بنام خداوند بخشنده مهربان

سلام علیکم
سالروز شهادت رئیس مذهب تشیع حضرت امام جعفر صادق(درود ورحمت خدا بر ایشان باد) را خدمت همه شما بزرگواران تسلیت عرض می کنم.
برخی ایام شهادت را فقط به روضه و گریه و سینه زنی می شناسن اما از این غافلن که امامی که روز شهادتش هست چه کسی بود؟!!
دنبال بلوتوث روضه های توگوشی و مداحی های تلویزیون و هیئتهای مداحیِ صرف هستن اما دریغ از یه ذره مطالعه یا گوش دادن منبر یا تفکر در سیره اهل بیت(درود ورحمت خدا بر ایشان باد)
نمی گم گریه و روضه و سینه زنی نباید باشه ، اینها شور کاره و باید باشه.هرمکتبی نیاز به چاشنی ای از محبت و عاطفه داره و این عاطفه است که به مکتب حرارت میده، ما هم برای پیگیری اصول و دروس مکتبمون نیاز به حرارت داریم تا حرکتی رو به رشد داشته باشیم که این حرارت در مکتب ما با چاشنی ذکر مصیبت و روضه ایجاد میشه.
اما متاسفانه بعضیهامون چاشنی رو گرفتیم و اصل رو ول کردیم. متاسفانه همونطور  که قرآن رو به طاقچه گذاشتیم و داره تو خونه ها خاک میخوره، سیره اهل بیت(درود ورحمت خدا بر ایشان باد) رو هم به طاق آسمون کوبیدیم و میگیم در دسترس ما نیست، ما کجا و اهل بیت کجا!
این جمله کاملا اشتباهه، اهل بیت که فرشته یا موجود دیگه ای نبودن که دور از دسترس ما باشن، اهل بیت(درود ورحمت خدا بر ایشان باد) انسان بودن البته انسان کامل، برای اینکه ما الگو بگیریم و در راه کمال از ایشون تبعیت کنیم.
پیامبر اعظم(جانم بفدایش باد) و ائمه اطهار(درود ورحمت خدا بر ایشان باد) هم مثل ما تشنگی و گرسنگی و احتیاج به خواب و غریزه جنسی و عاطفه داشتن، برای همینه که میتونن مقتدای ما باشن وگرنه موجودی که عاطفه نداشته و بچه هاشو دوست نداشته باشه و تکه تکه شدن بچه اش جلوی چشمش مثل بریده شدن درخت باشه به درد اقتدا نمی خوره
اینکه امام صادق(درود ورحمت خدا بر ایشان باد) بخاطر عشق و علاقه به خانواده روی آتش می دَوََن تا زن و بچه را نجات بدهند ما رو به امام نزدیک می کنه.
اینکه امام حسین(درود ورحمت خدا بر ایشان باد) با چشماشون علی اکبر رو بدرقه می کنن و بعد هم اونطور باهاشون وداع می کنن ما رو به امام نزدیک می کنه
پس نباید گفت ما کجا و ائمه کجا
ائمه که از آسمون نیومدن
کاش از این ایام به عنوان یک جرقه و تلنگر استفاده کنیم و برای پیشرفت و بهتر شدن خودمون سعی کنیم با سیره و سنت و گفتار و رفتار اهل بیت(درود ورحمت خدا بر ایشان باد) آشنا بشیم و تو این ایام از امام صادق(درود ورحمت خدا بر ایشان باد) بخواهیم که کمکمون کنن
یا علی
در پناه حق محفوظ باشید

پس از هجرت رسول خدا به مدینه اولین اقدام ایشان بنای مسجد بود و پس از آن بود که تجمعات مسلمانان در این مکان عبادی انجام می شد. مسجد هم محل نماز بود هم محل آموزش هم قضاوت هم بیعت و هر گونه فعالیت سیاسی و اجتماعی و حتی نظامی در مسجد صورت می گرفت. پس رسول خدا نیز حتی خلفای راشدین برای بیعت گرفتن از مردم مسجد را انتخاب کردند امیر المومنین نیز مسجد را پایگاه اجتماعی و سیاسی خود قرار داد و دکه القضای خود را انجا بنا نهاد و در اخر در محراب عبادت ترور و شهید شد.

به لحاظ ماهیت سیاسی اسلام مساجد به تبع این چنین هستند به گونه ای که مسجد الحرام بعنوان مقدسترین مسجد مسلمین هر ساله مرکز بزرگترین اجتماع فرهنگی و سیاسی و عبادی  مسلمانان است.

محمد علی ابطحی در یادداشتی که روزنامه اعتماد ملی نیز آن را منتشر کرد با سوال از اینکه مسجد عبادی یا سیاسی مدعی شده است مساجد ما به این خاطر رونق چندنای ندارد که سیاسی هستند و به همین خاطر معنویت در انها کم است!! وی می نویسد: مساجد در ایران، کم‌جمعیت‌تر از مساجد بسیاری از کشورهای اسلا‌می است. شاید یکی از دلا‌یل آن هم عجین بودن دین و حکومت در اداره مساجد است. تلا‌ش برای رونق معنوی مساجد می‌تواند کمک بزرگی برای آرامش معنوی جامعه باشد.

وی برای اثبات سخن خود از وجود بسیج در مساجد و مرکز رسیدگی به امور مساجد اشاره کرده و به همین خاطر مساجد را حکمتی دانسته که باعث گریز جوانان از مسجد شده است!!  جدای از اینکه چه اندازه این ادعای ابطحی قابل اثبات است که مساجد ما کم رونق تر از کشورهای دیگر هستند این نکته قابل توجه است که چنانچه گذشت مساجد همیشه از صدر مرکز و پایگاه سیاسی و اجتماعی حکومتهای اسلامی بوده است. امام خمینی در این باره  می‏فرمای: «مسجد در اسلام ... همیشه مرکز جنبش و حرکتهای اسلامی بوده... از مسجد، تبلیغات اسلامی شروع می‌شده است، از مسجد حرکت قوای اسلامی برای سرکوبی کفار و وارد کردن آنها در (زیر) بیرق اسلام بوده است.»(صحیفه امام، ج.7، ص.65.) «در صدر اسلام از همین مسجدها جیش‌ها، ارتش‌ها راه می‌افتاده، مرکز تبلیغ احکام سیاسی ـ اسلامی بوده، هر وقت یک گرفتاری را طرح می‌کردند صدا می‌کردند: «الصلوه مع الجماعه» اجتماع می‌کردند، این گرفتاری را طرح می‌کردند، صحبت‌ها را می‌کردند، مسجد مرکز اجتماع سیاسی است. اجتماعات خود را هرچه بیشتر در مساجد و محافل و فضاهای باز عمومی برپا نمایید.»(همان، ج.10، ص.16 و 17.) از این رو این سخن ابطحی نشان از این دارد که در نظر وی معنویت را باید  در جدای اجتماع کسب کرد و مساجد را تبدیل به کلیسا نمود!! به نظر ابطحی مسجد از ابتدای تاسیس آن در اسلا‌م با صبغه معنویت و جایگاه ارتباط با خدا به وجود آمده و برای امکان خلوت کردن خلق و خالق تاسیس شده است در حالی که مساجد اشیعه هم جایگاه اعتکاف است هم اعتراض! مسجدی مسجد است که به قول حضرت امام دردی از جامعه دوا کند به فرمایش حضرت امام : «مساجد باید مجتمع بشود از جوانها، اگر ما بفهمیم که این اجتماعات چه فوائدی دارد و اگر بفهمیم که اجتماعاتی که اسلام برای ما دستور داده و فراهم کرده است، چه مسائل سیاسی را حل می‌کند، چه گرفتاری‌ها را حل می‌کند، این‌طور بی‌حال نبودیم که مساجدمان مرکز بشود برای چند پیرزن و پیرمرد.»(همان، ج. 13، ص.325.) چنانچه در کلام نورانی امام روشن است بر خلاف ادعای ابطحی، مسجدی پر رونق خواهد شد که علاوه بر عبادت فردی به درد اجتماع خود نیز توجه کند و این چنین مسجدی است که دشمنان را به هراس و ترس وا می دارد و  گرنه مسجدی که صبح تا شام تنها در ان ذکر و نماز باشد دشمنان اسلام را خوشحال هم میکند و حتی بدان کمک هم  می‏کنند. بروید توی مسجدتان و هرچه می‌خواهید دعا کنید، هرچه می‌خواهید قرآن بخوانید حکومتها هم به شما کار ندارند اما این اسلام نیست.»(همان، ج.3، ص.227.) چنانچه در ایران اکثر مساجد فعال و پرمخاطب مساجدی هسنتد بیجیان در آنها فعال تر هستند و بسیاری از مساجد وجود دارد که با فعالیتهای مختلف خود اعم از اموزش و فرهنگی و کمک به محرومین و ... یک محله را تحت الشعاع فعایتهای خود قرار می دهند.

البته ناگفته پیداست که سیاست مسجد با مسجد سیاسی که طرفداران هر گروه و جناح، این مکان مقدس را سیاسی و جناحی کرده و امام جماعت، نمازگزاران، سخنرانان و تمام برنامه‌های آن طبق سلیقه آن گروه اجرا می‌شود، فرق، می‌کند. چرا که با تعریفی که اسلام از مسجد عرضه می‌کند، مسجد نمی‌تواند پایگاه سیاسی «یک حزب» باشد، مسجد از یک سو به «خدا» و از سوی دیگر به «مردم» تعلق دارد. از این رو نمی‌تواند زیر سیطرة یک باند سیاسی قرار بگیرد و از آن به صورت مرکز فعالیتهای تشکیلات گروهی استفاده شود.

با این همه در حکومت اسلامی مسجد از ارکان اصلی حکومت است و این دعوی که حکومتی و یا سیاسی نمودن مساجد از رونق آن می کاهد با تعالیم اسلامی هم خوانی ندارد و اگر احتمالا نارسایی در مساجد دیده می شود علت آن را باید  در جایی دیگر جست.

دفعه قبل که مستر مشایی معاون نورچشمی رییس جمهور درباره مردم غاصب و صهیونیست اسراییل سخن راند مننظر بودم فاطمه رجبی و یا آقای جوانفکر قلم تیز کنند و با عبارات مخصوص خود بر این گفته ضد انقلابی و ضد ایرانی بتازند. منتظر بودم رسانه های حامی دولت و مدعی اصولگرایی اصیل و عدالت خواهی که بر کوچکترین موضع گیریهای دختر شیرین عبادی و پسر خاتمی و نوه منتظری و پسر دایی قالی باف واکنش نشان میدهند یک خط اعتراض به این گفته ها داشته باشند. منتظر بودم جناب رییس جمهور سخنان معوانش را نظرات شخصی و نه از جانب دولت اعلام کند. منتظر بودم رییس جمهور که در تغییر و توبیخ و نامه نگاری به روسای قوا و برخی وزیران و ... دست سزیعی دارد در قبال این سخنان هم حرفی بزند. منتظر بودم موسسه نشر آثار امام با بیان نظرات امام دراین باره راه را بر زیاده گویی های خلاف نظر امام بندد. اما هیچ یک نشد و باز این عنصر محبوب رییس جمهوری با ضریب هزار حرفهای گذشته خود را تکرار کرد. آن هم از زبان ملت ایران!! تا دهن کجی آشکاری به همگان داشته باشد. حتی دفعه قبل رسانه های حامی دولت کوشیدند این افتضاح را به گونه رو پوشانی کنند اما ...

روی سخن مستقیما با شخص رییس جمهور است که ادعای عدالت دارند. نظر رییس جمهور هم آیا با این معاون نور چشمی یکسان است؟ آیا دولت نهم گام به گام حرکت قهقرایی خود به قبل را آغاز کرده است؟  انتخابات رییس جمهوری نزدیک است آقای احمدی نژاد شما خودت با پوست و گوشت لمس کردی مردم ایران با هیچ کس مسامحه نمیکنند... صاحب این قلم در دفاع از دولت نهم و پاسخ به انتقادات علیه آن مشهور است اما تا جایی با دولت نهم همراه خواهیم بود که از او بوی امام و رجایی به مشام برسد والا ...