اقشار فرودست اجتماعى است، با پرداخت هاى گوناگون در سطح نازلى حفظ مى کند.
این کار گرچه در جهت یک نگرش عدالت خواهانه صورت می گیرد ولی خود به منشا بی عدالتی تبدیل شده است. مشکل و مسأله از
آنجا شروع مى شود که این راه و روش آرام آرام تبدیل به راهى غیر عادلانه شده است مثلاً بر اساس پژوهش هاى صورت گـرفته
در حال حاضر سهم دهک دهم درآمدى جامعه 10 درصد پر درآمدترین اقشار جامعه از یارانه است.
بنزین 33%
گازوئیل 33%
برق 17%
نفت سفید 17%
گاز 9.8%
دارو 18%
قند و شکر 12%
از یارانه ها را دهک اول مصرف مى کند، درحالى که دهک دهم یعنى کم درآمدترین اقشار
بنزین 4 %
گازوئیل 3.7%
برق 5.2 %
نفت سفید 3.9 %
گاز 1 %
دارو 0.8 %
قند و شکر 6.5 %
تفاوت در ایران بین مناطق روستایى 20 برابر و در مناطق شهرى 15 برابر است که این در واقع در رابطه با میزان درآمــــــد
گروه هاى مختلف نشانگر توزیع ناعادلانه است.
بین دهک هاى مختلف این گونه است که 10% بالا 36% خودرو به خودش اختصاص داده، ولى سهم 10% پائین نیم درصــــد
است.در واقع 72 برابر تفاوت وجود دارد.
حساب کنیم، 20% بالا 50% از مصرف بنزین را به خودش اختصاص داده و 20% پائین 2.8% را که 17.8برابر تفــــاوت
وجود دارد.
20% بالا 54% و 20% پائین 3% که 18 برابر تفاوت دارد.
در رابطه با مصرف برق سهم 10% بالا 17% و سهم 10% پائین 4.7% است و لذا 3.7 برابر تفاوت وجود دارد.
توزیعش نسبت به برخى از اقلام انرژى بهتر است، در مورد قند و شکر 1.7 برابر تفاوت بین دهک بالا و پائین یا 1.5برابر بین
20% بالا و پائین مشاهده مى شود.
که مبنا، مبناى مصرف بوده و یارانه با تأثیر روى قیمت ها پرداخت شده، میزان یارانه هایى که از آن استفاده مى کنند، بیشتراست
که دهک دوم 20% از مجموع یارانه ها را استفاده مى کند که در مجموع آن نسبت سهم دهک دهم به دهک اول 5.4 برابر است.
کنونی پرداخت یارانه به دست آمده نتوانسته شکاف طبقاتی را کاهش دهد و همچنان اقشار کم در آمد با مشکلات عدیده مـــــواجه
هستند.
نوشته شده توسط :::نظرات دیگران [ نظر]