"کری" : کلا 4 میلیارد از صد ها میلیارد دارایی ایران را می دهیم آنهم به تدریج و با شرط و شروط!
روزنامه های خوشحال اصلاحات چی از توافقات ژنو یک عروسی ساختند برای ملت. خانواده داماد شب عروسی همدیگر را تنگ در آغوش گرفتند و خندیدند. راستش ما هم مثل خانواده عروس منتظر بودیم تا داماد فردای زفاف نقل و نبات و حلوا را طبق طبق بفرستند و ما متنعم بشویم... ولی زهی خیال باطل. داماد نامرد از عروس خوش رقص ما کام گرفت و فردا رفت سراغ عشق دیرینه خودش... ما هم راستش از سر ذوق زدگی و حسن نیت نه مهر و صداقی شرط کرده بودیم و نه طلایی برای عروس پر افاده مان به گرو گرفته بودیم. تف به این دنیای بی وفا. ما خانواده عروس مانده ایم بی آبرو وسط دهکده . جلوی دهن مردم را که نمیشود بست. همه می گویند عروس بعد از زفاف به پول سیاهی نمی ارزد. تازه اگر حجله ی یک شبه ی عروس بدشانس، آبستن آبرو ریزی های بعدی نباشد.

پ ن : توجه دارید که ما طرف خانواده عروس هستیم و هدف این نوت رسوا کردن خانواده داماد است.

   

این حکم عجیبی است که بگوییم نخستین بار هویت متمایز حزب الله در فاصله گرفتن از نهاد های رسمی حاکمیت هویدا شد. شاید نخستین بار دوپارگی حاکمیت و حزب الله در اوایل دهه ی هفتاد به چشم بیاید. زمانی که نسل از جنگ برگشته رفتارهایی ناهمخوان با منظومه ی ارزشگذاری های خود را در سطح حاکمیت شاهد بودند. علیرضا قزوه اشعار اعتراضی «از نخلستان تا خیابان» و شعر معروف «مولا ویلا نداشت» را پیشتر از این اتفاقات منتشر کرده بود ولی حضور امام و وابستگی ترادیسیونالیستی حاکمان به میراث او، این دوپارگی را آشکار نمی کرد. تنها زمانی که تکنوکرات ها این اعتماد به نفس را پیدا کردند که تفاوت های خود را بروشنی به نمایش درآوردند، گروهی برآشفتند. این برآشفتگی در سالهای ابتدایی دهه ی هفتاد به لحاظ معنایی چندان سازمان یافته نبود وبیشتر خود را در قالب «اعتراض» به شیوه ی زندگی اشرافی چند وزیر و وکیل یا افزایش تجاهر به بدحجابی و یا اکران فیلم های سینمایی غیرمتعارف بروز کرده بود. بنابراین نخستین تجلی جریانی که «حزب الله» خوانده می شد، معنایی «اعتراضی» را با خود داشت. ادامه مطلب...

   

مدتی پیش از وخامت حال مرحوم عسکر اولادی در ادامه ی مستند-گفتگوی «شاهد عینی»* رفتیم دفتر ایشان؛ باوجود کسالتشان، دقیق به سوالاتم پاسخ داد. درباره ی موتلفه، شهید بهشتی، حزب جمهوری، دولت میرحسین و استعفایش از آن دولت، نقش بهزاد نبوی در دهه شصت، مقایسه ی تحریم اقتصادی ایران در دهه ی شصت و اکنون، احمدی نژاد و … . ظاهرا این گفتگوی منتشر نشده آخرین مصاحبه ی ایشان است. مصاحبه تخلیص شده و در قالب دو برنامه ی 30 دقیقه ای آماده ی پخش است که ان شاء الله از تلویزیون خواهید دید.
بخشی از گفتگو را اینجا ببینید:
چند بار از یکی از نزدیکانش شنیده بودم که امسال را آخرین سال عمرش می داند اما باور نمی کردم تا این که برای مستند-گفتگوی شاهد عینی به سراغش رفتیم. حال خوشی داشت و حرف های عجیبی می زد. وحید یامین پور از او پرسید که ما الان نمی‌دانیم که بالاخره آقای عسگراولادی یک چهره سیاسی هستند یا یک چهره اقتصادی؟پاسخش تکان دهنده بود: «من یک چهره ولایی ام. در همه چیز تابع ولی زمان بوده‌ام و هستم و هر جا که از من استفاده کنند، من همان جا هستم.»
http://www.rajanews.com/detail.asp?id=173031
*مستند-گفتگوی شاهد عینی به سفارش موسسه فرهنگی هنری اوج تهیه شده و در آینده نزدیک در قالب تصویر و کتاب منتشر خواهد شد.

حرمت شکنی شبکه من و تو به محرم هم کشیده شد. یکی از هوشمندی های شبکه ی من و تو این بود که برای حفظ مخاطبان اصلیش از حرمت شکنی های خیلی برخورنده ی علنی پرهیز میکرد. ولی الان مدتی است که در حجم عظیمی در حال تبلیغ مراسم زن شایسته جهان miss universe است. مراسمی مستهجن که یکی از سیاست های اصلی نطام پسااستعماری غرب است. من و تو بناست این مراسم را بطور زنده پوشش دهد. دقیقا در ایام محرم و اندکی پیش از عاشورای حسینی. الشیطان یعدکم الفقر و یامرکم بالفحشاء 
پ ن: جهت دفع شبهه مقدر عرض کنم که بنده در منزل ماهواره ندارم. ولی به خاطر حرفه و مطالعاتم بطور دایم برخی شبکه هارا از طرقی رصد می کنم.

«وندی شرمن» به ایرانی ها توهین کرد، ما تابلوهای «مرگ بر امریکا» را جمع کردیم!!!
متاسفانه باخبر شدیم تابلوهای "صداقت امریکایی" را پایین کشیده و از سطح شهر جمع آوری کرده اند! این درحالیست که هنوز هیچ مقام امریکایی به خاطر توهین چند روز پیش معاون وزیر خارجه امریکا، از ایرانی ها عذرخواهی نکرده است!
معلوم نیست این اقدام منفعلانه شهرداری تهران در اثر فشار دولت بوده یا نه ولی آنچه مهم است اینکه هدف این طرحها بازنمایی واقعیت سیاست ورزی امریکایی بوده. اقدامی که اتفاقاً دست دولت را در مواجهه با غرب و امریکا بالاتر می برد. دیپلماسی عمومی یعنی همین. یعنی اینکه حتی جناب ظریف می تواند در حضور آتی خود در رسانه های آمریکایی با اشاره به امثال این تابلوها به آنها بفهماند که عموم مردم ایران چه نگاهی به امریکا دارند.
اگر دولت نگاهی فرهنگی - و نه امنیتی - به این اتفاق داشت می دانست که برآیند شفاف سازی نسبت به رفتار آمریکایی ها برای آینده ی مذاکرات هسته ای چقدر مفید است.
پایین کشیدن و جمع آوری این تابلوها اتفاق ناخوشایندی برای فرهنگ و هنر انقلاب است؛ امیدوارم طی این سالها تیغ سانسور کمتر از نیام دولت تدبیر و امید بیرون بیاید. یا دست کم در کنار ترویج رسمی قلیان و خوانندگی زنان توسط مسوولان بلند پایه دولتی و زیر سوال بردن ولایت امیرالمومنین توسط روزنامه های حامی دولت، دغدغه های انقلابی هم حق حیات داشته باشند.


پ ن: برخی مناطق شهرداری تهران خوشبختانه فعلا به این کار اقدام نکرده اند. لذا ممکن است هنوز برخی ازتابلوها بچشم بخورند.
پ ن 2: فکر میکردم وطن پرستی ایجاب کنه حتی آنها که ربطی به انقلاب ندارند به خاطر توهین وندی شرمن به ایرانی ها دست کم کمی از دست امریکا ناراحت باشند...