طلای سوریان مهمتر است یا اسکار فرهادی؟!

یقین دارم عده ای که می شناسیمشان طلای سوریان را نخواهند دید. طلای سوریان رنگش به چشم آنها نخواهد آمد چون اعتبارش مستقیم به حساب غرور ملی واریز می شود. طلای سوریان برای مردم مفهوم دارد. مردم حمید را می شناسند و او را دوست دارند. عکس های حمید را به دیوارهای خانه و مغازه شان می آویزند و برایش آیت الکرسی می خوانند.
اما فرهادی فقط قهرمان قصه های روشنفکری روزنامه هایی بود که سر از آخور آنور آب برنداشته اند هنوز. حتی وقتی مکرر عکسهای تمام قامتش را در قطع بزرگ روی کیوسکها فرستادند هیچکس برایش آیت الکرسی نخواند. فرهادی فیلمساز است و سینما برای ما یک مدیوم دست دوم وارداتی است که هیچ وقت از آن آبی برایمان گرم نشده است. بماند که با آن همیشه تحقیرمان کرده اند.
"روزنامه های آخوری" با عصبانیت آمار داده اند که ایرانیان بطور متوسط هر شش سال یکبار سینما می روند و آمار دادند که فرهادی سال گذشته در رده ی هفتم محبوبترین فیلمسازان ایران قرار گرفت. آنها البته از اول شدن حاتمی کیا هم عصبانی بودند. ولی عصبانی تر اند از اینکه عکس آقا تختی هنوز روی دیوار هاست و حالا عکس سوریان هم به گوشه ی آن چسبانده شده است.
حمید و کشتی از ماست و برای ما خواهد ماند. حتی اگر "آخوری ها" او را دوست نداشته باشند.
پ ن 1: خیلی سعی کردم از فرهادی عکسی با پرچم ایران پیدا کنم. نکردم!
پ ن2: پیشتر گفته بودم از دو دسته خیلی بدم می آید: وطن فروش ها  و وطن فروش ها!
پ ن 3: امیدوارم متوجه باشید که حمله من به فرهادی نیست به روشنفکرهای آخوری است که حرف مردم ایران را سالهاست نمی فهمند. وگرنه فرهادی همین است که در فیلمهایش می بینید.