نمی‌دانم چقدر کشور کنیا را می‌شناسید. سرزمینی در شرق افریقا که به خاطر موقعیت راهبردی‌اش بر سر شاهراه تجاری شرق و مرکز افریقا، از اهمیت استراتژیک و اقتصادی خاصی برخوردار است.

در دوران استعمار پیر، از کنیا، مرکز سرزمین‌های مستعمره انگلستان در افریقا، با عنوان انگلستان افریقا یاد می‌شده و امروزه نیز می‌توان همچنان آثار سلطه فکری و فرهنگی انگلستان را در کنیا مشاهده کرد.

یکی از مصادیق این سلطه فرهنگی، موزه‌های کنیا است. وقتی تنها تصاویر برجا مانده از فرهنگ پیشین کنیا بوسیله انگلیسی‌ها ثبت و نگهداری شده، و هنگامی که تمامی موزه‌های کنیا، در چارچوب موزه ملی کنیا، زیر نظر موزه سلطنتی انگلستان اداره می‌شوند، نمی‌توان انتظار داشت اثری از فرهنگ پیشین کنیا باقی بماند. فرهنگی که قریب به هفتاد میلیون جمعیت از کنیا و کشورهای مجاورش، با آن شناخته می‌شوند.

فرهنگ "سواحیلی" مانند هر فرهنگ دیگری، بیشترین نمود و تجلّی‌اش در زبان و ادبیاتش است. زبان و ادبیاتی که بسیار متاثر از زبان عربی، زبان فارسی و زبان هندی است. به گونه‌ای که می‌توان کلمات فارسی فراوانی را در درون آن به راحتی تشخیص داد. اما امروزه "مومباسا" که قلب فرهنگی مناطق سواحیلی زبان نامیده می‌شود، تحت سیطره موزه سلطنتی انگلستان است و حتی رسم الخط عربی زبان سواحیلی به رسم الخط لاتین تغییر یافته است.

در سفری که به این شهر تاریخی داشتم، با منظره جالبی روبرو شدم. در برابر موزه ملی کنیا در مومباسا، که یکی از سه موزه اصلی این شهر است، مجسمه‌ای بزرگ خودنمائی می‌کند که بیانگر بزرگترین افتخار ملی مردم کنیا است!

ادامه مطلب