ادای دین "کیستی ما" به یوم الله 9 دی

ما ولی خدا را ذبح نمی کنیم!

1. شاید تکراری ترین جمله ای را که درباره شکوه حج شنیده باشی نسبتی باشد که میان انبوه جمعیت یک شکل و شتابان جمع با روز محشر برقرار می کنند. درست می گویند؛ به ویژه برای افرادی که برای نخستین بار پریشانی و دلهره بیابان های رازآلود «مزدلفه» و «عرفات» مسحورشان می کند، این شکوه بیشتر به چشم می آمد. ظهر روز دهم ذی حجه وقتی که در منا آرام می گیری و دلهره هایت زایل می شود، حقیقتی دیگر برایت آشکار می شود. این بار از ظاهر شکوهمند ضجه ها عبور می کنی و به باطن حیران حج راه می یابی. کم کم در هجوم سوال های بی پاسخ محاصره می شوی. چرا این انبوه سفیدپوش، دلِ سیاه هیچ شیطانی را نمی ترساند؟ چرا هلهله های کرکننده؟ وسوسه های جاهلیت مدرن را فراری نمی دهد؟ چرا همچنان شیطان از در و دیوار حرم امن الهی بالا می رود و به اندرونی حرم سرک می کشد؟ چرا گردن استکبار زیر قدم های فشرده طواف کنندگان خرد نمی شود؟ استغفار می کنی و بلندبلند می گویی: الاسلام یعلوا و لایعلی علیه. ولی این جمله امیدبخش در لابلای این انبوه ناامیدکننده و فریادهای بی خاصیت و کسل کننده آرامت نمی کند.

2- ظهر روز دهم، پس از آنکه در وادی شعور، شام حیرت را سپری می کنی و به سرزمین آرزوها می رسی، هنگامه قربانی کردن ات فرا می رسد. در ماجرای ذبح اسماعیل به دست ابراهیم، همگان خیره خیره به دستان مطمئن ابراهیم می نگرند و استواری ایمان او را می ستایند و شیطان چه هنرمندانه اراده اسماعیل را می پوشاند. برای اهل ولایت «قربانی شدن» امتحانی بس عظیم تر است از «قربانی کردن». ابراهیم به مقام امامت و ولایت رسیده است و این صدای اهل ولایت است که: «یا ابت افعل ما تؤمر ستجدنی ان شاءالله من الصابرین» ظهر روز دهم حاجیان پریشان تر از پیش سنگریزه هایشان را بر دیوار جهالت خود می کوبند و برای هیچ کدامشان فهم روشنی از «قربانی شدن» اسماعیل، گشایش دهنده راه اعتلای اسلام نمی شود.

3- ظهر روز دهم – این بار در محرم الحرام – هنگامه ایست که انبوه جماعت مسلمان هلهله کنان  سنگهایشان را به امام می کوبند، آنانکه «قربانی شدن» در برابر امر ولی خدا را نیاموخته باشند، در بزنگاه عاشورا، ولی خدا را قربانی می کنند. پریشان می شوی اگر تصور کنی که میانه سپاه عمر سعد هستند کسانی که با سرهای تراشیده برای رجم امام آمده اند. از ظهر روز دهم ذیحجه تا ظهر روز دهم محرم، سی روز فاصله بیشتر نیست و چه بسا کسانی که سراسیمه آمده اند تا با قربانی کردن ولی خدا، از احرام خارج شوند. تاریخ میان «قربانی شدن» برای ولی خدا تا «قربانی کردن» ولی خدا در دوران است.

4. چاره ای نیست جز اینکه مسیر ظهور ودیعه الهی، از صحرای ابتلای مدعیان عبور خواهد کرد. زمانی امام حق ظهور خواهد کرد که حداقلی از مدعیان ولایت، «قربانی شدن» را آموخته باشند؛ چه اینکه این بار حضرت حق، امام را فدای جهالت بشر نخواهد کرد. صحرای ابتلای آخرالزمانی مدعیان، آنچنان که به ما آموخته اند معرکه ای عظیم است. معرکه ای که آغاز آن عاشورای سال 61 هجری است و پایان آن غربال سخت مدعیان. گریزی از هنگامه سخت ابتلا و فتنه نیست. امروز ولایت امر نازداری است که فقط «اهل البصر و الصبر» تاب تحمل آنرا دارند و عاشورای هر سال نهیبی است بر مدعیان تا تازیانه های بلا جماعت کسل و کم خاصیت مسلمین را بنوازد و از میانه آنها سر اسماعیل را برای رفتن بر فراز نیزه ها انتخاب کند.

کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا؛ عاشورای 88 فتنه ای بود تا سیرت سیاه جماعت جهول روی دایره افتد و هلهله مستانه شان در تهلیل ابابیل های سیاه پوش حسینی خرد شود. چه جای گلایه که پیامبر خاتم فرموده بودند: «از فتنه های آخرالزمان گلایه نکنید که نابودکننده منافقین است.» در ایران، هر عاشورا امر عظیمی رخ می دهد و این امر مرحله به مرحله آنچنان عظیم تر خواهد شد تا فرجام ملکوتی زمین رقم بخورد و اسماعیل های ایرانی، پرچم های سیاه نصرت را به دست امام حق برسانند که هیچ قومی چون ایرانیان «قربانی شدن» در رکاب امام حق را بدرستی نیاموخته اند: فسوف یأتی الله بقوم یحبّهم و یحبّونه... 

----------------------

بعد از تحریر:

استقبال از نشریه «? دی» فوق تصور ما بود. با اینکه چاپ دوم نشریه با تیراژی دوبرابر چاپ اول منتشر شد ولی هنوز هم خیلی جاها متقاضی هستند. مطالب در سایت هم در دسترس شماست. بطور مشخص مدیریت صفحات هنر و رسانه به بنده محول شده. لذا در این خصوص و البته در هر زمینه ی دیگری منتظر دریافت مطالب شما هستیم. شماره دوم «?دی» ان شاءالله ?? دی منتشر می شود...

برای مان دعا کنید اساسی

---------------------

دو توضیح:

اول: بابا اشتباه شده... عذر میخوام... اشتباها ?? دی را نوشتم ?? تیر!

مطالب شماره بعد آماده است. ان شاءالله شنبه آینده یعنی ?? دی منتشر میشه.

دوم: من که از دیدن برنامه دیروز امروز فردا چهارشنبه و پنجشنبه لذت بردم. مثل همیشه پناهیان عالی بود. راستش کمی حسودیم شد که من روبروش نبودم. ولی فعلا منتظر برگشتن من به تلویزیون نباشید. لطفا با حرفاتون هم تودل محمد حسین رو خالی نکنید. رنجبران با اصرار من پذیرفت که برنامه رو اجرا کنه. چیکار دارید مجری کیه؟ از محتوا لذت ببرید.

این عکس ها رو هم ببینید صفا کنید... یادش بخیر

با دکتر قنبری در نخلستان نخاوله- مسجد شیعیان

تواضع آقای قنبری درس بزرگی بود برای من!

با شیخ علی ثمری- مسجد الحرام

آقای ثمری هر شب می آمد جلوی رکن یمانی تا سحر خیره می شد به خانه ی خدا. می گفت رکن یمان و کربلای حضرت اباعبدالله در یک محورند...

این هم صبح روز عید قربان- منا-

 نصف جماعت کاروان ما منتظر بودند من سرم را بتراشم...

این محمدرضا امیر احمدی مجری خوش زبان شبکه یک و شبکه جام جم است.

به لطف خدا شماره نخست «? دی» منتشر شد. استقبال فوق تصور بود. همین امروز تصمیم گرفتیم که اگر وضع بر همین منوال باشد چاپ دوم را منتشر کنیم. در برخی از شهرها هنوز توزیع نشده است. کمی صبر کنید. آدرس سایت هم 9day.ir است. ان شاءالله به مرور کامل می شود. الان روی عنوان مصاحبه با آیت الله مصباح کلیک کنید، متن مصاحبه در اختیار شما خواهد بود. «? دی» مال پا برهنه هاست. کمک کنید تا بخاطر بی پولی تعطیل نشود؛ ایده، موضوع، یادداشت، انتقاد و...

این هم یادداشت من است در صفحه ی رسانه و هنر:

 رئیس صدا و سیما بودن مصیبت بزرگی است!

رئیس صدا و سیما بودن مصیبت بزرگی است؛ شاید هیچ پست و سمتی در کشور به اندازه ی این سمت مورد توجه و به همین اقتضاء مورد نقد و طعن نباشد. تلویزیون را همه می بینند و همه نظر می دهند. منصف باشیم اذعان می کنیم که جلب نظر همه، اتفاق محالی است. آنهم در ایران که رسانه ی ملی نه یک ابزار سرگرم کننده که مهمترین رکن تبلیغی جمهوری اسلامی به حساب می آید. مدیران صدا و سیما چالش بزرگی در جذب، اقناع و جلب رضایت مخاطب دارند. بسیاری از آنها نمی دانند که چگونه سلیقه ی دم دستی و زرد پسند مخاطب عام را با توقع سطح بالای نخبگان و از طرفی با مطالبه ی آرمان گرایانه ی متدینین بیامیزند و اثری در مورد پسند همه ارائه دهند. فراموش نمی کنم که روزی با یکی از مدیران میانی سیما وارد چالش شدم که زمان پخش مناسبی برای برنامه «دیروز امروز فردا» دست و پا کنم، مدیر مورد بحث با اطمینان می گفت که اگر برنامه شما بجای فوتبال پخش شود، حتماً عموم مردم گلایه خواهند کرد ومن البته با همین استدلال خواستار حذف فوتبال و پخش برنامه بودم.(البته حدس می زنید که این جملات ویراستاری شده است!)

 به هر تقدیر واقعیت درونی سازمان صدا و سیما با تصویری که بیرون از دیوارهای بلند جام جم منتشر شده است، فاصله ی بسیار دارد. آنها که امکان و استعداد واقعی صدا و سیما را می شناسند می دانند که توسعه ی یکباره ی شبکه های تلویزیونی در دوره ی آقای لاریجانی، آنتن ارزان و پول های کلانی را برای بسیاری از برنامه سازان به ارمغان آورد و رقابت تلویزیون جمهوری اسلامی با انبوهی از شبکه های ماهواره ای برای پرکردن اوقات فراغت مخاطبان اتفاقات بسیاری را موجب شد. یادمان نرفته که در اوایل دهه ی هفتاد در طول هفته شاهد یک سریال آن هم غالبا خارجی بودیم. اما شبکه های متعدد سیما در سال های اخیر سریال ها و تله فیلم های متعدد ساخت داخل را به نمایش می گذارد. آثاری که بسیاری شان آشکارا با عجله، شتاب و نظارت پایین تهیه و تولید شده اند. اما چاره چیست؟!

 نهادهایی که متولی تربیت نیروی متخصص برای رسانه ی ملی بوده اند هم پای تحولات پرشتاب در این عرصه عمل نکرده اند. برخی تصور می کنند که مدیران صدا و سیما با حجم بالایی از فیلم نامه ها و طرح های با کیفیت مواجه اند و در انتخاب بهترین آنها درمانده اند! واقعیت خلاف این است. شاید تعداد فیلم نامه نویس های مورد اعتماد در تلویزیون از تعداد انگشتان دو دست بیشتر نشود، به شرح ایضا کارگردان های حرفه ای و... . متهم کردن صدا و سیما به کم کاری در حوزه ی تولید آثار فاخر دینی و فرهنگی کمی شبیه این است که وزارت ارشاد را به کم کاری در تولید رمان های مطلوب متهم کنیم. پاسخ روشن است؛ نویسنده ای باید بنویسد تا وزرات ارشاد اثر او را منتشر کند. این استدلال البته همیشه مشکل گشا نیست.

آیا صدا وسیما به ظرفیت موجود توجه داشته است یا دایره ی محدودی از برناسازان به راهروهای ساختمان شیشه ای و برج های مجاور راه می یابند؟ آیا ظرفیت بالفعل صدا و سیما متناسب با اهداف و آرمان های انقلاب اسلامی ساماندهی و سازماندهی شده یا در گیر و دار ملاحظه کاری ها و سست عنصری ها به وضعیتی کم خاصیت بدل شده است؟ آیا نیروهای متعهد و متخصص موجود(که چندان هم به وفور یافت نمی شوند) مورد حمایت مدیران و سیاست گذاران قرار می گیرند یا عرصه برآنها تنگ می شوند و به نفع چهره های زرد، به ظاهر جنجالی و نه چندان ارزشمند به لحاظ شخصیتی کنار گذاشته می شوند؟

 انصاف حکم می کند که بالندگی صدا و سیما را در برخی حوزه ها بستاییم و برای سلامتی و طول عمر آثار ارزشمندی که کم و بیش به چشم می خورند، صلوات بفرستیم. کما اینکه جریان حزب الله و مردم متدین و قدر شناس ما هیچگاه چشم سفیدی نکرده اند و قدردان بوده اند. اما وظیفه ی جبهه ی فرهنگی انقلاب چیست؟ یقیناً صدا و سیما به عنوان مهمترین ارگان تبلیغاتی و اطلاع رسانی کشور رسالت بسیار مهم و نقش بی بدیلی را ایفا می کند. همین اهمیت و حساسیت است که توجه و حساسیت دغدغه مندان را بر می انگیزد و بر حجم انتقادها می افزاید. اتفاقاً انتقاد از صدا و سیما موثرترین خدمتی است که از دست ما بر می آید.

تجربه نشان داده است که رها کردن رسانه ی ملّی، حساسیت ها درون سازمانی را کاهش می دهد و نوعی بی توجهی به آرمان ها و اهداف اسلامی انقلابی را موجب می شود. اتفاقی که اثر آنرا کم و بیش در برخی مقاطع بر روی خروجی های صدا و سیما شاهد بوده ایم. مدیران و دست اندر کاران رسانه ی ملی باید بدانند که مجموعه ی تحت مدیریت آنها بطور دائم مورد رصد و نظارت عمومی است.

 فتنه ی 88 حقایق بسیاری را آشکار کرد. برخی چهره های فرهنگی کم کاری و سست کاری تلویزیون در سال های اخیر را یکی از دلایل اصلی توسعه ی شبهات انتخاباتی دانسته اند. حرف اصلی این است که اگر تلویزیون بدرستی سیمای ایران اسلامی را نشان می داد هیچگاه عده ای تصور نمی کردند که کل ایران مانند آنها فکر می کند و از اقلیت بودن شان دچار شگفتی نمی شدند. این بیان، سهمی از حقیقت را داراست. حاشیه نشینان، روستائیان و طبقه ی سنتی و انقلابی در فیلم ها و سریال های وطنی سهم اندکی داشته اند و غالبا دیده نشده اند. فهم چرایی این اتفاق برای کسانیکه طبقه ی اجتماعی و خصلت های برنامه سازان، فیلم سازان و حتی برخی از مدیران میانی سازمان صدا و سیما را می شناسند، چندان دشوار نیست.

وقتی چاره ای از راه بردن رسانه ی ملّی با بدنه ی فعلی نباشد، چاره ی کار را باید در نقد و نظارت مداوم و سختگیری بر آثار و خروجی های سازمان جستجو کرد. این رویه ایست که هفته نامه ی «9 دی» علیرغم اعتقاد به صداقت و دغدغه مندی مدیران و مسوولان ارشد این سازمان برای کمک به آنها در پیش خواهد گرفت.