از بزرگترین امتیازات شیعه بر سایر مذاهب این است که پایه و زیربنای اصلی آن محبت است. از زمان شخص نبی اکرم که این مذهب پایه گذاری شده است زمزمه محبت و دوستی بوده است، آنجا که در سخن رسول اکرم جمله « علی و شیعته هم الفائزون » را می شنویم، گروهی را در گرد علی می بینیم که شیفته او و مجذوب او می باشند، از اینرو تشیع مذهب عشق و شیفتگی است، تولای آنحضرت مکتب عشق و محبت است. عنصر محبت در تشیع دخالت تام دارد. تاریخ تشیع با نام یک سلسه از شیفتگان و شیدایان و جانبازان سر از پا نشناخته توأم است.

علی همان کسی است که در عین اینکه بر افرادی حدالهی جاری می ساخت و آنها را تازیانه می زد و احیاناً طبق مقرارت شرعی دست یکی از آنها را می برید باز هم از او روبر نمی تافتند و از محبتشان چیزی کاسته نمی شد، او خود میفرماید: « اگر با این شمشیرم بینی مؤمن را بزنم که با من دشمن شود، هرگز دشمنی نخواهد کرد و اگر همة دنیا را بر سر منافق بریزم که مرا دوست بدارد هرگز مرا دوست نخواهد داشت، زیرا که این گذشته و بر زبان پیغمبر امی جاری گشته که گفت: یا علی، مؤمن تو را دشمن ندارد و منافق تو را دوست نمیدارد. »

(جاذبه و دافعه علی علیه السلام / ص 34)