دیروز سالروز وفات عمه ی سادات بود .
دلم نیامد از غربتش ، ازشجاعت و صلابتش ، از صبر و استقامتش و ... نگویم  
همو که اگر نبود کربلا در کربلا میماند .
همو که اشک امام زمانمان در بغض گلوی او جاریست .
همو که زن بود اما از خیلی از مردها مردتر بود .
همو که با حسین وفا کرد .
همو که پشتش از بار غم شکست اما نافله اش قضا نشد .
همو که بعد از سفر  شام همسرش نیز او را نشناخت.
همو که شرط ازدواجش همراهی حسین در همه جا بود.
همو که اسوه ی صبر و استقامت و وفا بود .
همو که یار و یاور داداش حسین در دشت بلا بود .
همو که سالار کاروان اسیران شام بود.
همو که پیام کربلا را نشر داد .
همو که زینت پدرش بود .
همو که صلابت علی ، حلم حسن و شجاعت حسین را در خود داشت .
همو که هنوز هم غریب است ...
یاد و خاطره ی زینب کبری (س) را گرامی میدارم و این شعر را تقدیمش میکنم :
آنکه بــــــــــر مــــــــولا علی زینت بود
                                                      آنکه در کـــــرب و بلا ذی غــــــــم بود
آنکه ســـــــالار اسیــــــــــــران بلاست
                                                      آنکه در عـــــــرش خـــــــــدا زینب بود
او پیـــــــــــام آور ز دشت نینــــواست
                                                      آنـــــــکه در شـــــــام بلاست زینب بود
صبــر او از صبــر هم صبــــری ربـود
                                                      کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود
اسوه ی صبر و وفا سالار دشت نینوا
                                                      نینوا در نینوا می ماند اگــر زینب نبود