آیا ضرورت حمایت از کالا و سرمایه داخلی امری مختص سال 1391 است؟ آیا این شعارها، تنها به همان سالی که طرح می شوند اختصاص دارند یا فاقد تاریخ مصرف اند؟ اساساً آیا شعارهایی که رهبر انقلاب در ابتدای هر سال طرح می کنند را باید کلیدواژه هایی تلقی کرد که ایشان بنا به مقتضیات زمان آنها را لازم به تأکید می دانند؟ مسلماً هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد که اصلاح الگوی مصرف تنها برای سال 1389 طرح شده بود و پس از آن دیگر نیازی به آن نخواهد بود. شعارهای هر سال با اتمام آن سال و طرح شعار جدید برای سال جدید منقضی نمی شوند بلکه شعار جدید بر آنها افزوده می شود. خوب تا اینجای سخن شاید آن قدر بدیهی به نظر برسد که نگارنده را به دست کم گرفتن مخاطب متهم کند اما گویی باید باور کرد که مشکلات ریز و درشتی که گریبان گیر ماست ناشی از عدم توجه به همین چیزهای بدیهی و به ظاهر پیش پا افتاده است. با اجازه از مسئولین امر می خواهم این پرسش را طرح کنم که همان طور که این شعارها بعد از اتمام سال مربوطه باز هم باید مورد عنایت باقی بمانند آیا قبل از شروع سال مربوطه نباید مورد عنایت واقع می شدند؟ به عبارت بهتر آیا قبل از آغاز سال جدید الزامی به حمایت از تولیدات داخلی وجود نداشت؟ آیا حمایت از کالا و سرمایه داخلی قبل از اینکه در آغاز سال 1391 توسط رهبر انقلاب مطرح شود امری لازم و ضروری برای حیات اقتصادی جامعه ما نبوده است؟ آیا برای تحقق این شعارها تنها به زمان حال و آینده باید پرداخت و گذشته هیچ سهمی از این شعارها ندارد؟ آیا جز این است که آن چیزی که ما آن را گذشته نام می نهیم خود روزی از جنس آینده و حال بوده است؟ آیا همین امروز که در حال گذران آنیم خیلی زود مبدل به گذشته نخواهد شد؟

ادامه مطلب...

آیا ضرورت حمایت از کالا و سرمایه داخلی امری مختص سال 1391 است؟ آیا این شعارها، تنها به همان سالی که طرح می شوند اختصاص دارند یا فاقد تاریخ مصرف اند؟ اساساً آیا شعارهایی که رهبر انقلاب در ابتدای هر سال طرح می کنند را باید کلیدواژه هایی تلقی کرد که ایشان بنا به مقتضیات زمان آنها را لازم به تأکید می دانند؟ مسلماً هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد که اصلاح الگوی مصرف تنها برای سال 1389 طرح شده بود و پس از آن دیگر نیازی به آن نخواهد بود. شعارهای هر سال با اتمام آن سال و طرح شعار جدید برای سال جدید منقضی نمی شوند بلکه شعار جدید بر آنها افزوده می شود. خوب تا اینجای سخن شاید آن قدر بدیهی به نظر برسد که نگارنده را به دست کم گرفتن مخاطب متهم کند اما گویی باید باور کرد که مشکلات ریز و درشتی که گریبان گیر ماست ناشی از عدم توجه به همین چیزهای بدیهی و به ظاهر پیش پا افتاده است. با اجازه از مسئولین امر می خواهم این پرسش را طرح کنم که همان طور که این شعارها بعد از اتمام سال مربوطه باز هم باید مورد عنایت باقی بمانند آیا قبل از شروع سال مربوطه نباید مورد عنایت واقع می شدند؟ به عبارت بهتر آیا قبل از آغاز سال جدید الزامی به حمایت از تولیدات داخلی وجود نداشت؟ آیا حمایت از کالا و سرمایه داخلی قبل از اینکه در آغاز سال 1391 توسط رهبر انقلاب مطرح شود امری لازم و ضروری برای حیات اقتصادی جامعه ما نبوده است؟ آیا برای تحقق این شعارها تنها به زمان حال و آینده باید پرداخت و گذشته هیچ سهمی از این شعارها ندارد؟ آیا جز این است که آن چیزی که ما آن را گذشته نام می نهیم خود روزی از جنس آینده و حال بوده است؟ آیا همین امروز که در حال گذران آنیم خیلی زود مبدل به گذشته نخواهد شد؟

این سوال ها شاید قدری کودکانه به نظر برسند و به این شکل توجیه شود که خوب به هر حال مشکلات و مسائل یکی دوتا نیست و باید مرحله به مرحله بنا به میزان ضرورت طرح شوند و مورد بررسی و حل و فصل قرار گیرند. این سخن صحیح است اما بشرطها و شروطها و از شروطش آن است که مسأله ای که محور شعار سالانه قرار گرفته آنقدر ها حیاتی نباشد که قرار گرفتن آن در نوبت، منجر به ضربات جبران ناپذیر بر پیکر جسم و روح اجتماع شود. جسم و روح را می توان به همان اقتصاد و فرهنگ تعبیر نمود.

ادامه مطلب...

در قوت و استحکام فیلم قلاده های طلا همین بس که دشمنان نظام و انقلاب اسلامی جسارت و جرأت نکردند آن حجم تحریم و تخریبی که بر علیه فیلم هایی چون اخراجی ها و پایان نامه اعمال کردند را بر آن پیاده کنند. اما آیا رمز این استحکام را باید در فرم آن جست یا در مضمون؟ روایت، در ساده ترین و بی پوست ترین شکل خود پیرنگی است که از برهمکنش کنشگران و ایجاد سلسله و شبکه ای علی – معلولی ساخت یافته است. معنا، حاصل چینش عناصر است. بنا بر مطالعات تجربی بر آثار روایی سه کنشگر قهرمان، ضد قهرمان و قهرمان قربانی را می توان در اغلب روایت ها بازیافت. قوت هر روایت را به این ترتیب باید ناشی از قوت و نحو بازنمایی از این سه عنصر کلیدی جستجو نماییم.

بدیهی است که اگر ضد انقلاب و دشمنان نظام سکاندار روایت چنین فیلمی بودند ضد قهرمان را در حکومت و بسیجیان بازمی نمایاندند و به احتمال خیلی زیاد با نهان روشی تام و تمام، هیچ اشاره ای به نقش اربابان غربی خود در فتنه عمیق 88 نمی کردند. اینکه گفته می شود فتنه عمیق، نه از آن رو که این فتنه ها در برابر عظمت جمهوری اسلامی ایران از قوتی برخوردارند بلکه عمق این فتنه را در قیاس با سایر فتنه هایی باید جست که بر جامعه پسا انقلابی ایران عارض گردیده است. توجه به این نکته جالب است که فتنه هجده تیر سال هفتاد و هشت در همان قد و اندازه یک روز به نام هجده تیر خلاصه شده است و مثلاً هیچکس آن را فتنه 78 نمی خواند ولی آنچه را که در سال 88 شاهد بودیم قابل تقلیل به یک روز نیست و به درستی باید آن را فتنه 88 نامید نه فقط از آن حیث که در سال 88 اتفاق افتاد، به این دلیل که توانست انرژی و توان یک سال از حیات نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران را به خود بگیرد و این جرم کمی نیست.

ایجاد هزینه برای نظام و تضعیف آن که ثمره تلاش انبیا و ائمه معصومین و حاصل سال ها تلاش شیعیان برای احیای اسلام ناب است واقعه ای نیست که به این راحتی بتوان از کنار آن گذر کرد و ابوالقاسم طالبی با ساخت "قلاده ها" خوب این دغدغه مندی را به نمایش گذارد و نگذاشت آتش و حرارت و بغض ما نسبت به فتنه گران به فراموشی و سردی گراید. این زنده نگه داشتن واقعیت و محافظت آن از تحریف، بزرگ ترین دستاوردی است که قلاده ها برای نظام به ارمغان آورد و البته این به آن معنا نیست که دیگر نیازی به ساخت چنین فیلم هایی نداریم. قلاده ها را باید آغاز راه تولید جدی فیلم های سیاسی در نظام دانست.

ادامه مطلب...