مضاعف به زن ندارد. در واقع با مشابه شدن موقعیت زن و مرد تکالیف خاص زنانگی از بین نمی رود بلکه به تکالیف قبلی اضافه می شود. مثلا مادری و مدیریت خانه از اموری است که از عهده ی مرد خارج است. به این معنا که اساساً ویژگی های فیزیولوژیک و روانشناختی مردان چنین امکانی را به او نمی دهد. حال اگر بگویید که زنان را هم بخاطر موقعیت مشابه با مردان از این امور معاف می کنیم طبعا از سبک زندگی ایرانی-اسلامی فاصله گرفته اید چراکه زن در تربیت و فرهنگ اسلامی اصالتاً همسر و مادر است و نه یک کنشگر اجتماعی؛ و اگر بگویید زن علاوه بر حضور فعال اجتماعی وظایف اختصاصی اش را هم انجام دهد نتیجتاً او را به تکلف و زحمت دوچندان انداخته اید.

بنابراین روشن است که اگر قائل به گسترش سبک زندگی ایرانی- اسلامی باشیم باید اموری را که اصالت دارند از اموری که بالعرض و اقتضائی و از سر اضطرار اند تفکیک کنیم.

اشتباه دیگر این است که برخی اشتغال زنان را جزء "حقوق" می دانند. یعنی می گویند این "حق زن" است که شاغل باشد. این مغالطه ای است که میان حق و تکلیف ایجاد شده است. مثلا سربازی رفتن یا جهاد کردن تکلیف است، چرا هیچ فعال حقوق زنی میتینگ برگزار نمی کند که سربازی برای زنان هم اجباری شود؟!

اشتغال هم تکلیف مرد است. در واقع زن واجب النفقه است. یعنی مرد مکلف به کسب درآمد برای مدیریت اقتصادی خانه در برابر حضور زن در منزل است. زن هیچ تکلیفی به کسب درآمد ندارد و اگر هم درآمدی کسب کند به هیچ وجه الزامی به خرج کردن آن در امور جاری زندگی ندارد. این یک موازنه حقوقی است. زن می پذیرد که در خانه ی مردی به عنوان همسرش حاضر باشد و مرد هم مکلف است که تمام مخارج زندگی او را اعم از خوراک، پوشاک، بهداشت و... بپردازد.

این موازنه در نظام های حقوقی دیگر صورت دیگری دارد. مثلا زن در فرانسه فقط واجب النفقه نیست. بلکه مرد هم واجب النفقه است! یعنی زن و مرد شریک زندگی نیستند بلکه شریک تجاری و جنسی اند. این هم نوعی موازنه است. به این صورت که اجازه ی اشتغال زن بدست همسرش نیست در عوض واجب النفقه هم نیست. زن در فرانسه اصالتا یک کنشگر اجتماعی مانند مرد است. بنابراین درمورد شیوه ی همسری یا مادری ، خودش تصمیم می گیرد. از طرف دیگر او چون از طرف شوهرش پشتیبانی اقتصادی نمی شود همیشه با نگرانی از آینده اش ترجیح می دهد فرزندی نداشته باشد و به اشتغالشان بیش از مدیریت زندگی خصوصی شان متعهد باشند. مردها هم طبعا تصمیم می گیرند بجای ازدواج که آنها را به هر ترتیب به تعهداتی پایبند می کند، زندگی های غیرمتعهدانه با زنان را برگزینند. به این ترتیب طبق آمار در فرانسه غالبا بجای ازدواج ، کنکوبیناژ اتفاق می افتد. کنکوبیناژ نوعی زندگی زناشویی خارج از تعهدات حقوقی و مذهبی است. یعنی زن و مرد برای مدتی پارتنر های خود را انتخاب می کنند و نیاز های جنسی شان را برآورده می کنند و بعد هم مطابق تذوق و تنوع طلبی شان تغییرش می دهند. 

حرف هایی که گفتیم دو نوع سبک زندگی است؛ دریکی زن اصالتاً همسر و مادر است و بنا بر اقتضائاتی حضور اجتماعی اش مشابه مرد می شود، و در دیگری زن اصالتاً مشابه مرد یک کنشگر اجتماعی است با همان نقش ها، و نقش های اختصاصی و تخصصی زنانه را وا می گذارد.

ممکن است برخی ما را به واقعیت های امروز جامعه توجه دهند که مردان ایرانی هم مشابه مدل های فرانسویشان از زنان سوءاستفاده می کنند. نمونه های غیرمرغوب برای همه ی استدلال ها دردسر سازند. ولی نکته ی مهم این است اتفاقا همین نمونه های غیرمرغوب وطنی بیش از همه چیز ناشی از توسعه ی سبک زندگی غیر ایرانی متولد شده اند. بد نیست توجه کنیم که اتفاقا نمونه های غیرمرغوب بیش از دیگران طرفدار حضور پررنگ و بی قاعده ی زنان در نقش های مردانه و ترک خانه هستند. چون به این ترتیب زمینه ی سوءاستفاده های مردانه بیشتر فراهم می شود.

پ ن 1: این موضوع را در رساله ی دکتری ام بطور مفصل مطالعه کرده ام. منابع هم همانجاست. انتظار ندارید که همه ی بحثها و نمودارها و منابع را یکجا در یک متن وبلاگی بنویسم! نوشتم که ان شاءالله سرآغاز یک تامل برای اهلش باشد.

پ ن 2: کلا از حالا به بعد هر از گاهی بخشهایی از رساله ام را بطور بسیار خلاصه منتشر می کنم. موضوع اصلی رساله اتفاقا ناظر به حوزه سبک زندگی جوانان ایران معاصر است.

اگر دوران حکومت علی علیه السلام را ببینید، بخاطر جمهوری اسلامی خدا را شکر می کنید!
فقر چیز بدی است؛ خیلی بد. آنقدر که امیرالمومنین مجبور باشد بخاطر کاستن درد آن شب ها کیسه ی خرما بدوش بکشد. یعنی در چند قدمی دارالاماره ی علی که عدالت مجسم است، کسان بسیاری از فرط فقر به خاک بیچارگی نشسته اند، آنچنان که به تکه ای نان راضی می شوند و برای فرمانروایشان دعا می کنند!
علی علیه السلام نامه ای را به مالک اشتر دادند تا مانیفست حکومت اسلامی باشد برای همه ی دوران ها؛ ولی همه می دانند که امپراطوری اسلام در زمان امیرالمومنین علیه السلام با همین مانیفست بسیار فاصله داشت. او بسیار می کوشید که جامعه اش را بسازد ولی چقدر موفق بود؟!
پاسخ دردناک است: بسیار کم. مدیران او ضعیف النفس هایی چون ابن عباس، زیاد ابن ابیه و عثمان بن حنیف بودند که با الگوهای مدیریت اسلامی بسیار فاصله داشتند. آنچنان که علی مجبور باشد در پاسخ به مالک که به انتصاب ابن عباس اعتراض کرده بود، پاسخ دهد که مگر چه کسی دیگر را می شناسی که کار را به او بسپارم!
آنها که تاریخ می خوانند بخوبی می دانند که حکومت اسلامی امروز ایران بی شک با فاصله ی بسیاری از حکومت امیرالمومنین و پیامبر صل الله علیه و آله موفقتر و پیشروتر است. همانطور که امام(ره) در وصیت نامه شان فرموده اند: «من با جرات مدعی هستم که ملت ایران و توده میلیونی آن در عصر حاضربهتر از ملت حجاز در عهد رسول الله - صلی الله علیه و آله - و کوفه و عراق درعهد امیرالمومنین و حسین بن علی - صلوات الله و سلامه علیهما - می باشند.»
آیت الله جوادی آملی حفظه الله هم در درس تفسیر سوره ی انعام فرمودند اگر مردم از نگرانی ها نگرانند، دوران حکومت امیرالمومنین علیه السلام را ببینند تا بخاطر جمهوری اسلامی خدا را شکر کنند!
معنای این متن این است که بخاطر اینکه ایرانیهای امروز بهتر، رشد یافته تر و متدین تر از مردمان زمان معصومین هستند، اجرا و تحقق مانیفست حکومت داری علی علیه السلام شدنی تر از زمان خود حضرات معصومین علیهم السلام است.
و فهمیدن اینکه باید «شکر» کنیم البته برای بسیاری سخت است. چراکه مسلمان بودن اقتضائاتی دارد که آنرا با رفاه سازشکارانه در تعارض و تضاد قرار می دهد. انقلابی بودن و ماندن به معنای سازش ناپذیری با استکبار و پیگیری آرمان ها هزینه هایی دارد که به مذاق کسانی که به رفاه و آسایش عادت کرده اند، سازگار نیست.

پ ن 1: بعضی ها از فرط آرمان گرایی  و بعضی ها هم از فرط بلاهت خیال می کنند حکومت خوب و حکمرانی متعالی یعنی درست کردن کشوری که در آن هیچ خلافی ارتکاب نیابد! با این وصف نمی دانم چطور درباره ی مدینه ی زمان پیامبر ص یا کوفه زمان علی ع قضاوت می کنند در حالیکه در آن دوران فقر بیداد می کرده، فساد اقتصادی مثل ربا و رشوه فراوان بوده، فساد اخلاقی مثل شرب خمر و زنا و حتی زنای محصنه بیخ گوش دارالاماره و چند خیابان آنسو تر از خانه ی پیامبر ص هم اتفاق می افتاده! یعنی تاریخ نمی خوانند؟!
حتی در دوران عدالت مطلق امام زمان عج و حکومت مهدوی هم منافقان حضور دارند و فساد می کنند. این ذات زمین و دنیاست.