“و لا تهنوا و لا تحزنوا و انتم الاعلون ان
کنتم مومنین؛ و سستی مکنید و غمگین مشوید که شما برترید اگر مومن هستید”(آل
عمران139/)

-  نمی دانم آقایان از کدام بحران سخن می گویند؟ آیا بحران ملی
است یا شخصی؟ آیا مردم در ایجاد این بحران نقش داشته اند یا به اصطلاح نخبگان؟ اگر
خود نقش داشته اند پس چرا این همه جار و جنجال می کنند و مردم را درگیر بازیهای سیاسی
و خانوادگی خود می کنند؟ چرا با جار و جنجال بیهوده مطبوعاتی به وحدت ملی واقعی
شکل گرفته در 22خرداد ضربه می زنند؟ مگر نه این است که در فاصله یک هفته ای
22خرداد الی 29، موضع گیری های قاطعانه و ضعیفانه خود را نمایان کردند؟ مگر نه این
بود در شرایطی که رهبر معظم انقلاب با چشمانی اشکبار، آبرو و جان و تن خود را
فدایی صاحب الزمان دانستند، بسیاری از خواص بی خاصیت در بیوت و دفاتر و منازل خود
به خواب غفلت و بی عرضگی رفته بودند؟ مگر نه این است که عده ای در همان دوران سعی
داشتند با عدم موضع گیری یا اتخاذ مواضع دو پهلو، بار سیاسی خود را برای کسب آراء
دوره یازدهم ریاست جمهوری به عنوان یک چهره معتدل!! و مقبول الطرفین!! کسب کنند؟ آیا تنها گذاشتن علی از سوی کسانی که سابقه همراهی با پیامبر را داشتند قابل قبول
است؟

 - در واقع ریزش‌ها و رویش‌ها به لحاظ اجتماعی، یکی از شاخصه‌های
پویندگی و میرندگی جریانات فکری و سیاسی است. همیشه ریزش وجود دارد و رویش هم همیشه
هست اما نکته این است که چه میزان ریزش و چه میزان رویش اتفاق می‌افتد؛ این مهم،
تعیین‌کننده‌است. گاهی ریزش به وقوع می‌پیوندد اما در مقابل، رویش‌ها بازتولید نمی‌شوند؛
یعنی ممکن است دو سه نفر هم بپیوندند ولی تعدادی که خارج می‌شوند، بیش از آن است. در قاموس خط امامیهای تازه به دوران رسیده، یاران امام از هر گونه سوال و جواب حتی
در روز قیامت در امانند!!، و از لحظه با امام بودن تا آخر عمرشان هیچ یک از
اعمالشان ثبت و ضبط نمی شود. ریزش واقعی در این دوره از آن کسانی بود که سالها با
نام امام، نان خورده بودند.