اخلاق امام باقر علیه السلام

معاشرت آن حضرت با دیگران در نهایت ادب و بزرگواری بود . به عنوان مثال ابو عبیده از ادب امام باقر (ع) به هنگام سفر روایتی نقل کرده و گفته است : من رفیق راه ابو جعفر بودم . ابتدا من سوار می شدم و سپس آن حضرت . پس چون هر دو بر پشت مرکب سوار می شدیم ، سلام می کرد و احوال می پرسید . مانند کسی که انگار تا این لحظه دوستش را ندیده بود و با من مصافحه می کرد و به هنگام پایین آمدن ، پیش از من فرود می آمد و چون هر دو قرار می یافتیم ، سلام می داد و احوالپرسی می کرد چنان که گویی تازه دوستش را دیده است . پس به او عرض کردم ، ای فرزند رسول خدا کاری می کنی که پشینیان ما چنین نکرده اند و اگر حتی یک بار هم این کار را بکنند ، بسیار است .

امام فرمود : " آیا نمی دانی در مصافحه چه چیزی ( نهفته ) است . دو مومن که با یکدیگر برخورد می کنند و یکی از آنها با دیگری مصافحه می کند گناهان آن دو فرو می ریزد . چونان که برگ از درخت می ریزد و خداوند تا زمانی که آن دو از هم جدا می شوند به آن دو می نگرد ."

در رفتار با مردم نکوکار و عفیف و پاکدامن بود . بدین سان از گناه دیگران تا آنجا که می توانست چشم می پوشید و همین بهترین اثر را در دل مردمان می گذاشت .

  شیخ مفید نیز درباره آن حضرت می گوید : مراتب بخشندگی او در میان مردم مشهور و با وجود کثرت عیال و متوسط بودن وضع زندگی اش به تفضیل و احسان شناخته شده بود .