در حـلول مـاه رمـضـان ، بـعد از هر نماز، مستحب است دعایى خوانده شود که در آن ، این طور به پروردگار عرض شده است :
((... اَللّــهـُمَّ اَصْلِحْ کُلَّ فاسِدٍ مِنْ اُمُورِ الْمُسْلِمینْ ... اَللّـهُمَّ سُدَّ فَقْرَنا بِغِناکَ. اَللّـهُمَّ غـَیِّرْ سـُوءَ حـالِنـا بـِحـُسـْنِ حـالِکَ ...))؛ پـروردگـارا! بـدى احـوال مـا را با نیکویى حال و لطف و فضل خود ترمیم و اصلاح کن . این را از خدا خواسته ایـم . ایـن ، بـه دسـت خـود مـن و شـمـا هـم هـسـت . بـایـد مـراقـبـت کـنـیـم . بـایـد در طـول یـازده ماه قبل از ماه رمضان ، خود را آماده کنیم . اگر با آمادگى لازم ، وارد ماه رمضان شـویـم ، از ضـیـافـت الهـى بـهـره بـیـشـتـرى خـواهـیـم بـرد و بـراى سـال آیـنـده ، یـک درجه و یک سطح و یک کلاس بالاتر خواهیم رفت . آن وقت ، هم در نفس و قـلب خـود و هـم در مـحـیـط زنـدگى اجتماعى ، آنچه شما را خشنود و راضى مى کند، مشاهده خواهید کرد. اساس برنامه ى تربیتى و همه ى برنامه هاى زندگى در اسلام ، همین موارد است . هر کسى باید واعظ خود باشد، خود را مراقبت کند، از تخطى خود مانع شود، امر به مـعـروف و نـهـى از مـنـکـر هـم بکند، که آن امر خود به معروف و نهى خود از منکر و موعظه کردن خود، بر امر و نهى و موعظه ى دیگران مقدّم است