بیا عباس بنشین کنارم می خواهم برایت روضه مادر بخوانم. مادرت فاطمه
کلابیه تا چند روز دیگر به شهادت خواهد رسید. فاطمیه بی فاطمه کلابیه لطفی
ندارد. دیگر شهیده راه ولایت مادر توست؛ علم که از دست تو افتاد پهلوی
مادرت شکست. باورش نمی شد. او تو را شیر بچه حیدر کرار پرورش داده بود و
وقتی بچه بودی به قد و بالایت نگاه می کرد و برایت اسفند دود می کرد که چه
پهلوانی.
دست هایت، دست هایت را در دست می گرفت و گاهی دور از چشم حسنین بوسه ای نثار دستان تو می کرد.
دست
هایت، دست هایت را گاهی می گذاشت در دست حسین و به تو می گفت: حق نداری
حسین را برادر صدا کنی. حسین مولای توست و فرقش با تو این است که تو فرزند
منی اما حسین پسر فاطمه است.
دست هایت، دست هایت را گاهی به زینب
نشان می داد و خواهرت زینب لذت می برد که برادرش چنین دستان پر توانی
دارد. زینب در دلش می گفت: با این دو دست رعنا عاشورا غمی نیست.
دست هایت، دست هایت را گاه به علی نشان می داد و اشک مولا را در می آورد.
دست هایت، دست هایت، دست هایت...
نه،
ام البنین باورش نمی شد علم از دست تو بیافتد. کار کرده بود روی این دست
ها از همان بچگی و به دستانت علم می داد بزرگتر از قد رشیدت و تو علم را
می چرخاندی در آسمان و جوانان بنی هاشم به افتخارت صلوات می فرستادند.
گاهی می نشست کنار خانه علی و از دور قد و بالایت را نگاه می کرد و می دید که شانه هایت سر به آسمان ساییده اند.
بیا عباس بنشین کنارم می خواهم برایت روضه مادر بخوانم. قبرستان بقیع بهشت زهراست و قبر مادرت فاطمه کلابیه بی چراغ است.
بال
یاکریم را بسته اند و نمی گذارند دور مزار مادرت پرواز کند. از حرم خبری
نیست. اینجا اشک را ممنوع کرده اند. روضه را هم. باید از دور فاتحه
بخوانیم. همان کاری که مادرت با "کف العباس" می کرد.
دست هایت، غصه این دو دست بریده هنوز برای ام البنین تازگی دارد؛ یعنی خدا چکار دارد با دستهایت؟!
                                                               ***
برایت لباس دوخته بود؛ به آستین که رسید فهمید قطیع الیمین شده ای. این پیرهن الان بر تن امام زمان است ...