اینجا سومالی است، جایی نزدیکی های جهنم  ، کشوری در دل دره های دور از دسترس فلاکت ، مکانی که در آن یأس و نومیدی ، همبازی همیشگی کودکانش و شرم و خجلت، رفیق روز وشب پدرانی است که روزگار، لقمه ای نان و جرعه آب را از آنان دریغ کرده تا همچنان نگاهی سرد و آهی جانسوز، سوغاتی همه روزه شان باشد،  برای کودکانی که حتی نای خواستن هم ندارند !!

اینجا سومالی است،  جایی برای تمرین مرگ ، خیابانهایی برای رها کردن طفلانی شیرخوار که از پستان های خالی مادرانشان ، چیزی جز بی تابی و عطش،  نصیب جگر سوخته و لب خشکیده شان نمی شود !!

  اینجا سومالی است،  چیزی شبیه برزخ ، جایی برای نماندن و مکانی برای ندیدن !!! برای تو خواهم نوشت،  ای سرزمین شلاق های سرما وتازیانه های قحطی وگرسنگی ! برای تو خواهم نوشت که سرنوشت دخترکانت،  تیره تر از پوست چروکیده دستان معصوم شان و پاشنه های ترک خورده پاهای خسته شان ، سالم تر از شرحه ی دل های رنج دیده و درد کشیده شان است . برای تو خواهم نوشت،  ای سرزمین کودکان بیمار و پدران خجل ! شاید کلامی از این نوشته ام و سطری از این شطحیات دردم ، دلی را به نجوا آرد و دعایی جاری از زبان روزه داری اهل ایمان ، دری از رحمت لایزال آن خوب مطلق را به سرزمین فقر ودرد و رنج گشاید !!  به نام خدا و به حرمت رسالت خطیر قلم،  برای تو خواهم نوشت،  ای سرزمین پامال شده در زیر چکمه های خشونت دیکتاتورهایی که فقر و قحطی را برایت به ارمغان آورده اند . کسی چه می داند،  شاید این قحطی،  آغازی باشد برای  پایان استیلای خسته کننده فقر و ظلم و خشونت و شاید من نیز با سیاه مشقی ، نقشی در پایان دادن به سرنوشت سرزمین سیاه پوستان سفید بخت داشته باشم !