اکنون که ایران از روی جنازه عمروبن عبد ود برخاسته...
چندروزی است در شبکه های اجتماعی بابت آزادی چند نفر از شورشی ها و به قول رییس جمهور محترم افراد موثر در اردوکشی های خیابانی حرفهای جالبی منتشر میشود. 
اگر اینها پیش از انتخابات آزاد می شدند طبعاً همین جماعت پیاپی در مقالاتشان این اقدام نظام را نشانه ضعف و برای فریب مردم می دانستند اما اکنون و پس از فرونشستن گردوغبارهای انتخابات این اقدام نشانه اقتدار و اعتماد به نفس نظام است. اما اکنون نوبت اقدامی دیگر است:
پرونده سران فتنه تا به امروز براساس مصالحی به داداگاه ارجاع نشده است اما اکنون وقت این کار است. نظام با اقتدار از روی جنازه عمروبن عبد ود برخاسته و دیگر متهم به انتقام گیری یا عصبانیت نیست، بنابراین وقت آن رسیده که حقوق مردم استیفاء شود و سران فتنه به مجازاتی متناسب با رفتارهای قانون شکنانه خود برسند.
این اتفاق نمی توانست و نمی بایست در دوران احمدی نژاد به عنوان رقیب انتخاباتی موسوی و کروبی رخ دهد ولی امروز وقتش فرارسیده. آقای دکتر روحانی باید پرونده سران فتنه را از وضعیت امنیتی به وضعیت کیفری بدل کنند و به عنوان مجری قانون اساسی خواهان مجازات محاربین و قانون شکنان باشند. 
مساله ای به این اهمیت نباید نیمه کاره بماند. ما نسبت به تاریخ و آیندگان باید پاسخگو باشیم.

بالاخره از «آرمان» افراطی ها رونمایی شد...
ولا ترکنوا الی الذین ظلموا فتمسکم النار و ما لکم من دون الله من اولیاء ثم لا تنصرون(هود 113)
و به کسانى که ستم کرده‏اند دل نبندید و میل و تکیه نکنید که آتش (غضب خدا) به شما مى‏رسد در حالى که شما را جز خدا هیچ یاور و سرپرستى نباشد و نیز مورد نصرت خدا هم قرار نگیرید (ترجمه آیت الله مشکینی)
من یاد ندارم این روزنامه حتی عکس رهبر انقلاب را در این ابعاد و با این گرافیک منتشر کرده باشد...این تیتر و این عکس نشان میدهد آب دهان این حضرات در تمنای رابطه با امریکا راه افتاده؛ تمایل به باطل نشان دهنده ی خیلی از واقعیات است. کاش تلویزیون ما بجای ماجرای خز شده ی الهه راستگو که تقریبا هرشب در دستور کار قرار دارد، می فهمید که باید با بررسی صفحه اول چنین نشریاتی ماهیت منافقانه اصلاح طلبان افراطی را افشاکند... کاش تلویزیون می فهمید... کاش تلویزیون می فهمید وکاش...
فریادهای امام راحل بر سر امریکا:
«بسم الله الرحمن الرحیم در نظرم است که در یک روایتی است که رسول خدا که مبعوث شد آن شیطان بزرگ فریاد کرد و شیطان ها را دور خودش جمع کرد و اینکه مشکل شد کار بر ما، در این انقلاب، شیطان بزرگ که آمریکاست شیاطین را با فریاد دور خودش دارد جمع می کند. و چه بچه شیطانها که در ایران هستند و چه شیطانهایی که در خارج هستند، جمع کرده است و هیاهو به راه انداخته است...
پ ن: البته آن مرد که امریکا را شیطان بزرگ نامیده بود، رفته است!?

مدت ها بود می خواستم راجع به برخی روحانیون سکولار که ژست اپوزسیون میگیرند و فقط نق میزنند و از زیر بار هر مسوولیتی شانه خالی میکنند چیزی بنویسم؛ ولی انصافا جرأت نمیکردم. راستش اگر هم میخواستم بنویسم تندتر و شدیداللحن تر از رهبری نمیتوانستم بگویم. بخصوص وقتی مشکلات بیشتر می شود - مثل الان - انتظار داریم روحانیت عزیز بیشتر در صحنه باشد و به مردم دلداری بدهد و امیدوارشان کند نه اینکه گوشه ای بنشیند و آه تاسف بکشد. حالا خودتان بخوانید ببینید:

رهبر معظم انقلاب:
«اینکه یه آقایی در یک گوشه ای عبایش را بکشد به کول خودش و بگوید من به کارهای کشور کار ندارم من به نظام کار ندارم، این افتخار نیست این ننگ است. بهانه هم اینست که فلان انتقاد را ما داریم... خیلی خب صدتا انتقاد هم داشته باش... دویست هایش به خود ما عمامه ای ها وارد است. وجود انتقاد و عیب در یک مجموعه مگر موجب میشود انسان اینهمه محسنات و نقاط قوت را در آن مجموعه نبیند؟... مگر می توانیم خودمان را کنار بگیریم؟»

پ ن: البته انصافا بخش عظیمی از روحانیت عزیز همچنان وسط معرکه است. بخصوص طلبه های جوان. شاید ما نمی فهمیم آنها چه فشاری را تحمل میکنند.
پ ن2: ما ازاون بابت که خودمون آخوند مخفی هستیم به خودمون حق میدیم از این حرفا هم بزنیم. بالاخره دانش آموخته جامعه الصادق علیه السلام ایم!

زنان ایرانی همیشه اصول زیبایی شناختی را در پوشش و آرایش رعایت کرده اند. مساله ی امروز ما این است که درگاه درک زیبایی برای زنان گویا عوض شده است. زن ایرانی زیبایی را در رنگ و طرح پوشش جستجو می کرد نه در نمایش تن. برای همین چشمی که به زن ایرانی می افتاد روی طرح و رنگ های پوشش می لغزید نه روی اندام و پوست و چهره اش. ولی زیبایی در زمانه ی ما در «تن نمایی» است. لباس خودش موضوعیتی ندارد بلکه باید بتواند هرچه بیشتر تن انسان را بنمایاند یا زوایای بدن را یا پوست بدن را. لباس در معنای مدرنش پوشش نیست بلکه رهنمای نگاه به زیبایی های تن است. این قاعده در طراحی لباس چسبان مردانه هم رعایت می شود.
آنچه امروز آنرا ساپورت می نامیم ادامه ی همین «تن نمایی» است و عجیب است که دخترکان ایرانی، زیبایی را در تن نمایی جستجو کنند چراکه در هیچ کجای تاریخ این سرزمین حتی پیش از اسلام، «تن» محل ارجاع نگاه و زیبایی نبوده است بلکه تلاش هنرمندان در زیبانمایی پوشش بوده است...
پ ن: برای مذهبی ترها که بطور کامل خواهان حفظ خود از نگاه دیگران اند، چادر، پوششی ضد ارتباطی است که هم اندام را از نگاه دیگران می پوشاند و هم جلوی لغزیدن نگاه روی زیبایی های پوشش را می گیرد. هرچند در انواع چادری های امروزین، دختران چادری چه در نقشهای ریز روی چادر چه در جنس آن و چه در پوشیدن روسری های رنگی قابل مشاهده زیر چادر باردیگر به زیبایی های پوشش روی آورده اند.

1  

1. «من سرهنگ نیستم، یک حقوقدان هستم» این جمله ی معروف دکتر حسن روحانی است که به نظر بسیاری ورق را در مناظره های انتخاباتی برگرداند. اما این فقط یک جمله ی معمولی نیست؛ «من سرهنگ نیستم» دالّ مرکزی گفتمانی است که اقتضائات بسیاری را در حوزه ی فرهنگ و هنر موجب می شود. شاید بحث برانگیزترین ماجرای فرهنگ و هنر این مملکت، مواجهه ی دولت و حاکمیت با آثار، محصولات فرهنگی و هنری، اصناف و مجموعه های خصوصی و غیردولتی این بخش باشد. ماجراهایی از قبیل تعطیلی خانه ی سینما و انجمن صنفی روزنامه نگاران، توقیف برخی فیلم های سینمایی یا عدم صدور پروانه ی ساخت، توقیف برخی نشریات و برخی رخدادهای دیگر از این دست، همواره زمینه های چالش میان دولت و بخش فرهنگ بوده است. برخی از اهالی فرهنگ معتقدند از آزادی کافی برای فعالیت برخوردار نیستند و دولت تا به حال تنگ نظرانه و از سر بی اعتمادی با آنها برخورد کرده است.
2. رئیس جمهور در مبارزات انتخاباتی گفته بود: «چرا باید فرهنگ دست دولت باشد» او همچنین وعده کرده بود که نمی گذارد «آدم هایی که متخصص نیستند برای کنترل کتاب و فیلم حضور داشته باشند…توسعه ی فرهنگ از طریق پلیسی امکان پذیر نیست» این جملات و وعده هایی از این دست برای برخی از اهالی فرهنگ نخستین پیام روشن دولت جدید برای حذف برخی نظارت ها و ابزارهای کنترلی و راه اندازی برخی صنوف و فعالیت ها تلقی شد. اگر طفره نرویم رفتارهای برخی از اصناف با دولت قبل نشانگانی جدی از شائبه های سیاسی را با خود به همراه داشت. شاید مشاجرات خانه سینما و سوءاستفاده ی آشکار برخی چهره های سیاسی از منازعه در تعطیلی انجمن صنفی روزنامه نگاران روشن ترین این نشانه ها باشد. به همین خاطر برخی چهره های معتدل تر به اصناف معترض توصیه کردند که از گذشته پند بگیرند و درکنار مطالبه ی حقوق شان بر مطالبات صنفی متمرکز شوند. طبعاً دولت جناب آقای روحانی رفتاری متفاوت با بخشی از حامیان جدی اش در بخش فرهنگ و هنر خواهد داشت. ولی این «تفاوت» چیست؟
3. علی جنتی وزیر جدید فرهنگ و ارشاد اسلامی چهره ای سیاسی با سابقه ی دیپلماتیک است. هیچکدام از اهالی فرهنگ و هنر تا کنون از او مصاحبه یا اثری خاص در حوزه ی ادبیات، سینما، موسیقی یا سایر حوزه های فرهنگی هنری ندیده اند. آنچه روشن است اینکه او چهره ای فرهنگی و هنری بحساب نمی آید. شاید انتخاب او در دولت تدبیر و امید بخاطر توانایی او در چانه زنی با اصحاب فرهنگ و دیگر بخش های حاکمیتی باشد؛ هرچند آقای جنتی باید در انتساب معاونانش قاعده ی شفاف رئیس جمهور را رعایت کند که : «فرهنگ باید به صاحبان اصلی یعنی اصحاب هنر واگذار شود.»
4. معترضین سنتی به دولتی شدن فرهنگ بجای کلمه ی نظارت یا کنترل از تعبیر «سانسور» استفاده می کنند. آنها بلند بلند فریاد می زنند که آزادی نیست و رفتارهای پلیسی رونق بخش فرهنگ را می گیرد و اصحاب هنر را سرخورده می کند. اما رئیس جمهور محترم و وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در خصوص یک واقعیت غیرقابل انکار باید موضع روشنی اتخاذ کنند؛ مفهوم «جنگ نرم» یا «استعمار فرانو» و تخصیص میلیون ها دلار بودجه ی امریکایی برای نفوذ و اثرگذاری فرهنگی و هنری در ایران واقعیتی است که آگاهان به آن اذعان می کنند. فرار برخی اصحاب فرهنگ و هنر و پیوستن شان به سرویس های جاسوسی و یا رفتارهای سیاسی افراطی و تندشان علیه کیان نظام و فرهنگ دینی اتفاقی است که کم رخ نداده است و شاهدی است بر اینکه نظارت پیشینی و پسینی بر آثار و محصولات فرهنگی یا عملکرد اصناف ناشی از توهم توطئه یا از سر تنگ نظری نیست. از سویی در قضاوت عملکرد مدیران فرهنگی، اقشار ذی نفوذ مانند روحانیون، اساتید حوزه و مراجع عظام تقلید و ائمه جمعه هم موثرند و اتفاقاً سابقه ی سیاسی رئیس محترم جمهور و وزیر محترم فرهنگ نشان می دهد که به ملاحظات و دغدغه های این طیف توجه ویژه دارند. طبعاً این دو مساله مهمترین ملاحظه ی تیم جدید مدیران فرهنگی دولت در پاسخگویی به توقعات اصحاب فرهنگ و هنر خواهد بود.