فاجعه و حماسه غزه نقطه‌عطفی است در تاریخ مساله فلسطین که مشخصه آن این است که پرده‌های نفاق را دریده و نقاب‌ها را از چهره برخی سران کشورهای اسلا‌می برداشته و آنها با چهره واقعی خود در این مصاف حاضر شده‌اند. این یک پدیده مبارک و یک گام به جلو در مساله فلسطین است زیرا همیشه مبارزه با نفاق سخت‌تر از مبارزه با کفر است. اکنون در جبهه باطل، اشغالگران صهیونیست، آمریکا، انگلیس، دولت مصر، دولت عربستان و دولت اردن قرار گرفته‌اند و جبهه حق را حماس، جهاد اسلا‌می، حزب‌الله، سوریه و ایران و ملت‌های مسلمان و همه انسان‌های آزاده جهان تشکیل می‌دهند. همه دولت‌ها و ملت‌های مسلمان به حکم دستور اسلا‌م که اگر قسمتی از سرزمین اسلا‌می مورد هجوم کفار واقع شد بر همه مسلمانان واجب است که از آن سرزمین دفاع کنند، مکلف به دفاعند و البته الا‌قرب فالا‌قرب؛ آنکه نزدیک‌تر به آن سرزمین است وظیفه بیشتری دارد و نژاد و خون هیچ تاثیری در این امر ندارد. بنابراین نمی‌توانیم بگوییم چون مردم مورد تهاجم عرب هستند پس اعراب وظیفه بیشتری دارند، اما می‌توانیم بگوییم آنها که هم‌مرز فلسطین هستند وظیفه سنگین‌تری دارند؛ همچنان که خائن بودن برخی سران عرب هیچ تکلیفی را از ما ایرانیان ساقط نمی‌کند. در این میان وظیفه و تکلیف شرعی مردم و ارتش مصر سنگین‌تر از سایر ملت‌ها و ارتش‌های اسلا‌می است. به ملت و ارتش مصر توصیه می‌کنیم که رضای خدا را بر رضای یک حاکم نامبارک ترجیح دهند و راسا گذرگاه رفح را بازگشایی کنند. اگر امروز در صف حسین علیه‌السلا‌م و یارانش باشید بهتر از آن است که فردا در صف توابین باشید؛ به یقین حماسه غزه فردا توابین زیادی خواهد داشت. کاری کنیم که همین حالا‌ در کنار مجاهدان حماس و جهاد اسلا‌می باشیم که فردا دیر خواهد بود. دولت‌های اسلا‌می موظفند که راه داوطلبان جهاد با کفار حربی را باز کنند و تسلیحات لا‌زم را به‌طور علنی و با افتخار به مجاهدان غزه برسانند. حرکت عده‌ای از مردم ترکیه به سوی ارتفاعات جولا‌ن سوریه می‌تواند مقدمه‌ای برای این کار باشد. آمریکا و اسرائیل در طول سال‌های گذشته از عنصر روانی تلقین استفاده کرده و با تروریست نامیدن مجاهدان مسلمان فلسطینی کاری کرده‌اند که مسلمانان از کمک‌رسانی علنی به آنها ابا داشته باشند در حالی که خود به طور علنی و با افتخار تحت عنوان حمایت از دموکراسی و دنیای آزاد به تروریست‌های اسرائیلی کمک می‌رسانند. باید این فضا شکسته شود و کشورهای اسلا‌می علنا و با افتخار کمک‌های مالی و تسلیحاتی و سرباز به سوی فلسطین گسیل کنند.
سوال اینجا است که تعداد شهدای غزه به چند نفر باید برسد تا دولت‌های کشورهای اسلا‌می اقدام نظامی را در دستورکار خود قرار دهند؟ آیا منتظریم که مجاهدان حماس و جهاد اسلا‌می که یادآور مجاهدان بدر و احد هستند به شهادت برسند و ما برای آنها مجلس بزرگداشت بگیریم؟ آیا حدود هزار شهید و چهار هزار مجروح کافی نیست؟ اگر پیغمبر اسلا‌م امروز زنده بود در مقابل هجوم کفار حربی به سرزمین اسلا‌می و مقدس فلسطین چه می‌کرد؟ آیا اجلا‌س برگزار می‌کرد یا به جنگ آنها می‌رفت؟ سنت الهی است که اگر ملتی از جهاد فرار کند لباس ذلت و خواری می‌پوشد. رهبر مجاهد انقلا‌ب اسلا‌می در پیام‌ها و سخنان خود در این روزها به خوبی مسیر حرکت را مشخص کردند و آن این است که گرچه اکنون دست ما برای ارسال تسلیحات و نیروی نظامی به فلسطین اشغالی بسته است اما دولت و ملت ایران و همه کشورهای اسلا‌می وظیفه دارند که این راه را باز کنند. کافی است یکی از کشورهای هم‌مرز اسرائیل در اثر فشار افکار عمومی جبهه جدیدی را بگشاید. به دولت سختکوش جمهوری اسلا‌می پیشنهاد می‌کنیم که راه‌حل اقدام نظامی مشترک با چند کشور اسلا‌می علیه اشغالگران صهیونیست را به طور جدی در دستورکار خود قرار دهد، که اکنون بهترین فرصت از نظر شرایط و افکار عمومی جهان برای حمله دفاعی ارتش مشترک اسلا‌می به اسرائیل است. چرا باید اسرائیل با وجود ایران اسلا‌می در منطقه جرات این گستاخی را پیدا کند؟ چرا باید اسرائیل از عدم عکس‌العمل نظامی کشورهای اسلا‌می مطمئن باشد؟ دستور اسلا‌م مبنی‌بر دفاع از سرزمین اسلا‌م مورد هجوم کفار کی باید عمل شود؟ آیا این دستور نباید از کتاب‌های فقهی به عرصه عمل بیاید و در خارج تحقق یابد؟ تا کی باید این دستور صریح اسلا‌م را به بهانه احکام اولیه و احکام ثانویه پشت گوش بیندازیم؟ آیا قبول نداریم که مرزهای میان کشورهای اسلا‌می، مرزهایی قراردادی است و درواقع یک کشور اسلا‌می بیشتر وجود ندارد و ملل مسلمان پیکری واحد را تشکیل می‌دهند؟ تهاجم کفار حربی به فلسطین یعنی تهاجم آنها به ایران و تهاجم به ایران یعنی تهاجم به فلسطین. چرا کشورهای اسلا‌می با علم به اینکه اسرائیل روزی به غزه حمل خواهد کرد پدافند هوایی در اختیار حماس قرار نداده‌اند؟ آیا مردم غزه برای مردن به دنیا آمده‌اند؟ این همه نیرو و تجهیزات نظامی در کشورهای اسلا‌می برای چه روزی است؟ آیا برای جنگ میان خودمان است و هیچ‌گاه نباید برای جنگ با کفار استفاده شود؟ نبرد فلسطین، نبرد دفاعی است و همه فقها بر وجوب آن اتفاق نظر دارند. آیا صرف حمایت آمریکا از اسرائیل برای عدم اقدامی نظامی کافی است؟ در این صورت پیامبر اسلا‌م نیز نباید لشکری را برای جنگ با روم گسیل می‌داشت. آنچه امروز بر سر جهان اسلا‌م می‌آید نتیجه اعمال خود ما است. آن روز که برای ورود نظامیان آمریکا به افغانستان و عراق لحظه‌شماری می‌کردیم باید به فکر امروز می‌بودیم. بدیهی است که ایران اسلا‌می تا حدی به وظیفه همبستگی اسلا‌می خویش عمل کرده اما سخن با ابولهب‌ها و ابوجهل‌های امروز است که پس از زحمات طاقت‌فرسای پیامبر اسلا‌م برای آدم کردن آنها، به جاهلیت قبل از اسلا‌م بازگشته‌اند و ایدئولوژی آنها نژادپرستی و تفاخرات قومی و نژادی است که به آن هم عمل نمی‌کنند و برادران عرب خود را تنها گذاشته‌اند. به حسنی مبارک و ملک عبدالله، این دو خائن خبیث می‌گوییم: یا اشباه الرجال و لا‌رجال؛ ای کسانی که تنها شباهتی به مردان دارید و مردم نیستید، اگر دین ندارید لا‌اقل آزاده باشید. مطمئن باشید به حرمت خون شهدای غزه روزی در دادگاه عدل اسلا‌می محاکمه خواهید شد. (علی مطهری )