به نام خداوند علی اعلی

سلام علیکم

حدیثی مشهور از شیعه و سنی درباره امام علی(ع) از پیامبر اکرم(ص) نقل شده است که علی رغم شایع بودنش حاوی نکات بکر و تازه ای است و آن حدیث مشهور این قول رسول گرامی اسلام(ص) است که درباره امام علی(ع) فرمود:"انا مدینة العلم و علیٌ بابها" من شهر علم هستم و علی(ع) درب آن شهر است.
1. نکته اول آن است که فرمود: من شهر"علمم" و نه فرمود شهر فضایلم و یا شهر اخلاقم یا شهر آداب و ... پیامبر(ص) شهر همه خوبی ها و پاکی ها، اعتقادات درست و آداب نیکوست اما چرا خود را شهر علم می خواند؟ پاسخ واضح است چون علم مقدمه اعتقاد حق و اخلاق فاضله و آداب نیکوست. علم سابق بر هر گرایش است. انسان تا چیزی را نشناسد بدان باور و ایمان نمی یابد. تا چیزی را به تفصیل نشناسد بدان شائق و عاشق نمی شود. تا چیزی را نداند عمل نمی نماید. از این رو علم واسطه همه فضایل در حوزه های عقیده و اخلاق و عمل است. تازه این علم حصولی است در علوم حضوری که این دوگانگی بسیار رقیق و شفاف شده است و علم به ایمان و باور و ... بسیار نزدیک شده اند.

 2. نکته دوم این است که فرمود من "شهر" علمم. در یک دکان و مغازه کالایی خاص یافت می شود. در خوار بار فروشی نمی توان از دارو سراغ گرفت و در دارو خانه نمی توان میوه طلب کرد. اما یک شهر هم دارو خانه دارد هم بقالی و هم نجاری و ... یک کل است. وقتی می فرماید من شهر علمم یعنی هر چه از کالای علم که بخواهید نزد من است هم علم به آسمان و افلاکیان و اسماء حسنای الهی هم علم به خاک و طبیعیات و ریاضیات و نجوم و ...

امام باقر (ع) فرمود: "شرقا و غربا فلا تجدان علما صحیحا الا شیئا خرج من عندنا اهل البیت" شرق و غرب را بپوئید که جز آنچه ما آموخته باشیم علمی درستی نیابید. (اصول کافی، ج1، ص399).

این خود باوری ارجمند است که اولیاء الهی را عالم به همه علوم بدانیم گرچه علم در ذات خویش برخی بر برخی شرف دارند و از این رو انبیاء بر کرسی آن علوم بیشتر تکیه زده اند والا علوم حسی و طبیعی هم خاستگاهش آسمان است و از زبان انبیاء و اولیاء تراویده و به بشر رسیده است.

بنام خداوند مهربان


سلام علیکم
این روزها دعوتنامه ای از سوی خدا برای همه ما ارسال شده.
دعوتنامه‌‌ای برای میهمانی بزرگ رمضان
چقدر به فکر ما بوده که دعوتنامه را زود فرستاده تا به اندازه کافی مهلت برای آماده شدن داشته باشیم
و چقدر حکیم بوده که خودش راه و روش آمادگی برای ضیافت بزرگ را به آموخته
برای اینکه شرایط میهمانی را کسب کنیم و در این ضیافت بزرگ با نگاه‌های نا مأنوس میهمانهای دیگر روبرو نشویم به ما می آموزد که چطور و با چه تیپی وارد مجلس شویم
می‌گوید در ماه رجب با استغفار خودت را شستشو ده، خودت را از رنگ و بوی دشمنان ما پاک کن
و در ماه شعبان با صلوات خودت را معطر کن تا رنگ و بوی دوستان ما را بگیری و بعد از آن وارد ضیافت شو . پس دو ماه باید به شستشسو و نظافت و معطر کردن خانه دل بپردازم تا در ضیافت رنگ و بوی خدا بدهم و مرا از میهمانان ویژه به حساب آورند.
اما چه مهربان است این خدا که تاب صبر در این دو ماه را ندارد
این شبها ملکی به نام ملک داعی به راه افتاده و ندا می‌دهد که خدا فراخوان زده تا در این شبها خود را پاک کنید، ملک داعی از سوی خدا می‌گوید: «ماه ماه من،‌ بنده بنده من، رحمت رحمت من است»
پس باید بسوی او شتافت که جز از دست او از دست کسی کار برنیاید.
ای یک دله و صد دله دل یک دله کن                   مهر دگران را ز دل خود یله کن
اما مهربانی‌اش اینجا ثابت می‌شود که می‌فرماید: « أنا جَلیسُ مَن ذَکَرَنی» « من همنشین کسی هستم که در این شبها مرا یاد کند» می‌فرماید تو مرا یاد کن من خودم به همنشینی‌ات می‌آیم، آیا نه این است که نماز و قرآن و ذکر گفتن یاد خدا محسوب می‌شود و همه ما نیز بلدیم؟
آیا از کودکی نشنیده‌ایم که بزرگان می گفتند « کمال همنشین در من اثر کرد»؟ پس چه مهربان است که صبر نمی‌کند ما دو ماه به شستشو بپردازیم تا بتوانیم رنگ وبویش را بگیریم بلکه می‌گوید همین که یاد من کنی همنشینت می‌شوم تا رنگ و بویم بگیری
نکند ماه رجب تمام شود و رنگ و بوی خدا نگیریم!
نکند ماه رجب تمام شود و برای افسوس یک ذکر بماند!
نکند یاد همه چیز باشیم به غیر از آن مهربانی که ما را خلق کرده وهرلحظه به یاد ماست!

برخیز که عاشقان به شب راز کنند
گِرد در و بام دوست پرواز کنند
هرجا که بود دری به شب در بندند
الا در دوست را که شب باز کنند

بنام خدای مهربان

سلام علیکم
می‌دانم که زنده هستید و صدای دل مرا می‌شنوید،‌چرا که آموزه‌ دینی ما این است که شهدا زنده هستند.
سلام مرا در کنار سید و سالار شهیدان پذیرا باشید
درست است که مهمان ابی عبدالله شده‌اید ولی انصاف نیست که توجه خودتان را از جاماندگان دریغ کنید و می‌دانم که رهپویان وصال خوش انصاف هستند
تعریفتان را بسیار شنیده بودم. همیشه دوست داشتم شهر زیبایتان را ببینم، اما از وقتی توصیف رهپویان وصال شیراز را شنیدم بیشتر شیفته شدم اما چه کنم که دیدار عاشقان ابی عبدالله هم توفیق می‌خواهد.
ندیده بودمتان و شما را به ظاهر نمی‌شناختم اما در دلم حسی نسبت به شما داشتم و دارم که گویا از قبل تولد در کنار یکدیگر بوده‌ایم.
شبی بس اندوهناک و حزن آلود را سپری کردم، آن شبی که خبر آمد رهپویان وصال به وصال رسیده‌اند، شاهد بودید به هر وسیله که شد جویای احوالتان بودم و یک لحظه هم آرام و قرار نداشتم.
نمی‌دانستم چرا!
نمی‌دانستم چرا باید با شنیدن خبر شهادت افرادی که تا به حال ندیدمشان مانند دانه‌های اسپند بالا و پایین بپرم!
یادم آمد حدیثی که پدر بزرگوارم حضرت آیت الله مجتهدی تهرانی (خدا رحمتشان کند) نقل می‌کردند که اگر برای یک شیعه در این سر دنیا اتفاقی بیفتد دل یک شیعه در آن سر دنیا محزون می‌شود. و خوشحال شدم که اگر لیاقت شهادت نداشتم لیاقت شیعه بودن و از ناراحتی شیعیان ناراحت شدن نصیبم شده. الحمدلله
متحیر بودم! تا به حال چنین حسی نداشتم! برادرانم شهید شوند و من در خانه باشم ؟!!
کاش بال داشتم و تا شیراز می‌آمدم
دیدید روز بعد چه بلایی سرم آمد؟
با دیدن فیلم چند ثانیه‌ای لحظه انفجار دگرگون شدم و دیگر تاب ادامه کار را نداشتم.
گویا آنجا بوده‌ام، احساس می‌کردم تصاویر برایم تکراری است، نوایتان در گوشم پیچیده بود و می‌گفتم: خدایا من که شب گذشته در تهران بودم نه شیراز! پس چرا احساس می‌کنم آنجا حضور داشتم؟
و اکنون با دیدن فیلم تکمیلی انفجار و با خواندن پیام تسلیت حضرات آیت الله حائری و آیت الله دستغیب دیگر ز خود بیخود شدم و راهی جلوی پلی خویش ندیدم مگر اینکه برایتان نامه‌ای بنویسم.
برای شما می‌نویسم که از رهپویی درآمده اید و به وصال رسیده‌اید:
خوشا به سعادتتان
شهد شیرین شهادت گوارای وجودتان
آذین بندی بهشت مبارکتان
ما را از دعای خیرتان فراموش نکنید
و سلام این سرباز عاصی روسیاه را به امام زمانش برسانید

بنام خداوند مهربان

سلام علیکم
سالروز ولادت عالم بزرگ و محدث عالیقدر حضرت عبدالعظیم حسنی(رضوان خدا بر ایشان) را تبریک عرض می‌کنم.
حضرت عبدالعظیم(رضوان خدا بر ایشان) الگویی بزرگ و نعمتی ارزنده برای ما هستند اما متاسفانه برخی به دلیل کم اطلاعی ایشان را با سایر امامزاده‌ها یکی می‌دانند.
قصد ندارم زندگینامه حضرت عبدالعظیم حسنی(رضوان خدا بر ایشان) را براتون بنویسم بلکه برای آشنایی با ایشون می‌تونید از اینجا استفاده کنید.
همونطور که می‌دونید حضرت عبدالعظیم حسنی(رضوان خدا بر ایشان) کسی هستند که امام هادی (درود و رحمت خدا بر ایشان) در رابطه با وی فرموده‌اند که « تو بحق دوست ما هستی» و همینطور فرموده‌اند که« کسیکه عبدالعظیم(رضوان خدا بر ایشان) را در ملک ری زیارت کند ثواب زیارت سیداالشهدا(درود و رحمت خدا بر ایشان)در کربلا نصیب او می‌شود»
نکته مهمی است، ثواب زیارت یک عالم که از سادات هست و چهار پشت او به امام میرسه با ثواب زیارت امام بزرگواری که در دامان پیامبر اسلام پرورش یافته و چندین قربانی در راه خدا داده وآنچنان جهادی نموده و به آن وضع به شهادت رسیده یکی است.
جای تأمل داره
خیلی از ماها هم از جهادگران سالهای گذشته خودمون که در دوران هشت سال دفاع مقدس به شهادت رسیدن یاد می‌کنیم و آرزو می‌کنیم جای اونها باشیم
خیلی از ماها تو در و دیوار منزل و محل کار و ماشین عکس شهدا رو می‌زنیم و بهشون ابراز علاقه و ارادت می‌کنیم
اما آیا کاری کردیم که زیارت قبر ما با زیارت قبر همت و چمران و ... مساوی باشه؟ یا فقط قراره زبانی ابراز علاقه کنیم و همیشه عکسهاشون رو به یدک بکشیم؟
به نظرم رسید سه تا نکته مهم تو زندگی حضرت عبدالعظیم حسنی(رضوان خدا بر ایشان) هست که اگر ما هم رعایت کنیم به این نقطه نزدیک تر میشیم و نه تنها خدا و پیامبران و ائمه و ملائکه، بلکه شهدایی که نسبت به اونا ابراز علاقه می‌کنیم از ما راضی و خشنود می‌شن.
خیلی کوتاه عرض کنم خدمتتون سه ویژگی بارز حضرت عبدالعظیم(رضوان خدا بر ایشان) که باید روی آنها تأمل کنیم اینها هستن:
ادامه مطلب...