مدتی نزدیک به دو سال است که هر چند روز یک بار خبری از تاسیس و راه‌اندازی یک سایت جدید خبری به گوش می‌رسد. سایت‌هایی که هر یک با رویکردی خاص به بزرگنمائی و بازنشر برخی از اخبار داخلی، خارجی و یا بین‌المللی می‌پردازند و مدتی بعد کم‌کم محو شده و حوزه تاثیر خود را از دست می‌دهند.

البته برخی از این سایتهای خبری، حامی نظام و برخی دیگر مخالف نظام هستند. اما سوال این است که چرا این همه سایت خبری؟! چرا هر دو سو می‌کوشند به سایتهای خبری خود تنوع داده و از لحاظ کمی تعداد سایتهای خبری حامی خود را افزایش دهند؟

شاید باید ریشه‌ی این رویکرد را در تلاش هر دو طرف برای جذب و نگاهداری طیف گسترده‌تری از عقاید برای خود جستجو کرد. روشن است که همه‌ی طرفداران جنبش منحوس سبز، از طیف بالاترین و امثال آن نیستند. از این سو نیز همه‌ی حامیان نظام، طرفدار مواضع تند و تیز فارس و یا روزنامه کیهان نیستند. پس هر یک از طرفین می‌کوشند تا با تنوع دادن به سایتها و منابع خبری خود، طیف بزرگتری از مخاطب را به خود اختصاص دهند.

این مساله در ذات خودش بد نیست. اما وقتی به بودجه‌های کلانی که صرف این سایتها می‌شود دقت می‌کنیم و سپس برآیند و نتیجه‌ی آنها را می‌بینیم و می‌سنجیم، جای تاسف باقی می‌ماند. اول از اینکه برخی از این سایتها، در تندروی با یکدیگر رقابت می‌کنند تا بودجه بیشتری را به خویش اختصاص دهند. نتیجه‌ی این تندروی‌ها این است که هرگز موفق نخواهند شد نظر مخاطبان بیشتری را به خود جلب کنند.

دومین مساله‌ی ناراحت کننده آن است که اکثر اخباری که ر این سایتها منتشر می‌شود تکراری است و یا عمق چندانی ندارد. اطلاعاتی که می‌دهند اندک، و تحلیل‌هائی که ارائه می‌کنند فراوان است. در حالی که باید به عکس باشد. یعنی باید اخبار فراوان و تحلیل‌ها کم باشند تا خود اخبار مردم را به تحلیلی که باید برسند برساند.

نکته‌ی دیگر، نبود اخبار مستقیم کافی در مورد سایر نقاط دنیا است. اکثر خبرهائی که در داخل ایران از خارج بیان می‌شود، صرفا ترجمه‌ی اخبار موجود در رسانه‌های دیگر است و ایران تلاش چندانی برای پوشش اخبار جهان نداشته است. این به نظر حقیر نقطه ضعف بزرگی است که موجب می‌شود افرادی که تشنه‌ی خبر هستند از رسانه‌های داخلی ناامید شوند و به دنبال منبع دیگری برای خبر بگردند.

شاید این نقد درون گفتمانی نقد چندان دقیقی نباشد. به خصوص که قصد داشتم هیچ مصداقی برای این دردها بیان نکنم. اما از مسئولین امر می‌خواهم به نتیجه‌ی این سیاست‌گزاری‌های ضعیف خبری توجه کنند. قطعا نتیجه‌ی سوء مدیریت جنگ نرم همین است که ما انبوهی از خبر و سایت خبری داریم، اما با جامعه‌ای غالبا بی‌خبر مواجه هستیم که گویا دیگر منابع دیگری را برای تغذیه خبری خود انتخاب کرده‌اند.

قطعا بیان یک خبر که حادث شدنش و یا اشاعه‌اش مطابق میل ما نیست، آسیب کمتری به ما می‌زند تا اینکه مردم در جستجوی خبر، به منابع دیگری رجوع کنند و از آنجا که پوشش خبرهای آنان را گسترده‌تر می‌بینند چنین بیندیشند که رسانه‌های خارجی همیشه حقیقت را و تمام حقیقت را بیان می‌کنند.

امیدوارم تا دیر نشده است مسئولین امر متوجه شوند که در نظر اسلام، کیفیت مهمتر است از کمیت. چرا که خداوند متعال در آیه دوم سوره‌ی ملک می‌فرماید: "الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَیاةَ لِیبْلُوَکُمْ أَیکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا"  و نمی‌گوید: "أَکْثَرُ عَمَلًا"