عشق هاى شاهنامه در عین بى پروایى عاشقانه با پاکدامنى و نجابت آمیخته است. هرگز «رودابه» و «تهمینه» حرکتى مغایر با عفاف انجام نمى دهند. مى دانیم در داستان هاى بزمى به جز «یوسف و زلیخا» مردان دلباخته زنان مى شوند. اما در بسیارى از داستان هاى بزمى شاهنامه زنان شیفته پهلوانان مى شوند، و اظهار دل باختگى مى کنند. زنان به اعتبار صفات پهلوانى پهلوانان به آنان مهر مى ورزند. برخلاف دیگر داستان هاى بزمى، در شاهنامه زیبایى مردان در نظر زنان در درجه دوم اهمیت است.

چنانکه در ماجراى «رودابه و زال» شاهد آن هستیم که، رودابه فقط با شنیدن صفات پهلوانى زال به او دل مى بندد و آنگاه که همه او را به خاطر انتخاب پرورده سیمرغ سرزنش مى کنند. مى گوید:

چو رودابه گفتار ایشان شنید
چو از باد آتش دلش بردمید
بریشان یکى بانگ برزد بخشم
بتابید روى و بخوابید چشم
وزان بچشم و بروى دژم
بابرو ز خشم اندر آورد خم
چنین گفت کین خم پیکارتان
شنیدن نیر زد گفتارتان
نه قیصر بخواهم نه فغفورچین
نه از تاجداران ایران زمین
به بالاى من پور سامست زال
ابا بازوى شیر و با برز و یال
گرش پیرخوانى همى گر جوان
مرا او بجاى تنست و روان
مرا مهر او دل ندیده گزید
همان دوستى از شنیده گزید
برو مهربانم نه بر روى و موى
به سوى هنر گشتمش مهرجوى