سفارش تبلیغ
صبا ویژن







« تفاوت امر به معروف و نهی از منکر با دخالت های شخصی »


وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاءُ بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ یُقِیمُونَ الصَّلاَةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَ یُطِیعُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ أُول?ئِکَ سَیَرْحَمُهُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ‌ (توبه/71)

و مردان و زنان با ایمان ، دوستان یکدیگرند ، که به کارهاى پسندیده وا می‏دارند ، و از کارهاى ناپسند باز میدارند ، و نماز را بر پا میکنند و زکات میدهند ، و از خدا و پیامبرش فرمان می‏برند . آنانند که خدا به زودى مشمول رحمتشان قرار خواهد داد ، که خدا توانا و حکیم است .

آیا فرق امر به معروف و نهی از منکر را با دخالت در امور شخصی و به تعبیر دیگر فرق آن را با فضولی می دانیم؟
ما در این قسمت برای توضیح بهتر مطلب، از درس هایی از قرآن حجت الاسلام قرائتی بیشترین بهره را بردیم .

ایشان می فرمایند : امر به معروف و نهی از منکر، وظیفه عمومى است به خاطر اینکه قرآن مى فرماید تمام مردان و زنان با ایمان نسبت به یکدیگر حق ولایت دارند که یکدیگر را به معروف وادار کنند و از منکر باز دارند و نماز به پا دارند و زکات بپردازند. توبه/71
از آغازِ تکلیف، همه مردم از هر سن و صنف و نژادى که باشند، بر دیگر مؤمنان حق ولایت دارند؛ یعنى امر و نهى آنان بر اساس حق ولایتى است که خداوند قرار داده است و هرگز نام دخالت بى جا، مزاحمت و فضولى بر این کار روا نیست.
برخلاف تصور بعضى که امر و نهى را مربوط به تذکرات فردى در گناهان شخصى مى ‏دانند، این دو واجب در مدارى به وسعت تمام دین در حرکت هستند.
اگر هرکس در برابر ظالم به وظیفه خود عمل کند، ظالم، میدانى براى ظلم کردن نمى یابد و قهراً حق‏ ها به صاحبش بر مى‏ گردد.
 با این حال، اگر کسى دیگرى را از منکرى باز دارد و یا به معروفى امر کند، نباید او را یک فضول و یا مزاحم تلقى کرد؛ بلکه باید او را دلسوز دانست که از طرف خداوند، محبت و ولایت و حق نظارت و امر و نهى به او داده شده است.
[ لازم به توضیح است که اصطلاح عامیانه فضولی در جایی گفته می شود و صدق می کند که دخالت در امر سلیقه ایی اشخاص باشد بطوریکه هیچگونه مغایرتی با دین و مزاحمتی با مردم نداشته باشد و این دخالت نیز موجب ناراحتی و اذیت شخص مورد نظر شود در حالی که امر به معروف و نهی از منکر دقیقاً در جایی مصداق پیدا می کند که در ارتباط با دین و همچنین حقوق افراد و جامعه باشد، لذا در حالت اولی کاری ناپسند و دون شأن انسانیت می باشد و در واقع خودش یک نوع منکر محسوب شده اما در حالت دوم یک امر با فضیلت و عامل به آن دارای اخلاق الهی می باشد و در حقیقت مورد تأیید و حمایت خداوند است.]
پیامبر اکرم (ص) فرمود : آمران به معروف، خلیفه خدا در زمین هستند.
در حدیث دیگر مى‏ خوانیم: «خداوند، دشمن مؤمن بى دین است. پرسیدند یا رسول الله! مگر مؤمن بى دین مى‏ شود؟ فرمود: مسلمانى که امر به معروف نکند، بى دین است. بحار، ج 97، ص 86
 امر به معروف و نهى از منکر دو خُلق از اخلاق الهى است که هر کس این دو فریضه را یارى کند، خداوند به او عزت مى ‏دهد. لئالى الاخبار، ص 270
در قرآن مى‏ خوانیم: پیامبرانى همچون داوود (ع) و عیسى (ع) به کسانى که نهى از منکر نمى کنند، لعنت فرستاده‏اند.
لُعِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ بَنِى‏ اِسْرَائِیلَ عَلى‏ لِسَانِ داوُودَ وَ عِیسَى بْنَ مَرْیَمَ ذلِکَ بِمَا عَصَوْا وَ کَانُوا یَعْتَدُونَ *کانُوا لایَتَناهَوْنَ عَنْ مُنْکَرٍ فَعَلُوه (سوره مائده، آیه 78و79).
بعضى به این دلیل که : «عیسى به دین خود، موسى به دین خود» و به دلیل اینکه : من و گناهکار را در یک قبر نمى گذارند، در برابر باطل ساکت مى‏ مانند، در حالى که در زمان عیسى نباید به دین موسى بود و اگر شما و گناهکار را در یک قبر نمى‏ گذارند، ولى در یک جامعه گذاشته اند.
 جرم در جامعه قابل سرایت است. یک خلاف از یک فرد، در کل جامعه اثر دارد. براى مثال، یک نفر سیگارى هواى همه محیط را آلوده مى‏ کند. یک دروغ نیز همه ارتباطات را به هم مى‏ ریزد.
در حدیث مى ‏خوانیم : «گناه در جامعه مثل سوراخ کردن کشتى در دریاست» ؛ اگر مسافرى محل خود را سوراخ کند، همین که آب وارد کشتى شد، همه را غرق خواهد کرد.
 به هر حال، این تفکر که گناه کسى در سرنوشت دیگران اثر ندارد، صحیح نیست. رسول خدا (ص) فرمود : «گناه مخفیانه تنها به گناهکار ضربه مى‏ زند؛ ولى اگر از گناه علنى نهى نشود، به همه مردم ضربه خواهد زد.»


  • کلمات کلیدی :
  • کلیه ی حقوق این وبلاگ متعلق به نویسندگان آن می باشد
    گروه فناوری اطلاعات آن لاین تکنولوژی