چند روز از ادعای عجیب وزیر امور خارجه میگذرد ولی هنوز واکنشی از سوی موسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری صورت نگرفته است. وزیر امور خارجه در پاسخ به سوال مجری شبکه (ای بی سی نیوز) که از او پرسیده بود، رهبر انقلاب هولوکاست را یک افسانه می دانند، این واقعیت را تکذیب کرده و مدعی شد اگر در وبسایت رهبر انقلاب چنین لفظی وجود دارد ناشی از اشتباه در ترجمه است!
مسوولین مربوطه در دفتر معظم له می دانند که ادعایی به این اهمیت و عدم تکذیب آن هم تبعات داخلی و هم بین المللی وسیعی دارد. باید به این نکته توجه داشت که جوانان انقلابی و نهضت های جهانی ضد صهیونیستی لفظ به لفظ بیانات رهبر انقلاب را با دقت می شنوند و مبنای عمل و جهت گیری سیاسی خود قرار میدهند.
از طرفی عدم واکنش به موقع از سوی این نهاد مسوول، راه را برای ادعاهای گزاف دیگر و تحریف مواضع بین المللی رهبری باز خواهد گذاشت و همچنین مبنایی برای منازعات رسانه ای خواهد بود.
شاید علت عدم تکذیب این ادعا، توجه به این مساله است که از لحاظ عرف دیپلماتیک نمی بایست موضع وزیر امور خارجه دولت جمهوری اسلامی توسط تنها نهاد رسمی حفظ و نشر آثار رهبرانقلاب تکذیب شود. چراکه با این کار به هرحال اقدام یک نهاد رسمی سیاست خارجی در محل ماموریتش توسط بالاترین نهاد سیاسی نظام - رهبری - زیرسوال رفته است و این نهایتاً به هتک حیثیت نظام خواهد انجامید. ولی به هر حال سوال اینجاست که وقتی مواضع مهم و بنیادین رهبر انقلاب توسط کسی مثل وزیر امور خارجه حاصل «یک  ترجمه اشتباه» خوانده می شود، چه باید کرد و تاثیرات منفی این اقدام چگونه جبران خواهد شد و اگر دولتمردان مجدداً مرتکب این عمل شدند با آنها چه برخوردی می شود؟

ساموئل هانتینگتون در کتاب معروف «موج سوم دموکراسی» یکی از راه های نفوذ به سیستم های سیاسی مقاوم در برابر امریکا را رفت و آمد مقامات آن کشورها به امریکا معرفی می کند. هانتینگتون در این کتاب کاربردی که نسخه ی کاملاً کلاسیک و گام به گام فروپاشی نظام های ضد امریکایی است به مقامات امریکا توصیه می کند زمینه ی رفت وآمد سیاستمداران کشورهایی مثل ایران را به همایش ها، جشن ها و فستیوالهای باشکوه امریکا باز کنند. هانتینگتون اینطور استدلال میکند که به تدریج این مقامات از ترس از دست دادن امتیاز رفت و آمد به امریکا رفتار سیاسی شان را مطابق با خواست امریکا تنظیم خواهند کرد. این مقامات کم کم برای رهایی از احساس حقارتی که از ممنوعیت حضور در نشست های بین المللی به میزبانی امریکا به سراغشان می آید، خود را با پروتکل های تشریفاتی امریکا تطبیق می دهند.
امروز تیتر اغلب روزنامه های اصلاح طلب برقراری پرواز مستقیم ایران و امریکا بود. ذوق زدگی این روزنامه ها درحدی بود که انگار پس از سالها قرار است یک تبعیدی دور افتاده از وطن به سرزمین مادری اش برگردد... ومگر امریکا سرزمین مادری همه ی شبه روشنفکران غربگرا نیست؟!

مذاکرات دوستانه مرسی با اوباما و هیلاری کلینتون اکنون به بخشی از تجربه سیاسی مصریها تبدیل شده است. آنها که به امریکا امیدوار بودند طی چند ماه با دهان باز مواضع شگفت انگیز کاخ سفید در حمایت از دولت کودتا را مشاهده کردند. شاید فهمیدن ماهیت سیاست ورزی امریکایی برای مصری ها به اینهمه تحولات خونین بیارزد چون آنچه ملتها را از گردنه ها عبور می دهد همین انباشت تجربیات سیاسی است. 
اما ایران بارها سیاست ورزی از نوع امریکایی را تجربه کرده وهربار به تجربه ای جدید رسیده. گفتمان مقاومت اوج بلوغ این تجربه هاست. گفتمان مقاومت، پیشرفت را نه در تنازل که در مقاومت می بیند و برای حل مشکلات به ظرفیتهای داخلی تکیه میکنند نه تغییر رفتار بین المللی. بدبینی گفتمان انقلاب نسبت به امریکا از جنس احساس یا تعصب و یا کنشی مقلدانه و ترادیسیونال نیست بلکه کاملا عقلانی و درچارچوب حفظ منافع ملی است. اما هر ازگاهی غفلت یا تمایلهای عافیت طلبانه و یا فشارهای سنگین، جامعه را در آستانه ابتلاء و امتحانی جدید قرار می دهد لعلهم یتذکرون. 
اکنون یا آنگونه که دیپلماتهای دولتی می گویند به واقع شیاطین به دست ما ایمان آورده اند که این همان تحقق هدف بزرگ انقلاب اسلامی در تغییر نظم بین الملل و برهم زدن توهم نظام تک قطبی است.
ویا در نگاهی واقع بینانه، رفتار جدید امریکا شعبده ای جدید و خناسانه است که بازهم نهایتا صحت تجربه ها و تحلیلهای پیشین گفتمان مقاومت را تایید خواهد کرد و با خلق تجربه و فهمی جدید برای عموم مردم، گفتمان مقاومت را بسط داده و معتبرتر از پیش خواهد کرد. با این تبصره که اینبار آمریکا با اذعان به توان جمهوری اسلامی در احقاق حقوق خود، ادبیات تهدید آمیزش را کنار گذاشته و دستکش مخملی به دست کرده است.
آزمودن این دو فرضیه بیش از چند ماه به طول نخواهد انجامید. ماه هایی که برای ما باید مشحون از تلاش برای تبیین مدلولهای گفتمان مقاومت باشد. 
رهبر انقلاب اختیار تام داده اند تا تجربه ی ملت به بلوغ برسد و شبهه های آینده خنثی شود. ولایت بیش از آنکه از طریق دستور و اجبار بخواهد اهداف را جلو ببرد به دنبال ارتقاء رشد عمومی و تربیت جامعه است. پیامبر ص می توانست در فتح مکه ریشه ی انحرافات آینده اسلام را با اعدام ابوسفیان بخشکاند ولی جامعه از مسیر ابتلاء و تجربه به رشد و کمال می رسد. 
نتیجه ی روش دولت اعتدال هرچه باشد برای آینده ی کشور مفید است چون کسب تجربه در ابعاد ملی هیچ وقت به معنای متضرر شدن نیست. یادمان باشد آنچه ملت ها را از گردنه ها عبور می دهد همین انباشت تجربه هاست.

اگر مشاور رسانه ای روحانی بودم بطور جدی جلوی تلویزیونی شدن او را می گرفتم. و اگر رقیب او بودم حتما او را بطور دایم به برنامه های زنده ی تلویزیونی دعوت می کردم. نمایش های تلویزیونی تمام خصلت های یک ابرمرد را از او میگیرد و او را به مثابه یک شیء دم دستی فرومی کاهد. تلویزیون با عوام الناس مواجه است وباید بتواند با مانورهای رسانه ای آنها را سرگرم کند بنابراین ابعاد فرهمند و جدی شخصیتها را به جاذبه های سرگرم کننده تنزل می دهد. این درحالیست که حسن روحانی برخلاف احمدی نژاد علاقه دارد که خصلتهای فرهمند و جدی خود را حفظ کند. 
مک لوهان جایی گفته بود اگر تلویزیون پیش از هیتلر همه گیر میشد شاید اصلا هیتلری ظهور نمی کرد. مک لوهان در باب علت شکست نیکسون دربرابر کندی هم به همین منطق استناد میکند.
تلویزیون حتی به مراجع تقلید هم رحم نکرده، معتقدم حضور این بزرگان در آیتمهایی پیش از شروع سریالهای ماه رمضان آنها را در چشم مخاطبان بسان انسانهای عادی فروکاسته و سخنان ارزشمندشان را برای مخاطبانی که منتظر تفریح کردن هستند، چون یک آگهی بازرگانی بی ارزش میکند.
این حرفها ربطی به مدیریت رسانه ندارد بلکه سخنی درباب ماهیت ارتباطات جمعی است.