عبور از چراغ قرمز با دوربین ثبت می شود و پنجاه هزار تومان جریمه دارد. حتی اگر روی خط عابر توقف کنی ممکن است دوربین ثبت کند. سرعت اتوموبیل کمی برود بالای سرعت مجاز دوربین ها ثبت می کنند و اتومات مبلغ جریمه ثبت می شود. بیمه شخص ثالث اجباری است و اگر بیمه ات را تمدید نکنی به ازای هر روز تاخیر باید فلان مبلغ جریمه پرداخت کنی. فعالیت ما در اینترنت توسط پلیس فتا قابل پیگیری و ردیابی است. تلفن و موبایل ما ممکن است کنترل شود. در خیابان اگر دستت را توی دماغت کنی ممکن است توسط موبایل یکی شکار شوی و بروی در صدر ویدئوهای یوتیوب. آن وقت می نشینیم و به انگلیس و دوربین هایی که همه جای خیابان های شان کار گذاشته اند گیر می دهیم. امورات اداری و ثبت نام ها از طریق اینترنت و کامپیوتر ها انجام شود. ماشین شعور ندارد هر وقت بسته شد، بسته شده و تو پشت در می مانی. کامپیوتر ها دارند حاکم می شوند. به تکنولوژی وابسته تر می شویم. چند دقیقه از موبایل مان دور می افتیم اضطراب می گیریم. روز به روز جامعه را انضباطی تر و زندگی را پیچیده تر می کنیم و قوانین ریز و درشت وضع می کنیم غافل از اینکه این قوانین قرار است امورات را ساده تر کنند نه اینکه مدام غل و زنجیر بر پای مان ببندند و واقعاً بشر چطور به این دیوانگی رسید که باید پیشرفت کند؟ تازه این ابتدای راه است مانده است تا کمر مردم زیر بار بدهی به بانک ها و لای چرخ دنده های بوروکراسی خرد شود. نظام سرمایه داری که شاخ و دم ندارد. از بارزترین نشانه هایش همین فسادهای اقتصادی است که داریم دچارش می شویم و همین قوانینی که تنها برای قشر ضعیف و متوسط وضع می شود تا آنها را نسبت به رعایت حقوق از ما بهتران حرف شنو تر و منضبط تر کند. راستی الان در بسیاری از ادارات ورود و خروج با اثر انگشت ثبت می شود. گذشته از اینکه پیش فرض این نظام نسبت به انسان نوعی بدبینی است اینگونه زیستن چه فرقی با زندانی بودن دارد؟ سال ها پیش در بندرعباس با مردی تبعیدی سخن می گفتم که می گفت هر روز صبح باید خود را به کلانتری معرفی کنم و اثر انگشت بزنم. با خودم فکر می کنم که وضعیت او با ما چه فرقی دارد؟ وال استریت ما کی فرا می رسد؟