اول : آدم هایی که هیچ نظری از خود ندارند : ابله ها

دوم : آدم هایی که خیلی صادقانه و از روی اعتقاد قلبی به ولی فقیه تفکر را تعطیل می کنند و مدام منتظرند ببینند تا رهبری چه می گوید تا به همان گفته اعتقاد داشته باشند : متحجرها

سوم : آدم هایی که نظری از خودشان دارند ولی به دلیل بادمجان دور قاب چین بودن وانمود می کنند نظرشان مطابق و هماهنگ با ولی فقیه است : چاپلوس ها

چهارم : آدم هایی که نظرشان در برخی موارد با ولی فقیه همخوانی دارد و در برخی موارد همخوانی ندارد ولی به دلیل اعتقاد به جمهوری اسلامی و التزام عملی در مواردی که با رهبری مخالف هستند نیز برخلاف نظر رهبر عمل نمی کنند ولی مخالفت شان را برملا نیز نمی کنند : حزبل محافظه کار

پنجم : آدم هایی که در اغلب موارد با نظر ولی فقیه مخالف اند و جمهوری اسلامی را نیز قبول ندارند ولی نه از حیث نظری مخالفتی می کنند و نه از حیث عملی اقدامی می کنند : قرتی های ترسو

ششم : آدم هایی که کلآ با جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی و ولایت فقیه مخالف اند و هیچ التزام عملی هم بدان ندارند و هر اقدامی بتوانند بر علیه آن می کنند و حتی با بیگانه بر علیه نظام متحد می شوند : اصلاح طلب های خائن

هفتم : آدم هایی که انقلاب و نظام و ولایت فقیه را قبول دارند ولی در برخی موارد با نظرات و تصمیمات رهبری مخالف اند و مخالفت خود را اعلام می کنند اما التزام عملی کامل به امر رهبری دارند : آدم انقلابی عدالتخواه مثل دانشطلب که باید شش ماه برود زندان

اگر غیر از این هفت مورد نسبت دیگری هم می توان با ولایت فقیه داشت بیان فرمائید.

شیفتگان افراطی اینترنت و فضای مجازی معتقدند که نوید بلند مدت این دستاوردهای تکنولوژیک آن است که به زودی هر کدام از ما می توانیم از محدویت هایی که بدن مان بر ما تحمیل کرده فراتر رویم. فراتر رفتن در اینجا اتفاقی غیر از گسترش دادن کالبد است. تا به حال تکنولوژی را بسط و امتداد اعضای فیزیکی انسان قلمداد می کردیم. مثلاً تصور می کردیم که بیل و بیل مکانیکی همان دست و پنجه و بازویی است که قدرتمندتر شده است. استفاده از ابزار اگر در قدیم برای رفع حوائج بود و در دوره مدرن برای تسلط و تسخیر بیش از حد بر طبیعت، احتمالاً در دوره پست مدرن چیزی خواهد بود برای فراروی از طبیعت. اگر تکنولوژی تا به حال می خواست قدرت فیزیکی و جسمانی بشر را گسترش دهد حال به دنبال فارغ کردن انسان از این کالبد محدود کننده و مزاحم! است و این وظیفه بر عهده تکنولوژی های ارتباطی و رسانه ای است.

زندگی مجازی، علاوه بر اینکه ما را از قیودات تن می رهاند، این امکان را نیز ایجاد می کند که دو بار (و شاید چندین بار) در این جهان زیست کنیم و این شاید راز جذابیت فضای سایبر است. اینترنت، همچنین می تواند دسترسی عامه به منابع و در نتیجه امید به دموکراسی را بهبود بخشد اما همه این جذابیت ها می تواند نقاط ضعف آن نیز محسوب شود. عامیانه شدن اطلاعاتی که تا پیش از این در انحصار عده ای خاص بود تبعاتی دارد که از جمله هم سطحی و بی ارزشی و بی تعهدی است. همه گان در محیط مجازی به تبادل آراء مشغول اند بدون اینکه مسئولیتی قبول کنند. این شکل از ساحت عمومی دچار نوعی توهم دموکراتیک و در واقع تشویق به بی عملی و بی تعهدی است. بی تعهدی مجازی از این جهت خطرناک است که توهمی از عمل گرایی را نیز با خود به همراه دارد. اینترنت مانند توصیفی که کیرکگارد از مطبوعات دارد با همسطح کردن همه چیز و غیر حضوری کردن همه چیز باعث بی تعهدی و بی تفاوتی می شود. دیگر چیزی آن قدر اهمیت ندارد که برایش جان داده شود و این دقیقاً همان تعریف نیهیلیسم است. به گفته کیرکگارد مطبوعات دشمنان اصلی تعهد بی قید و شرط اند. اینترنت نیز از حیث همسطح کردن مانند مطبوعات عمل می کند. قانع کردن کنشگر مجازی به اینکه در واقع او دارد هیچ کاری انجام نمی دهد دشوار است. شاید جدی ترین اتفاقی که در این محیط ها می افتد دست به دست شدن بیانیه ها و کمپین هاست تا پایش امضایی دیجیتال انداخته شود. شاید بارها شنیده باشید که نیروهای اپوزیسیون، که غالباً در محیط های ماهواره ای و اینترنتی فعال اند از بی عملی یکدیگر گلایه کرده باشند.

ادامه مطلب...