حق محوری ، مظهر صداقت سیاسی در حکومت علوی است . حق مداری ، جلوه ی والای استوار بودن گامهای مولا علی در صداقت سیاسی است . حقگرایی و حق مداری در جای جای حکومت کوتاه آن بزرگوار به روشنی پیداست . علی علیه السلام جز به حق نمی اندیشید و آهنگی جز احقاق حق ندارد . فریاد او برای احقاق حق است و سکوتش برای ایجاد زمینه هایی در جهت پاسداری از حق . آموزه های آن بزرگوار در این زمینه ، بسی تامل برانگیز و تنبه آفرین است . کم نبودند کسانی که از حق و حق مداری سخن می گفتند اما چون منافع شخصی ، گروهی و حزبی آنان با شعارهایشان رویارو می شد ، حق را به مسلخ می بردند و منافع خود را ترجیح می دادند . و شگفتا از استواری علی علیه السلام بر حق مداری . در نگاه او اجرای حق ، اصل است . پس باید بر همگان روا شود : دوستان ، نزدیکان ، خودی ها و غیر خودی ها و ...
اما در انقلاب خودمان و در طی این 29 سال کمتر دیده ایم اشخاص را که حق را بر منافع حزبی یا خانوادگی ترجیح داده و به آن عمل کنند. اما یک بارقه در دولت نهم و شخص رئیس جمهور وجود دارد که منافع خود ، خانواده و جناح طرفدار خود را بر حق یا بر منافع ملی نظام ترجیح ندهند . ما که از مولا علی دم می زنیم باید در رفتار و کردار و عمل هم اینرا ثابت کنیم . مولا علی سخن دارند در نهج البلاغه به این مضمون که مردان را ملاک حق قرار ندهید بلکه حق را ملاک مردان قرار دهید. عملکرد غلط یک شخص هرچقدر هم محبوب باشد اگر بر خلاف شرع یا موازین و اصول باشد قابل دفاع نبوده و می طلبد جناح حامی از آن عمل خلاف برائت جسته و به شخص انجام دهنده تذکرات لازم داده شود .