امروز در دنیا تناقضى وجود دارد. ملت ایران از نظر ملتهاى مسلمان و ملتهاى منطقه - ملتهاى آسیا، ملتهاى آفریقا، ملتهاى امریکاى لاتین، ملتهاى منطقه‏ى خاورمیانه - یک ملت شجاع، مدافع حق و عدالت، و ایستاده‏ى در مقابل زورگویى‏هاست؛ ملت ایران را این‏طور شناخته‏اند. آنها ملت ایران را تحسین و ستایش مى‏کنند. اما همین ملت ایران و همین نظام جمهورى اسلامى که اینقدر مورد ستایش ملتهاست، از نظر قدرتهاى زورگو، متهم به نقض حقوق بشر است، متهم به سلب امنیت جهانى است، متهم به حمایت از تروریسم است! این تناقض است؛ تناقض بین نگاه ملتها و خواسته‏ى قدرتها. این تناقض، تهدیدکننده‏ى نظام سلطه‏ى جهانى است. روزبه‏روز اینها دارند از ملتها دور مى‏شوند؛ این یک رخنه‏ى فرسایشى را در بناى لیبرال دموکراسى غرب به وجود آورده است و روزبه‏روز این رخنه بیشتر خواهد شد. بالاخره تبلیغات استکبار تا مدتى مى‏تواند حقایق را پنهان کند؛ همیشه که نمى‏توانند حقایق را پنهان کنند؛ ملتها روزبه‏روز بیدارتر مى‏شوند. شما نگاه کنید؛ رئیس جمهور ملت ایران به کشورهاى آسیا، به کشورهاى آفریقا، به کشورهاى امریکاى جنوبى مسافرت مى‏کند، ملتها براى او شعار مى‏دهند، به نفع او تظاهرات مى‏کنند، اظهار حمایت مى‏کنند؛ رئیس جمهور امریکا هم به کشورهاى امریکاى جنوبى - یعنى حیاط خلوت امریکا - مسافرت مى‏کند، ملتها پرچم امریکا را به مناسبت آمدن او آتش مى‏زنند؛ این معنایش تزلزل پایه‏هاى لیبرال دموکراسى‏اى است که امروز غرب و جلوتر از همه امریکا، مدعى پرچمدارى آن هستند. تناقض در خواست آنها و تمایلات مردم و مشاهدات مردم روزبه‏روز بیشتر مى‏شود. دم از دموکراسى مى‏زنند، دم از حقوق بشر مى‏زنند، دم از امنیت جهانى مى‏زنند، دم از مبارزه‏ى با تروریسم مى‏زنند، اما باطن شریر آنها حکایت از جنگ‏طلبى آنها مى‏کند؛ حکایت از پایمال کردن حقوق ملتها مى‏کند؛ حکایت از میل وافر و اشتهاى سیرى‏ناپذیر آنها بر منابع انرژى جهانى مى‏کند؛ این را ملتها مى‏بینند. روزبه‏روز آبروى لیبرال دموکراسى و آبروى امریکا - که پیشقراول لیبرال دموکراسى است - در دنیا در نظر ملتها دارد کم و کمتر مى‏شود. در مقابل، آبروى ایران اسلامى دارد بیشتر مى‏شود. ملتها مى‏فهمند که امریکایى‏ها در ادعاى دفاع از حقوق بشر دروغ مى‏گویند؛ یک نمونه‏ى آن، رفتار آنها با کشور خود ماست. ایران در زمان طاغوت - زمان رژیم پهلوى - یکسره در مشت امریکایى‏ها بود؛ امریکایى‏ها بر سراسر ایران مسلط بودند؛ پایگاه نظامى در ایران به وجود مى‏آوردند، براى تسلط بر تحرک کشورهاى عرب منطقه؛ مى‏خواستند اینها را از پایگاه ایران زیر نظر داشته باشند. ایران همپیمان اسرائیل بود؛ بدترین دیکتاتورى‏ها بر این کشور حاکم بود؛ مبارزان را در زندان شکنجه مى‏کردند؛ در سرتاسر کشور - در همین شهر مشهد، در تهران و در همه‏ى شهرهاى کشور - اختناق و شدت عمل مأموران جلاد رژیم طاغوت بر مردم مسلط بود؛ نفت ما را تاراج مى‏کردند؛ اموال عمومى و ثروتهاى ملى را به نفع حکام و به نفع بیگانگان به تاراج مى‏دادند؛ ملت ایران را از حضور در مسابقه‏ى علمى و صنعتى دنیا مانع مى‏شدند؛ ملت را تحقیر مى‏کردند. آن ایران، متحد درجه‏ى یک امریکا در این منطقه بود؛ زمامدارانش هم محبوب امریکا بودند؛ هیچ اعتراضى هم به نقض حقوق بشر و نقض دموکراسى بر آن حکومت طاغوتى وارد نبود. امروز ایران یک کشور آزاد است؛ با این مردم‏سالارى واضح - که مردم‏سالارى ما در دنیا بسیار کم‏نظیر است - با این ارتباط مستحکم بین مردم و مسئولان کشور؛ این ایران از نظر امریکایى‏ها، از نظر دولت امریکا و سیاستمداران امریکا یک کشور نامطلوب به حساب مى‏آید؛ این نشان‏دهنده‏ى جهتگیرى استکبار جهانى در مقابل حقایق موجود عالم است. البته امریکایى‏ها از این دشمنى سودى نبرده‏اند و باز هم نخواهند برد. ملت ایران روزبه‏روز قوى‏تر مى‏شود و ارزشهاى انقلاب روزبه‏روز برجسته‏تر و تازه‏تر مى‏شود.

ما در مقابل این دو دشمن وظائفى داریم. اول دشمن را باید شناخت، بعد باید نقشه‏ى او را دانست. امروز دشمنان بیرونى ما هم براى ملت ایران نقشه دارند. ما سیاستهاى پنج‏ساله‏ى خودمان را تعریف مى‏کنیم؛ افق چشم‏انداز بیست‏ساله را تعریف مى‏کنیم؛ براى اینکه راه خودمان را مشخص کنیم. دشمن ما هم همین‏طور؛ او هم براى ما برنامه دارد؛ او هم سیاستى دارد. باید سیاست او را بشناسیم.

من برنامه‏هاى استکبار جهانى علیه ملت ایران را در سه جمله خلاصه مى‏کنم: اول، جنگ روانى؛ دوم، جنگ اقتصادى؛ و سوم، مقابله با پیشرفت و اقتدار علمى. دشمنى‏هاى استکبار با ملت ما در این سه قلم عمده خلاصه مى‏شود. البته اینها را باید دستگاه‏هاى تبلیغاتى و رسانه‏ها و شخصیت‏هاى سیاسى بیشتر براى مردم توضیح بدهند. من اجمالاً سرفصل و خلاصه‏اى از مطالب را به شما عرض مى‏کنم.

جنگ روانى یعنى چه؟ هدف جنگ روانى، مرعوب کردن است. کى‏ را مى‏خواهند مرعوب کنند؟ ملت که مرعوب نمى‏شود؛ توده‏ى عظیم مردم که مرعوب نمى‏شوند. چه کسى را مى‏خواهند مرعوب کنند؟ مسئولان را، شخصیتهاى سیاسى را، به قول معروف خود ما نخبگان را؛ اینها را مى‏خواهند مرعوب کنند. کسانى که قابل تطمیعند، آنها را مى‏خواهند تطمیع کنند؛ اراده‏ى عمومى را مى‏خواهند تضعیف کنند؛ درک مردم از واقعیتهاى جامعه‏ى خودشان را مى‏خواهند تغییر دهند؛ هدف جنگ روانى این است. یک نفر که بیمار نیست، صد بار به او بگویند آقا! شما کسالت دارید، شما مریضید، یک مقدار احساس بیمارى مى‏کند. بعکس، اگر کسى دچار بیمارى هم باشد، صد بار به او بگویند شما حالتان خوب است، احساس صحت مى‏کند. با تلقین مى‏خواهند واقعیتهاى کشور ما را در نظر ملت ما دگرگون کنند. ملت ما ملتى است بااستعداد، داراى قابلیت، داراى ظرفیت، داراى ثروتهاى عظیم طبیعى؛ چنین ملتى مى‏تواند پیشرو باشد. دلیلى ندارد که این ملت، ناامید باشد؛ اما آنها مى‏خواهند واقعیتها را تغییر دهند و ملت را ناامید کنند؛ مى‏خواهند اعتماد ملت را به مسئولان ضعیف کنند. اینکه مردم به دولت و مسئولانشان اعتماد داشته باشند، براى یک کشور خیلى نعمت بزرگى است؛ مى‏خواهند این نعمت را بگیرند و مردم را بى‏اعتماد کنند، هم به خودشان، هم به مسئولینشان؛ مردم را با شایعه، به تحریم و خشونت تهدید کنند؛ در تبلیغات، جاى مدعى و متهم را عوض کنند. امروز امریکا متهم است و ملتها مدعى امریکایند. ما امروز مدعى امریکا هستیم. امریکا متهم است به دست‏اندازى به استکبار، به مستعمره‏پرورى، به جنگ‏طلبى، به اشغال نظامى، به فتنه‏انگیزى. ما طلبگاریم، ما مدعى هستیم. آنها مى‏خواهند خودشان را در جایگاه مدعى بگذارند و ملت ایران را در جایگاه متهم قرار دهند. در خود امریکا وضع حقوق بشر اسفبار است و ناامنى وجود دارد. در یک سال - سال 2003 - سیزده میلیون بازداشت شهروندان امریکایى را خودشان گزارش کردند! مجوز شکنجه مى‏دهند، مجوز شنود تلفن مى‏دهند. بعد از حادثه‏ى بیست شهریورِ چند سال قبل، اینها چند میلیون نفر را بازجویى کردند. یک چنین فضاى ناامن در داخل امریکا؛ در خارج هم که زندانهاى ابوغریب و شکنجه‏ها و زندان گوانتانامو و زندانهاى مخفى‏اى که در اروپا و در نقاط دیگر دارند. آنها باید جواب بدهند. آنها متهمند، آنها نقض حقوق بشر مى‏کنند؛ آن وقت مى‏شوند مدعى حقوق بشر، و ملت ایران را یا هر جا را که میلشان بکشد، مى‏خواهند به محاسبه بکشند که شما نقض حقوق بشر کرده‏اید! تروریسم را آنها دارند ترویج مى‏کنند. این کارها جنگ روانى است که آنها دارند انجام مى‏دهند.

یک بخش از جنگ روانى دشمن، دامن زدن به اختلافات است. در داخل کشور ما اختلافات قومى، اختلافات مذهبى - شیعه و سنى - اختلافات جناحى، اختلافات صنفى و رقابتهاى صنفى را ترویج و تبلیغ مى‏کنند. در داخل، مزدوران و ایادى‏اى هم دارند که مقاصد آنها را در اینجا به شکلهاى گوناگون عمل مى‏کنند. اینها شایعه‏پراکنى مى‏کنند. در مسئله‏ى عراق، ایران را متهم مى‏کنند. کسانى که آمده‏اند عراق را اشغال کرده‏اند، ملت عراق را تحقیر کرده‏اند، زنان، مردان و جوانان عراقى را به انواع مختلف مورد اهانت قرار داده‏اند، همین حالا هم نظامى امریکایى و انگلیسى در عراق با کمال بدرفتارى دارد عمل مى‏کند، اینها ایران را متهم مى‏کنند که در امور عراق دخالت مى‏کند. آن روزى که دولت امریکا و خیلى از دولتهاى غربى از صدام بعثىِ معدوم حمایت مى‏کردند، ملت ایران آغوشش را بر روى آزادگان عراقى باز کرد؛ آزادمردان عراقى به اینجا آمدند و ما آنها را از شر صدام حفظ کردیم؛ امروز همانها در عراق به قدرت و حکومت رسیده‏اند. تروریسم در عراق با تحریک سرویس‏هاى جاسوسى امریکا و انگلیس و اسرائیل است. این برادرکشى‏ها در عراق ناشى از جنگ شیعه و سنى نیست؛ شیعه و سنى قرنها در عراق با هم زندگى کرده‏اند و جنگى هم نداشته‏اند. خانواده‏هاى عراقىِ بسیارى هستند که بعضى‏شان شیعه‏اند، بعضى‏شان سنى؛ با هم ازدواج کرده‏اند، با هم زندگى مى‏کردند. این ترورها را آنها به وجود آورده‏اند؛ آنها هستند که از ناامنى‏ها سود مى‏برند.

در مورد نفوذ شیعه و ترویج تشیع از سوى ایران و هلال شیعى و از این حرفها، شایعه‏پراکنى مى‏کنند. یکى از شعبه‏هاى جنگ روانى اینها این است: اولاً بین ملت ایران اختلاف بیندازند، ثانیاً بین ملت ایران و ملتهاى دیگر مسلمان اختلاف بیندازند. سیاست امریکا این بوده است که همسایه‏هاى ما را در خلیج فارس از نظام جمهورى اسلامى بترساند. البته بعضى از آنها آگاهانه و هوشیارانه توطئه را فهمیده‏اند، بعضى هم ممکن است اشتباه کنند و در دام این توطئه‏ى امریکایى بیفتند. ما به سوى همسایه‏هاى خلیج فارس - که منطقه‏ى عمده‏ى نفتى دنیا متعلق به این مجموعه است - همیشه دست دوستى دراز کرده‏ایم؛ الان هم با آنها دوستیم و دست دوستى دراز مى‏کنیم و اعتقاد ما این است که کشورهاى حوزه‏ى خلیج فارس باید پیمان دفاعىِ مشترک داشته باشند و باید با هم همکارى کنند. براى دفاع از این منطقه‏ى مهم نباید امریکا و انگلیس و بیگانگان و دیگران و طمع‏ورزان بیایند؛ خود ما باید امنیت این منطقه را حفظ کنیم؛ و این با همکارى کشورهاى خلیج فارس ممکن است.

من به همین مناسبت به عناصر سیاسى داخلى هم دوستانه نصیحت مى‏کنم؛ مراقب باشند، طورى حرف نزنند، طورى موضعگیرى نکنند که به مقاصد دشمن در این جنگ روانى کمک شود؛ به دشمن کمک نکنند. امروز هر کس که مردم را ناامید کند و به خود، به مسئولین و به آینده بى‏اعتماد کند، به دشمن کمک کرده. امروز هر کس که به اختلافات دامن بزند - هر نوع اختلافاتى - به دشمن ملت ایران کمک کرده. کسانى که قلم دارند، بیان دارند، تریبون دارند، جایگاهى دارند، باید مراقب باشند؛ نباید بگذارند دشمن از آنها استفاده کند. جنگ روانى دشمن، مهمترین بخش مبارزه‏ى دشمن با ملت ایران است.

جنگ اقتصادى هم یکى دیگر است. مى‏خواهند ملت ایران را از لحاظ مسائل اقتصادى در تنگنا قرار دهند. من عرض مى‏کنم میدان براى تحرک اقتصادى ملت ایران باز است. با سیاستهاى اصل 44 که ابلاغ شد و دولت هم مجدانه دنبال این است که اینها را تحقق ببخشد و باید هم دنبال کند، میدان کار اقتصادى باز است؛ نه فقط براى افرادى که ثروتمندند، حتّى براى آحاد مردم. سال 86 و شاید تا یکى دو سال بعد رویکرد دولت و رویکرد فعالان کشور باید رویکرد اقتصادى باشد. ما مى‏توانیم اقتصاد خودمان را شکوفا کنیم. تهدید مى‏کنند که تحریم مى‏کنیم. تحریم نمى‏تواند به ما ضربه‏اى بزند. مگر تا حالا تحریم نکرده‏اند؟ ما در حال تحریم به انرژى هسته‏اى رسیده‏ایم؛ ما در حال تحریم به پیشرفتهاى علمى رسیده‏ایم؛ ما در حال تحریم به این سازندگى‏هاى وسیع در کشور رسیده‏ایم. تحریم در شرائطى حتّى ممکن است به نفع ما تمام شود؛ از این جهت که همت ما را براى تلاش و فعالیت بیشتر کند. رویکرد کشور در سالى که امروز اول آن است، و حتّى یکى دو سال بعد، باید رویکرد اقتصادى باشد. از سیاستهاى اصل 44 همه باید استفاده کنند. کسانى که توانایى سرمایه‏گذارى دارند، حتّى افرادى که مى‏توانند سرمایه‏گذارى را با اجتماع و شرکت انجام دهند، اینها راه دارد. آحاد مردم و صنوف مختلف مردم مى‏توانند سرمایه‏گذارى کنند؛ مى‏توانند در این راه با یکدیگر شریک شوند و سهیم باشند. علاوه بر سهام عدالتى که تقریباً ده میلیون نفر را شامل مى‏شود - که مال دو دهک پائین جامعه است - بقیه‏ى آحاد مردم هم مى‏توانند از این سیاستها استفاده کنند؛ راه دارد. مسئولین دولتى باید راه‏هاى مشارکت مردم را در فعالیتهاى اقتصادى به آنها بگویند. این سیاستها به معناى تولید ثروت عمومى براى جامعه است. تولید ثروت از نظر اسلامى بى‏مانع است. تولید ثروت با غارت ثروت دیگران فرق دارد. یک وقت کسى به اموال عمومى دست‏درازى مى‏کند، یک وقت کسى بى‏قانون و بدون پیروى از قانون به دستاوردهاى مادى مى‏رسد؛ اینها ممنوع است؛ اما از طریق قانونى، تولید ثروت از نظر شارع مقدس و از نظر اسلام، مطلوب و مستحسن است. ثروت را تولید کنند، منتها در کنارش اسراف نباشد. اسلام به ما مى‏گوید ثروت تولید کنید، اما اسراف نکنید. مصرف‏گرایى افراطى مورد قبول اسلام نیست. آنچه که از تولید ثروت به دست مى‏آورید، باز همان را وسیله‏اى براى تولید ثروت دیگر بکنید. مال را نه به صورت راکد و نازا دربیاورید - که در اسلام اسمش کنز کردن است - نه به صورت ولخرجى و ولنگارى در مصرف مال، آن را صرف در چیزهاى غیر لازم زندگى کنید؛ اما با توجه به اینها، ثروت را براى خودتان تولید کنید. ثروت آحاد مردم، ثروت عموم کشور است؛ همه از آن سود مى‏برند. روح اصل 44 و سیاستهاى اصل 44 این است. طورى بشود که منابع درآمدى آحاد مردم، بخصوص طبقات ضعیف، متنوع شود؛ مردم بتوانند گشایشى پیدا کنند؛ این یک گام بلند در راه رفاه عمومى است.