منیژه منم دخت افراسیاب
برهنه ندیده تنم آفتاب

زنان شاهنامه همواره مواظب تن خود هستند، و آن را از چشم دیگران مى پوشانند. و به این امر مى بالند و افتخار مى کنند. شاعر اندیشمند و معتقد خراسان پوشیده رویى را از مسائل بسیار مهم برمى شمارد. به گونه اى که آن را هنر زنان و مایه افتخار و سربلندى آنان مى داند. او از زبان شه بانوى ایران، شیرین بیان مى کند:

مرا از هنر موى بُد در نهان
که آن را ندیدى کس اندر نهان

فردوسى مستورى زنان را مایه ارزشمندى و شکوه آنان مى داند. به همین سبب در بسیارى از موارد به جاى واژه «زن» عبارت هایى «پوشیده روى» و «پوشیده رخ» را به کار مى برد. هنگامى که «جندل» فرستاده «فریدون» مى خواهد دختران پادشاه یمن را براى پسران فریدون خواستگارى کند؛ از زبان فریدون دختران او را «پوشیده روى» و «پوشیده رخ» خطاب مى کند، و مى گوید:

ز کار آگهان آگهى یافتم
بدین آگهى تیز بشتافتم
کجا از پس پرده پوشیده روى
تو دارى سه پاکیزه نامجوى ...
سه پوشیده رخ را سه دیهیم جوى
سزا را سزاوار بى گفتگو

حکیم فرزانه توس حتى دختران تورانیان ـ دشمنان ایران ـ را نیز «پوشیده روى» مى خواند.

همه دخت توران پوشیده روى
همه سرو بالا همه مشک بوى