بسم الله الرحمن الرحیم

قرآن کریم :

وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ

کلامی از امام راحل:

 شهادت یک هدیه ای از جانب خدای تبارک و تعالی برای آن کسانی که لایق هستند.

مقدمه

اینجا کسی شهید شده است. کسی کتک خورده است. کسی بدنش از ضربه‌های چوب و چماق کوفته شده است. کسی بدنش را با چاقو سوراخ سوراخ کرده‌اند. اما نباید گریه کنی. نباید دردت را بگویی. باید درد را در خود پنهان کنی. هوار نمی‌کشی، به همین خاطر نادیده‌ات می‌گیرند. در رسانه ها انکار می‌شوی. هیچ‌کس هم اجازه ندارد تسلیت بگوید. چرا که باید امنیت ملی حفظ شود. انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است. خانه‌ای سوخته، اتومبیلی آتش‌گرفته و دل‌هایی پرپر… نه تلویزیون نگاه کرده‌ام و نه از کسی شنیده‌ام. من خودم دیده‌ام… درد این است که حتی برای شناسایی‌شان هم باید خودمان وارد عمل شویم و با وبلاگ زدن شهدای‌مان را پیدا کنیم و معرفی کنیم و گرنه انگار هیچ‌کجای دیگر درد این شهدا را ندارد‌. شهید از این مظلوم‌تر هم می‌شود؟ لااقل بیایید برای شادی روح‌شان فاتحه بخوانید. کمترین کاری که برای آن شهدای مظلوم بر می‌آید…آذرباد

 گوشه ای از زندگی نامه حسین:

حسین هفده سال پیش در روز شهادت بی بی دوعالم حضرت زهرای اطهر(س) متولد شد.

چهل روزه بود که در اثر بیماری شدید کبدی پس از گرفتن عکس و آزمایشات متعدد، پزشکان معالج از ادامه زندگی اش نومید شدند. که با دعا و توسل به حضرت موسی بن جعفر (ع) خدا او را شفا داد.

اکثر اوقات زندگی حسین در مسجد و بسیج سپری می شد - او با باور عمیق در این مسیر بسیار فعالانه تلاش می کرد.

کلاس سوم دبیرستان را در رشته کامپیوتر به پایان رسانیده بود و در کنکور کاردانی در همین رشته پذیرفته شده بود.

حرفهای مادر حسین: