سیاست خارجی و دیپلماسی کشورها نرم افزاری است برای بیشینه کردن قدرت کشور و دفع تهدیدات بدون استفاده مستقیم از توان نظامی. این تعریف یک تصور بدیهی از سیاست خارجی مطلوب است.
به همین منوال نیل به این هدف، نیازمند شناخت کامل از توان و قدرت یک کشور است، چه منبع قدرت داخل مرزجغرافیایی باشد چه بیرون، چه از جنس ذخایر اقتصادی و مالی قابل شمارش باشد چه از جنس توانمندی های رسانه ای غیرقابل شمارش باشد.و قس علی هذا، ضرورت دوم فهم و درک از توان و ابزارهای کشورهای رقیب یا دشمن است.
مخرج مشترک این دو فهم، تعریف منافع ملی مشخص و عینی است.
سوال صریح ما از سیاست خارجی های غیرانقلابی آن است که شما از کدام مکتب روابط بین الملل برای پاسخ به دو سوال فوق استفاده می کنید؟ آیا رئالیست هستید؟ آیا ایده آلیست می باشید؟ و الخ

معمولا در پاسخ به این سوال فرموده اند که سیاست خارجی انقلابی ایده آلی و تخیلی است، مبنا در سیاست خارجی باید عقل و منطق و درایت باشد.

لذا ناچار سوال را واضح تر و عینی تر پرسیده شود، بلکه مکتب علمی و منطقی که حضرات مبتنی بر آن عمل می کنند و دیگران را متهم به نابلدی می فرمایند چیست؟
1. دولت سوریه، یک منبع قدرت برای جمهوری اسلامی است؟ حمایت غذایی و دارویی یعنی پاسداری از منابع قدرت؟
2. آیا نظام بین الملل و خصوصا دولت آمریکا مبتنی بر ارزش های انسانی و گزاره های اخلاقی منافع ملی خود را تعریف می کند؟
3. منابع قدرت جمهوری اسلامی، که با اتکا به  آنها، در عرصه دیپلماسی با رقبا و دشمنانتان چانه زنی می کنید چیست؟ اصول پذیرفته شده دموکراسی در جهان؟ قوانین سازمان های بین المللی؟
4. چرا باید ابرقدرت جهانی  به یک سیاست خارجی برد-برد با شما تن دهد؟

یک سوال تاریخی مرتبط هم داریم: کدام حزب از احزاب آمریکا بیشترین تحریم ها را علیه ایران بعد از انقلاب وضع کرده است؟

سوالات زیاد است وقت امتحان کم...

یک نگرانی احساس نمی کنید در درس تاریخ، اوضاع خوبی ندارید؟ در درس مکاتب اصول و روابط بین الملل وضعیتتان بغرنج است، یا دچار ایده آلیسم کور شده اید.
تخیلات را کنار بگذارید، عرصه روابط بین الملل یک عرصه واقعی است با تعارف و لبخند و فیس بوک جلو نمی رود!