جبهه وبلاگی غدیر بیانیه  اطاعت از ولی امر را چنین  صادر کرد

(بسم الله الرحمن  الرحیم)

إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلَائِکَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَ لَا تَحْزَنُوا و َأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِی کُنتُمْ تُوعَدُونَ
سوره فصلت ، آیه 30
بر آنان که گفتند : پروردگار ما الله است و پایداری ورزیدند، فرشتگان فرود می‏آیند که مترسید و غمگین مباشید،
شما را به بهشتی که وعده داده بودند بشارت است.

با نام و یاد خاطره جان فشانی های امام و شهدا و همه دلسوزان این انقلاب که اکنون بین ما نیستند.

در آستانه سی و چهارمین سالگرد انقلاب اسلامی خود قرار گرفته ایم و در طی این مسیر پر نشیب و فراز چه سختیها  و چه تهدیاتی را پشت سر گذاشته ایم  و این هم خودباعث رشد و بالندگی انقلابمان  گردید و ریسمان وحدت و انسجام ملت محکم تر و پر عظمت تر شد.. اکنون که مسایل اقتصادی و معیشتی مردم بنا به خواسته و تهدید و تحریم دشمنان بر دوش مسئولین نظام سنگینی میکند. نباید باعث آن باشد که هر یک گناه این فشار دشمن را بر گردن دیگری سنگینی دهد و با هم بر سر اشتباهاتی که شاید پیش آمده باشد برخورد نا صحیح پیش آ ید.همچنین نزدیک بودن انتخابات و احتمال تفرقه و فتنه های جدید دشمنان و شرایط خاص این ایام میطلبد که وحدت و هماهنگی بین مسئولین بیشتر  و دست از مجادله برداشته شود... چنانچه رهبر معظم چندی پیش فرمودند:

یاداشتی از یکی از همراهان اربعین

دلم برای خامنه ای تنگ شده، بگذار تا کربلا کولت کنم !

«تا کربلا، حدودا 50 کیلومتر مانده بود. دو روز و نیم راهپیمایی، رمقی برایم باقی نگذاشته بود. کفش مناسبی هم نپوشیده بودم بدبختی! چند جای پایم تاول زده بود. می سوخت! گوشه ای نشستم و کفش و جوراب را درآوردم تا نفسی تازه کند پاهایم. چند دقیقه بعد بلند شدم راه بروم که زانوهایم شروع کرد لرزیدن. نه! دیدم این کاره نیستم. دوباره نشستم، تا بیشتر استراحت کنم. توی این فکر بودم که خانم زینب و بچه های امام حسین، چه کشیدند در این راه… ناگاه مردی جلو آمد و بنا کرد هر 2 پایم را ماساژ دادن! رفت برایم تشک آورد حتی که بهتر ماساژم دهد. رفت برایم شربت آورد. رفت برایم آب قند آورد. گفت: فشارت افتاده! گفتم: اهل عراقی؟ گفت: اهل ایرانی؟ گفتم: آره! گفت: آره!… گفت: اگر نای رفتن نداری، از اینجا تا کربلا کولت کنم! گفتم: چون زائر امام حسینم؟! گفت: من 6 سال در کشور شما اسیر بودم. از اسارتم 6 ماه گذشته بود که رئیس جمهورتان، قائدنا خامنه ای… امام خامنه ای، سیدنا خامنه ای، عشقنا خامنه ای، قلبنا خامنه ای (همه عبارات از مرد عراقی است!) آمد دیدار ما. از من پرسید؛ چیزی نمی خواهی؟! گفتم: حال که ایرانم، زیارت امام رضا را می خواهم! به یک ماه نکشید، ما را بردند مشهد. اگر عراق، «شهید» دارد، ایران، «مشهد» دارد. این «شهد» هیچ کم از آب گوارای فرات ندارد. آن شهدی که من دیدم، آن شهری که من دیدم، آن مشهدی که من دیدم، آن گنبدی که من دیدم، آن صحنی که من دیدم، آن امام رضایی که من دیدم، هیچ کم از کرب و بلا ندارد، هیچ کم از کاظمین ندارد، هیچ کم از سامرا ندارد. عوض آن مشهد، تو رو به خدا بگذار تا کربلا کولت کنم! من، مادری، ایرانی ام. تو رو به خدا بگذار تا کربلا کولت کنم! دلم برای خامنه ای تنگ شده. تو رو به خدا بگذار تا کربلا کولت کنم! شما ایرانی ها عطر مشهد می دهید. تو رو به خدا بگذار تا کربلا کولت کنم! امام حسین، عطر امام رضا را دوست دارد… شما نمی دانید چقدر دوست دارد؛ اجازه بده!»