این تجربه، بعد از ما تکرار شد؛ قبل از ما هیچ جاى دیگر نبود. انقلابهایى که در جاهاى دیگر رخ مى‏داد، نتیجه کارهاى چریکى و پارتیزانى و پرتاب ترّقه و شلیک گلوله بود؛ اما این تجربه، تجربه ملت ایران بود که به وسیله جوانان ایجاد شد.

«نلسون ماندلا» قبل از آن‏که در آفریقاى جنوبى به پیروزى برسد - زمانى که تازه از زندان آزاد شده بود - به ایران آمد و با من ملاقات کرد.

راجع به اوضاع آفریقاى جنوبى از او سؤال کردم، چیزهایى گفت. من به او گفتم، ما تجربه‏اى داریم که گمان مى‏کنم در کشور شما هم قابل عمل باشد؛ و آن تجربه عبارت است از این‏که انسانهاى داوطلب - که اکثریت جمعیت کشور ما را تشکیل مى‏دادند - زن و مرد، با جسمِ خودشان به خیابانها آمدند، نه با مشتشان، نه با سلاحشان، نه با نارنجکشان، نه با خانه‏ى تیمى‏شان، بلکه با تنِ خودشان آمدند؛ روى خود را هم نبستند، با صورتِ باز آمدند؛ لذا نظام را منفعل کردند و او هم دید نمى‏تواند بایستد.

واقعاً بر چه کسى مى‏خواست حکومت کند؟ گفتم به نظر من این الگو در آفریقاى جنوبى قابل عمل است. او سرى تکان داد.

بعد از رفتن او، یکى دو ماه طول نکشید که خبرهاى تظاهرات عظیم مردمى در آفریقاى جنوبى را در روزنامه‏ها خواندیم!

من فهمیدم که این بذر، سبز شد؛ عین همان وضعیت ایران. تمام خیابانهاى شهرهاى بزرگ آفریقاى جنوبى از سیاهان پُر شد و یک عدّه از سفیدپوستها هم آمدند و همراه با آنها راهپیمایى کردند و گفتند ما هم با حکومت تبعیض نژادى مخالفیم!

نتیجه نیز همان شد؛ یعنى کسى که در رأس بود، دید اصلاً نمى‏تواند کارى بکند. اوّل رفت و کس دیگرى را جاى خودش گذاشت؛ او هم دید نمى‏تواند؛ لذا در یک انتقال قدرت آرام، حکومت را به دست سیاهپوستان دادند و خود «ماندلا» هم رئیس‏جمهور شد! این حادثه تقلیدشدنى و این الگوى ملتها براى آزادیخواهى، به وسیله جوان ایرانى در دهه‏هاى پنجاه و شصت اتّفاق افتاد.

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامى در دیدار جوانان و فرهنگیان در مصلّاى رشت‏