از خصوصیت‏هاى دین مقدس اسلام این است که در هر حال و هر شغل و هر مکانى مى‏توان در عین اشتغال به کار و تلاش، غرق در عبادت بود و به آن کار انگیزه الهى و خدایى بخشید. حدیث شریف انما الاعمال بالنیات،راه‏گشاى بسیارى از این مشکلات است و یادآورى میکند که چیزى که مهم است به خداوند توجه داشتن و با یاد او و عشق و محبت او در زندگى گام برداشتن است.

کشاورزى که با چنین نیتى در مزرعه از سر و رویش عرق جارى است و کارگرى که براى تأمین نیازمندى زندگى خود و خانواده‏اش کارهاى سختى را انجام مى‏دهد مى‏تواند با همین نیت که به اعمال و فعالیت‏هاى او رنگ خدایى مى‏دهد خود را به مبدأ قدرت و عظمت و رحمت متصل نماید و خود را در حال عبادت ببیند.

دانشجویى که هدفش از درس خواندن به دست آوردن تخصص و رفع مشکلات مملکت و قطع وابستگى به بیگانگان و خدمت به مردم و خلق خداست و با همین انگیزه و  توجه به خداوند و ایجاد ارتباط با او درس مى‏خواند، کارش مورد رضایت خداوند است و عبادت محسوب مى‏گردد چون هدف از عبادت، نزدیکى و قرب انسان با خداوند متعال و ایجاد ارتباط با اوست که با چنین نیتى مى‏توان هر عملى را به عبادت تبدیل کرد.