انصراف یونسکو از همکاری با جمهوری اسلامی در برگزاری "همایش روز جهانی فلسفه سال ????" به میزبانی تهران در کمتر از دو هفته مانده به زمان برگزاری آن در 30 آبان ماه، حکایت از سناریوی دیگر کشورهای غربی برای تحت فشار قرار دادن جمهوری اسلامی دارد.
در این همایش که قرار است در آن قریب به 100 میهمان از دیگر کشورهای جهان و در کنار اساتید بزرگ داخلی حاضر باشند، تا به حال بیش از 200 مقاله علمی ارسال گردیده که نشان از استقبال کم نظیر علاقمندان به فلسفه و رونق این همایش دارد. این اقدام یونسکو هرچند می‌تواند حاشیه‌ای برای این همایش بین‌المللی باشد اما با توجه به استقبال خوب صورت گرفته نمی‌تواند مانع برگزاری باشکوه آن گردد. در این باره توجه به چند نکته ضروری است:
1- این اقدام یونسکو بعد از حاشیه سازی‌هایی صورت گرفت که اپوزیسیون جمهوری اسلامی آغازگر آن بود. صحنه‌گردانان این عرصه، فیلسوف‌نمایان لیبرال و حامیان خارج نشین جریان فتنه بودند که بعد از شکست سناریوی کودتای مخملین به شدت عصبانی و زخم خورده شده و تلاش داشتند تا از خشم خود با انتقام گیری از  نظام اسلامی و دولت دهم به نحوی بکاهند. در همین راستا بود که از حدود یکسال پیش "رامین جهانبگلو" لیبرال فراری مورد علاقه جریان دوم خرداد، دست بکار شده و جمعی از هم پالگی‌های خود را همچون محمدرضا نیکفر، فرزین وحدت، داریوش آشوری، باقر پرهام، به خط کردند تا با جوسازی علیه نظام اسلامی مانع برگزاری این همایش فرهنگی گردند. این افراد که در حوزه فلسفه نام و نشان برجسته‌ای  نداشته و بیشتر به عنوان فعال سیاسی در جبهه اپوزیسیون نظام اسلامی شهرتی کسب کرده‌اند، در این ایام با نامه‌نگاریها و جمع کردن طومارهای مختلف برای افزایش فشار به یونسکو، تلاش کردند تا از رونق این همایش بکاهند. آنها در بیانیه خود متفکرین و فیلسوفان بزرگی چون آیت الله جوادی آملی و مصباح را "وهم زدگان دشمن آزاد اندیشی" خواندند و از صاحبنظران خواستند که از ارائه مقاله به این همایش خودداری ورزند!
این اقدام اوج خودفروختگی و خیانت پیشگی این افراد به ملت ایران و فرهنگ و اندیشه و فلسفه ایرانی و اسلامی را نشان می‌دهد و این ننگ برای همیشه بر پیشانی این خائنین به وطن ثبت خواهد شد.
2- نکته مهمی که نباید فراموش نمود آن است که غرب سالهاست دشمنی خود با انقلاب اسلامی را آشکار ساخته و به اسلام و تفکر و ایدئولوژی اسلامی به عنوان رقیب می‌نگرد. رقیبی که بنیانهای فلسفی غرب در سه حوزه حوزه معرفت شناسی، هستی شناسی و انسان شناسی را نشانه رفته است. تفکری که در نفی تابوهای فلسفه غرب همچون اصالت ماده، اصالت انسان، اصالت عقل ابزاری، شکاکیت و نسبیت معرفت، و اباحی‌گری و نسبیت اخلاق شکل گرفته است. لذاست که چنین رفتاری بدور از عرف بین‌المللی از مجموعه‌ای که تحت نفوذ جریانهای صهیونیستی است، دور از انتظار نیست و در حقیقت باید در اصل توافق اولیه برگزاری همایش روز جهانی فلسفه که می‌تواند زمینه آشنایی بیشتر جهانیان با فلسفه ایرانی و اسلامی باشد، شک نمود نه در عدم توافق با آن!
3- مساله دیگر برخورد ایدئولوژیک و سیاسی فیلسوفانی است که مدعی‌اند نباید با فلسفه برخورد سیاسی و ایدئولوژیک کرد! و ساحت فلسفه را به مباحث سیاسی آلوده نمود. در این میان می‌توان به "یورگن هابرماس" و "اوتفرید هوفه" فیلسوفان نظریه پرداز نظام سرمایه‌داری اشاره کرد که متاثر از جوسازی ژورنالیستهایی چون جهانبگلو به مخالفت با برگزاری این همایش پرداخته‌اند. "هوفه" در مقاله‌ای اعلام می‌دارد کنگره‌ فلسفه را این خطر تهدید می‌کند که به یک اجتماع تبلیغاتی حکومت تبدیل شده است. وی برای اثبات واقعی بودن این خطر به این موضوع اشاره می‌کند که ریاست کنگره با "حداد عادل" است و کس دیگری که کنار دست اوست، "جواد لاریجانی" است! و اینان دو چهره‌ی شناخته‌شده حاکمیت هستند!؟ اما این فیلسوف پر مدعا گویا فراموش کرده که این اظهارات و ادعاهای کاملا ایدئولوژیک و سیاسی، فاقد پشتوانه علمی بوده و با هدف ضربه زدن به جمهوری اسلامی مطرح شده است. در واقع این مدعیان فلسفه، بازیچه جریانهای سیاسی شده‌اند که در نقاب فلسفه خود را دوستدار علم و دانش معرفی می‌کنند.
4- مساله آخر توجه به جایگاه ایران اسلامی در حوزه فرهنگ و فلسفه جهانی است. براستی چه کسی می‌تواند پیشینه چند هزار ساله تمدن ایران را در حوزه علم و فلسفه نادیده بگیرد. بزرگانی چون ابن‌سینا، سهروردی، ملاصدرا و در زمانه معاصر علامه شعرانی، علامه طباطبایی و علامه جعفری از بنیانگذاران فلسفه اسلامی و حتی احیاگران فلسفه یونان باستان به حساب می‌آیند. لذا سازمانهای غیرمستقلی چون یونسکو که وابستگی آنها به رژیمهای قدرت طلب غربی آشکار است، نمی‌توانند نام ایران را نادیده گرفته و از کنار آن بگذرند.
کاملترین تعبیر و سخن آخر در این باب می‌تواند اظهارات حضرت آیت‌الله جوادی آملی در دیدار با کشیشان آلمانی باشد که اعلام نمودند: «یونسکو خود را محروم کرده است و نمی‌گذارد این معارف والای انسان‌ساز به جهان منتقل شود. ما از اینجا این نصیحت را به عنوان یک گوشزد فرهنگی فلسفی به مسئولان یونسکو اعلام می‌کنیم که خود را از این فیض و فوض محروم نکنند.»