چندی پیش در مطلبی از مسابقه‌ای که قرار بود در شبکه آی فیلم (به نام فنون الفوز) پخش شود، انتقاد کردم که مورد عتاب و بعضا بی‌حرمتی‌هایی قرار گرفتم، از خشک مقدس گرفته تا…. در صورتی که حرف اصلی من این بود که چرا تقلید از روی شبکه‌های اماراتی کنیم، افزایش مخاطب به چه قیمتی؟ تا کی صدا و سیمای ما باید کورکورانه تقلید کند؟ چرا ما نباید خودمان باشیم؟ مگر انقلاب نکردیم که اسلام ناب محمدی را به دنیا معرفی کنیم؟ چرا نباید دین را در قالب تلویزیون عرضه کنیم؟ دوستان اشتباه نگیرند منظور من این نیست که شب تا صبح سخنرانی پخش کنیم! چه طور بگویم منظورم این است که به جای دین رسانه‌ای، رسانه‌ای دینی داشته باشیم. حالا خدا رو شکر به هر دلیلی بود پخش مسابقه فنون الفوز به صورت موقت یا دائم پس از چهار قسمت متوقف شد.

اما چند وقتی است مسئله‌ای ذهن من را مشغول خود کرده و این مسئله رکود شدید صدا و سیمای جمهوری اسلامی مخصوصا شبکه‌های 8 گانه آنالوگ است. برای درک این مطلب صرف زمان زیادی لازم نیست. ابتدا از جامعه آماری اطراف خودم شروع کردم خانواده خود و همکاران و دوستان پرس وجوی کوتاهی انجام دادم.

حدود 2 سالی است که این گیرنده‌های دیجیتالی به بازار آمده‌اند و به مرور زمان استفاده کنندگان آن رو به افزایش است. دارندگان این دستگاه‌ها می‌توانند علاوه بر هشت شبکه آنالوگ شبکه‌های آی فیلم، جام جم 1، پرس تیوی، بازار تیوی، شما، نمایش، مستند و العالم و 10 شبکه رادیویی را دریافت کنند.

اما نکته جالبی که اگر کمی تحقیق کنید سریع به آن دست می‌یابید، علاقه اعتیاد گونه بینندگان تلویزیون به شبکه آی فیلم است به صورتی که تقریبا عمده وقت بینندگان تلویزیون را به خود اختصاص می‌دهد و چرا آی فیلم این قدر مورد استقبال مردم (مخصوصا خانم‌ها) قرار گرفته است. شبکه‌ای که به پخش فیلم‌های قدیمی و تکراری می‌پردازد و اینجاست که به عمق رکود شبکه‌های آنالوگ می‌رسیم.

در کشوری که مسئولین آن در تلاش‌اند که کسی سراغ شبکه‌های مبتذل ماهواره‌ای همچون فارسی 1 و من و تو نرود چرا باید صدا و سیما این قدر ضعیف عمل کند که مردمی که نمی‌خواهند ماهواره داشته باشند باید به ناچار پای فیلم‌های تکراری آی فیلم بنشینند.

چرا بعد از رفتن مهران مدیری نباید طنز موفقی تولید شود. من نه حامی مدیری هستم نه مخالف او (شاید بعضا منتقد او نیز باشم)، ولی باید مسئولین صدا و سیما قبول کنند که بعد از طنز‌های مهران مدیری دیگر طنزی که بیشتر مردم را سرگرم کند نداشته‌ایم و اگر برنامه‌هایی هم بوده پر از ایراد و مشکل شرعی و اخلاقی، ازساختمان پزشکان گرفته تا این اواخر برنامه خنده بازار که مراجع به این برنامه اعتراض کردند چرا که رسما به مسخره کردن افراد می‌پرداخت بعد تازه دلیل آوردند که افرادی که مسخره می‌شوند راضی‌اند یا اصلا مسخره نمی‌کنیم، داریم انتقاد می‌کنیم در صورتی که فعل مسخره کردن حرام است و اصلا ربطی ندارد که فرد راضی است یا نه!

و این سوال بزرگی است که چرا چندی است در صدا و سیما طنز خوبی تولید و پخش نمی‌شود و یا اصولا سریالی که همه را پای تلویزیون بنشاند. به طور مثال سریال‌های فوق العاده ضعیف عید و ماه رمضان امسال که صدای همه را در آورد. تا مختارنامه بود یک تلویزیون بود و مختارنامه و بعد از آن هم سریال شهید بابایی که فعلا با استقبال چندانی روبه رو نشده است. واقعا اگر شبکه سه پخش فوتبال‌های مستقیم و 90 را نداشت بازدید ش همین قدر بود که الان هست.

واقعا تا کی قرار است با نیروی انتظامی ماهواره‌ها را از روی پشت بام مردم جمع کنیم. چرا نباید صدا و سیمای ما به نحوی برنامه بسازد که همه را می‌خکوب همین چند شبکه محدود کند. چندی پیش در اخبار بود که آقای ضرغامی سکته کرده‌اند که بعد تکذیب شد ولی کم کم دارد باورمان می‌شود که آقای ضرغامی چه بخواهد، چه نخواهد سکته کرده است. (البته آرزوی شفای عاجل ایشان را داریم)

در پایان دوستان می‌گویند شما همیشه انتقاد می‌کنید که یک مقدار هم راهکار نشان بدهید. تنها جوابی که می‌توانم بدهم این است که راهکار نشان دادن کار من نیست، من خیلی هنر کنم تفاوت بین خوب وبد را تشخیص دهم (آن هم در حد خودم) در این کشور تا دلتان بخواهد تحصیلکرده در زمینه رسانه و ارتباطات داریم، بروید دنبال این‌ها به شما راهکار نشان می‌دهند.

اما راهکاری که به نظر من می‌رسد این است که صدا و سیما به جای تولید کننده بودن، مدیریت تولید را در دست بگیرد به این صورت که با اعطای امکانات به شرکت‌های خصوصی و حمایت از آنان به عنوان کارفرما عمل کند و از حوزه مدیریت به خرید گزینشی تولیدات رسانه‌ای اقدام کند. زیرا استعداد‌ها و توانایی‌های زیادی برای تولید برنامه رسانه‌ای در بین مردم و خصوصا جوانان علاقه‌مند وجود دارد.

شادی روح امام و شهدا صلوات