رازی است در روز 9 دی. چه روزی بود. چه باصفا. چه انقلابی. چه خوب. چه قشنگ. خیابان انقلاب پر بود از فرزندان انقلاب. خیابان انقلاب پر بود از ستاره و دیدم یکی از این ستاره ها را، باور کنید هنوز یادم هست؛ که وقتی رسید به تقاطع فلسطین، رو کرد به جنوب این خیابان و دست به رسم ادب بر سینه گذاشت و سلامی گفت نائب امام زمان را. خامنه ای را. و دیدم مادر شهیدی که آمده بود با اشک چشم. و دیدم تو را، خود را، همه را که آمده بودیم علی تنها نماند در این روزگار واپسین. نکته ها دوست دارم بگویم:

اولا؛ به سالگرد 9 دی چیزی نمانده. کمتر از 2 ماه. هر یک به وسع خود برای این روز کاری بکنید.

ثانیا؛ حتما مکتوب کنید خاطره خود را از این روز. با ذکر جزئیات. تاریخ را اگر ما ننویسیم و اگر ما تاریخ را تعریف نکنیم، هستند عده ای که تاریخ را تحریف کنند.

ثالثا؛ چند شهر اما یک روز قبل از 9 دی به قیام بلند شد و البته در این روز نیز. از جمله این شهرها تبریز بود. قید کنند دوستانی که ساکن این شهرها هستند این هر 2 حضور را.

رابعا؛ 9دی روز تکرار پررنگ پیروزی های مدام و مداوم انقلاب اسلامی به رهبری حضرت آیه الله العظمی خامنه ای بود، بر مدل قلابی انقلاب اسلامی. من 9 دی را بسی بزرگتر از 22 بهمن می دانم؛ 22 بهمن برای من یادآور یوم الله پدران مان بود و 9 دی تداعی گر قیام خودمان. اگر 22 بهمن، انقلاب به پیروزی رسید، در 9 دی، انقلاب اسلامی، شکست ناپذیری خود را نشان داد.

خامسا؛ نگذارید این روز را دولتی کنند. شان 9 دی بزرگتر از صفحات تقویم است. یک خاطره یک صفحه ای شما از روز 9 دی، برای من برتر از 100 همایش است.9دی باید تا ابد نان اخلاص و آبِ ساندیس بخورد. الان بیش از این مجال ندارم. 9 دی نزدیک است؛ تا دیر نشده، کاری باید کرد. فکر کنید. طرح بدهید. ایده بدهید. نگذارید 9 دی در پیچ و خم صفحات سررسید به دست نااهلان و نامحرمان بیافتد.   

***

و خداوند تبارک تعالی به ما وعده نداده و قول نداده که جور کم کاری ما را بکشد؛ درنگ کنید که اگر9  دی را نمی آفریدیم، چه می شد؟… و تامل کنید که اگر یوم الله9 دی را پاس نداریم، چه می شود؟

هر ساختاری ذاتآ در حال ریزش و رویش مدام است. تلاش برای حفظ هر ساختاری تلاشی بیهوده و جاهلانه است. همواره جور دیگری می توان زیست. هر چقدر ساختارها خود را متصلب و جاودان نشان دهند باز هم می توان سوراخ هایی را یافت که دنیای دیگری و نحوه زیستن دیگری را نمایان می کند. خنده دار اینجاست که برخی ساختارهای سیاسی خود را پایان تاریخ می دانند. اگر پایان تاریخ به این معناست که دیگر به پایان راه رسیده اند و تمام شده اند خوب حرفی نیست. ما نیز موافقیم که آنها به پایان راه رسیده اند و در حال فرسایش و گندیدن اند اگر منظورشان از پایان تاریخ این است که لیبرال دموکراسی تنها غایت بشری است خوب این جز حماقت نیست که سرنوشت مفلوکانه خود را برای تمام آدمیان بخواهیم.

آخر راه و خط پایان تنها برای فرهنگ های محافظه کار و غیر انقلابی معنا دارد. کسی دم از خط پایان می زند که خسته شده باشد و حوصله اندیشه و یافتن راهی جدید و تکاپویی نو را نداشته باشد. به قول رهبر انقلاب آنهایی که دم از تمام شدن انقلاب می زنند انقلاب را قیاس به نفس کرده اند. خودشان تمام شده اند فلذا انقلاب را تمام شده می پندارند. انقلابی بودن در چنین دنیایی دقیقآ امری گریز ناپذیر است. بشر پس از هبوط از عالم والا به عالم دنی دنیا دچار فقدان و گمگشتگی است. مدام باید خود را به در و دیوار بکوبد تا راهی بیابد. چونان پرنده ای که در قفس زندانی است. پرنده ای که به وضعیت اش در قفس تنگ عادت می کند قفس را پایان تاریخ می داند. اما انقلابی بودن به معنای مدام نو شدن است. مدام به فکر رهایی بودن.

((حفظ انفلاب)) ترکیب جالبی است. ((حفظ)) تداعی گر نوعی ثبات طلبی و محافظه کاری است و انقلاب به معنای منقلب شدن و دگرگون شدن. انقلابی کسی است که محافظه کار نباشد. این دو کلمه که در ظاهر متناقض هم به نظر می رسند در ترکیب با هم معنای جدیدی را تولید می کنند. حفظ انقلاب محافظه کاری در محافظه کار نبودن است، محافظت از انقلابی بودن و محافظه کار نبودن. حفظ انقلاب یعنی محافظت از محافظه کار نبودن. محافظه کاری ایستگاهی است که انقلابی بودن در آنجا به پایان می رسد.